Multi-cultureel gekrakeel: in de olie

De Nederlandse ambassade organiseert deze week een ‘Holland Week’ in een van de duurste hotels van Beirut, en heeft wat chefkoks van het Amstel Hotel laten invliegen om ons stamppot, bitterballen en haring voor te schotelen. Lekker hoor, en zo origineel! Ik geloof dat er ook een paar klompenmakers zitten om aan alle belangstellenden dit waardige ambacht te onderwijzen. Het zal je niet verbazen dat het eten niet bovenaan mijn lijstje staat van dingen die ik mis uit Nederland. Het is maar goed ook dat ik het wel kan vinden met de Libanese keuken, want de verdeling bij ons in huis is zó dat Walid voor het eten zorgt – en dat betekent weinig pasta, maar heel veel bonen en aubergine. En heel, heel veel olijfolie.

Je raadt het al: een ander heikel punt in onze multi-culti relatie; onvertaalbare grapjes zijn niet het enige obstakel. Het feit dat ik geleefd heb in een tijd waarin het normaal was om alles, maar dan ook alles in boter te braden, en dat de sla met zonnebloemolie aangemaakt werd, is voor Walid onbegrijpelijk. Ik heb de transitie naar olijfolie bewust meegemaakt, terwijl hij zo ongeveer geboren is in de olijfolie; kleinzoon van een man met olijfboomgaarden die de dag begint met een eetlepel olie.

Goed, we bakken en braden in olijfolie dus – ik ben heus overtuigd van de kwaliteiten ervan. Het enige probleem is wanneer ik Walid vraag eens wat anders te koken dan Libanees – een Thaise groenteschotel met rijst, bijvoorbeeld. Ik snap dat het moeilijk is de olijfolie te laten staan als je gaat roerbakken, zelfs als er in het recept aangegeven staat dat er geen olie nodig is. Maar is het werkelijk nodig de rijstkorrels eerst te frituren voordat je ze in het water kookt? Ik vrees dat het weer zo’n gewoonte is die we nooit van elkaar zullen begrijpen – en dat ik zelf de keuken maar in moet als ik olie-loze rijst wil eten...