Land van Babel

Ik had een afspraak op een school in een dorpje ten Noorden van Beiroet, in de bergen. Zoals gebruikelijk was ik ruim op tijd vertrokken omdat ik niet precies wist waar de school was, en ik zo rustig de weg zou kunnen vragen – een slimmere strategie dan te proberen je locatie op de kaart te vinden of vantevoren een routebeschrijving te vragen, want dan raak je sowieso de weg kwijt. Ik ben eraan gewend, de weg vragen. Meestal probeer ik het eerst in het Arabisch, en als dat geen resultaat oplevert ga ik over op Frans (in de overwegend Christelijke gebieden) of Engels (in de overwegend Moslim-gebieden). Mijn avonturen vonden dit keer plaats rond Bikfaya, ook bekend als het Christelijk hart-land, dus het zou wel Frans worden.

De eerste wegwijzer was een vrouw op leeftijd die langs de kant van de weg wandelde met een boodschappentas. Ze zag mij al van verre aankomen en glimlachte vriendelijk toen ik stopte en het raampje open draaide. Haar gezicht betrok toen ik in het Arabisch vroeg of ze wist waar die-en-die school was. ‘Geen idee,’ zei ze in het Frans, ‘ik ben hier ook pas net aangekomen.’ Met vinnige passen liep ze door.

Een eindje verderop vond ik een benzine-station. Ik tankte, en besloot meteen maar in het Frans te beginnen met mijn vraag over de juiste afslag. De medewerker van het pompstation keek me verschrikt aan, stamelde ‘ik spreek geen Engels!’ en rende weg om zijn baas te halen. Die wist me in een mix van Frans, Engels en Duits een eind in de goede richting te helpen.

Tot de laatste splitsing in de weg – moest ik links of rechts? Ik wilde niet het risico lopen weer verkeerd te rijden, dus ik parkeerde de auto en ging een stomerij binnen voor advies. ‘Spreekt U Arabisch of Frans?’ vroeg ik, voordat ik uberhaupt over de weg zou beginnen. ‘Engels, graag’ zei de man met een vriendelijke glimlach.

Het zal je niet verbazen dat de school drietalig bleek te zijn.