Da’s nog eens wat anders dan de zwarte herenfiets van Donner

Even dacht ik dat er vandaag toch verkiezingen waren. Maar nee, voor de 7e keer werden ze uitgesteld. Waarom dan toch de weg volledig afgezet werd op sommige plekken? Waarschijnlijk omdat de politici bij elkaar moesten komen om de Grondwet aan te passen. Dit vanwege het feit dat de enige ‘consensus-kandidaat’ (lees: onuitgesproken allemansvriend) op dit moment nog opperbevelhebber van het leger is, en er normaal gesproken 2 jaar tussen een post in het leger en een aanstelling als president moet zitten. Nood wijzigt wet, kennelijk. Maar die wegafzetting, daar gaat het me om. Zoiets wordt uiteraard niet vantevoren aangekondigd, want het gaat er nou net om de bommenleggers te slim af te zijn. Dus, wandelend van mijn ene afspraak naar de andere, mocht ik ineens niet verder. Alle auto’s, bussen, scooters, alles stond stil. De zijstraten werden bewaakt door politieagenten, het grote kruispunt door een bosje soldaten die per legerjeep aangevoerd waren. Vooraan hadden de auto’s het al opgegeven en de motor uitgezet, achteraan stonden ze nog te toeteren.

Daar sta je dan, te staren naar een lege straat. Vier banen breed, geen beweging op te bekennen (weinig voorkomend fenomeen in Beirut). Wachten. Vijf minuten. Tien minuten. Een kwartier. Ineens grijpen de soldaten hun machinegeweren wat steviger vast en heb ik geen bereik meer op mijn mobiele telefoon. Dan komen ze aanscheuren: drie zwarte, glimmende auto’s, getint glas, zwiepende antennes, alledrie hetzelfde model en hetzelfde nummerbord. Ze slingeren om elkaar heen, wisselen van volgorde om te voorkomen dat duidelijk wordt in welke auto de politicus zich bevindt. Piepende banden. Dan zijn ze alweer de hoek om. Nog een paar minuten houden de soldaten het verkeer in bedwang, tot iedereen weer verder mag scheuren. En ik blij dat er wederom niemand bij me in de buurt is opgeblazen...