Liefde gaat door de maag
Het moge inmiddels duidelijk geworden zijn dat eten een belangrijke rol inneemt in de Libanese samenleving. Familiebanden worden onderhouden met de uitwisseling van locale specialiteiten, gastvrijheid wordt uitgedrukt in een stroom van hapjes, drankjes en maaltijden, en er worden zelfs rechtszaken aangespannen om bepaalde gerechten voor het land te behouden. Het was dan ook tijdens een familie-barbecue dat ik officieel aan Walid’s grootouders voorgesteld werd. Het was niet de eerste keer dat ik ze zag. In de zomer van 2007 was ik ook al eens uitgenodigd voor een uitgebreide familiemaaltijd, maar toen was ik nog geintroduceerd als ‘een vriendin uit Nederland’, en niets serieuzers dan dat. Het leek de familie beter om de grootouders niet teveel van streek te brengen – een buitenlandse vriendin voor hun kleinzoon, daar zouden ze niet heel blij van worden. Dat had niets met mij te maken, maar alles met hun oudste zoon: die was 30 jaar geleden met een Française getrouwd, en woont sindsdien in Frankrijk met drie kinderen die geen woord Arabisch spreken. Dat zou de grootouders niet nog eens overkomen.
Opa dacht dat ik een mede-student was van Walid, en sprak mij vriendelijk toe in het Frans, almaar proberend mij als vegetariër een lekker stukje vlees van de barbecue aan te bieden. Maar oma had mij wel door. Ze riep Walid bij zich en waarschuwde hem zich niet aan mij te verliezen, want voor hij het wist zou ik hem meeslepen naar Nederland en zouden zij hem nooit meer zien! Uit veiligheidsoverwegingen werd ik daarna alleen nog meegenomen naar familie-aangelegenheden waarbij de grootouders niet aanwezig waren.
Dat duurde zo een jaar of wat. Een jaar waarin de moeder van Walid (die gelukkig geen problemen heeft met de buitenlands-heid van haar zoon’s aanstaande) hard aan het werk ging om haar ouders voor te bereiden op het onontkoombare: hun kleinzoon aan de hand van een lange blonde Nederlandse. Ze prees mijn beheersing van de Arabische taal, mijn werk met een NGO in het gebied waar de grootouders wonen, en verhaalde zelfs van mijn Hezbollah-diploma om aan te geven dat ik toch echt aan hun kant van het politieke spectrum sta.
Haar moeite werd beloond, ware het niet van harte. Toen Walid een paar weken geleden bij zijn grootouders langsging, werd hij bij zijn opa op de bank geroepen. Hoe zit dat nou met die lange? vroeg opa, ben je daar nogsteeds van overtuigd? Walid keek eens om zich heen, zag zijn moeder en tante knikken dat het moment daar was, en brak het nieuws: ja, opa, we zijn verloofd.
Vandaar dus de barbecue; geen beter moment om mij officieel de familie in te schuiven. Maar omdat de grootouders nogsteeds niet helemaal beseften wat dat nou inhoudt, vegetariër zijn, had de moeder van Walid speciaal roosterbare groenten voor mij meegenomen. Ik werd in een stoel naast grootvader gemanoevreerd, alwaar ik in mijn beste Arabisch een gesprek probeerde te voeren over hoe hun huis en de stad er vroeger uitzagen. Toen opa mij alle planten in de tuin aanwees, zag ik aan de glimlachende gezichten van ooms en tantes dat het de goede kant op ging, en uit de brede glimlach bij oma’s kom nog eens langs, met Walid! bij vertrek bleek het een uitgemaakte zaak: ik was goedgekeurd.
Maar de ware bezegeling van de acceptatie kwam twee weken later. Onderweg naar een picknick bij oom en tante gingen we even langs bij de grootouders. Welkom welkom! We hoorden al dat jullie zouden gaan picknicken. Opa kwam naast me staan, greep mijn hand en zei: maar we weten niet zeker of ze wel goed aan je gedacht hebben, dus oma heeft wat voor je gekookt. Oma hield glimlachend een schaal omhoog. Mjaddara, linzenpuree – zonder vlees! Ware liefde gaat door de maag, ook die van de grootouders.