Het leven in Libanon: beginnerscursus
Hoe is het leven in Libanon? Je zult wel jetlagged zijn, of niet? Is alles daar nou in reconstructie na de oorlog? Hebben alle vrouwen daar een hoofddoekje op? Vanwege mijn vader’s verjaardag ben ik heeel eventjes in Nederland, en bovenstaande vragen hebben me weer eens doen beseffen dat wat voor mij heel gewoon is geworden, voor anderen nog een volledig onbekende wereld is. Vandaar een korte poging Libanon te beschrijven voor hen die er nog nooit geweest zijn – in de hoop dat het wat minder 'vreemd' wordt.
Het leven in Libanon is over het algemeen erg aangenaam – het is een beetje afhankelijk van hoeveel geld je hebt, maar de zon schijnt er vaak en veel en het land heeft zowel bergen als strand in een oppervlak dat een kwart van Nederland is, dus het is vrij makkelijk een permanent vakantie-gevoel te hebben, zelfs als je gewoon vijf of zes dagen per week moet werken. Het is hier wel een beetje chaotisch, en veel dingen werken niet zoals ze zouden moeten, maar alles went en het doet me al die luxe weer extra waarderen als ik even in Nederland ben.
Een jetlag hebben van een reis tussen Libanon en Nederland is lastig, tenzij je gevoelig bent voor de zomertijd-wintertijd verandering: het tijdsverschil tussen de twee landen is 1 (één) uur. Ja, dat is vlakbij; Cyprus is 30 minuten met het vliegtuig. Beiroet – Amsterdam is slechts 5 uur vliegen.
Constructie genoeg. Vanuit ons appartement kijken we bijvoorbeeld uit op niet minder dan 3 flatgebouwen in aanbouw op de oostkant, 2 aan de overkant van de straat op het noorden en 1 in het westen: zes bouwputten in een radius van ongeveer 200 meter. Lawaai genoeg, dus, maar het heeft niets met de oorlog (welke oorlog bedoel je eigenlijk?) te maken en alles met heel veel geld verdienen: dit zijn luxe-appartementen voor mensen met veel geld, al dan niet uit Libanon. In de zuidelijke buitenwijken en in Zuid Libanon, in 2006 behoorlijk platgebombardeerd, staat veel alweer overeind, compleet met gele en roze verf op de buitenmuur. De meeste wegen zijn ook alweer een keer vernieuwd – al zijn er net zoveel alweer aan gort gereden door zware VN patrouille-wagens, helaas.
Met de hoofddoekjes valt het ook wel mee. Uiteraard zijn er de Christelijke gebieden waar alleen de oude vrouwtjes een doekje om het haar geknoopt hebben, maar ook in delen van het land en van Beiroet die bekendstaan als overwegend bewoond door Moslims zijn genoeg zwarte en (nep-)blonde krullen en lokken te bekennen. En dat zegt dat weer bijster weinig over hoe gelovig de dames in kwestie zijn, in tegenstelling tot wat velen mogen denken. Ook ongehoofddoekte vrouwen staan voor dageraad op voor het eerste gebed.
Als laatste de vraag van mijn voormalig ‘oppaskindje’ (inmiddels 15 jaar en oud genoeg om bij mij op bezoek te komen!): hebben jullie ook Vero Moda? Die hebben we. Drie zelfs. In één straat. Dat is dan misschien wel weer een beetje raar.