Hussein's Koninkrijk
Het is Hussein’s kleine koninkrijk, zijn mini-bus. Lang en gespierd, met kort zwart haar en een perfect geknipt sikje, staat hij naast de bus te wachten op zijn passagiers. Hussein neemt niet zomaar iedereen mee naar Sour (Zuid Libanon), net zomin als hij zomaar overal onderweg stopt om mensen uit te laten stappen. Andere mini-bussen rijden over de kustweg, elkaar aftroevend in snelheid en roekeloosheid om maar zoveel mogelijk passagiers uit de dorpen langs de route mee te kunnen nemen, maar Hussein heeft dat niet nodig. Hussein heeft zijn vaste klanten, hij hoeft onderweg niet uit het raam te hangen, zijn bestemming roepend om nog net die ene extra reiziger op te pikken. Hussein’s bus weerspiegelt zijn zelfverzekerde houding. Andere mini-bussen zijn oud, gebutst, en gedeukt aan alle kanten – de verf afgebladderd, stoelbekleding meer af- dan aanwezig, ramen die niet open of dicht kunnen en kapotte ruitenwissers, spiegels en hoofdsteunen. Aan Hussein’s felrode bus is geen mankementje te ontdekken, er is geen deukje in te ontwaren. De zwartleren bekleding is glanzend schoon, er zijn geen kruisjes, zwaardjes of beschermende stenen oogjes die aan de achteruitkijkspiegel bungelen, zelfs het dashboard is minimalistisch leeg. Twee clips en aan bakje houden de bankbiljetten en munten op orde en de radio wordt bediend met een afstandsbediening.
De brede stoep waarvandaan de minibussen uit Beiroet vertrekken is, als elke dag, een grote chaos. Hussein steekt boven de menigte uit, dus hij ziet me al van verre aankomen en wenkt me de bus in. “Komen je collega’s ook vandaag?” vraagt hij. “Dan wachten we nog even.” Andere chauffeurs schreeuwen tegen hem dat hij moet vertrekken, zijn bus is bijna vol! De rest van de passagiers kan hij onderweg wel oppikken! Maar Hussein reageert niet eens. Als de laatste vaste klant de schuifdeur achter zich heeft dichtgetrokken vertrekken we in volle vaart. Eenmaal op de snelweg komen de Celine Dion cd’s uit het dashboardkastje, waar ze rustig lagen te wachten bovenop de Koran, tussen de Pussy Cat Dolls en Arabische techno.
Hussein werpt een tevreden blik in de achteruitkijkspiegel. 140km per uur, en hij heeft zijn schaapjes op het droge.