Daar gaan we dan!
Aanstaande zondag zijn de parlementsverkiezingen hier in Libanon. We worden al wekenlang doodgegooid met verkiezingsposters van elke partij, de één nog ‘creatiever’ dan de andere. Partij-programma’s zijn er nauwelijks, het gaat er alleen om iedereen te laten geloven dat jij ‘goed’ bent, dus de ander ‘fout’ – of alleen dat de ander ‘fout’ is, want dat jij goed bent staat buiten kijf. Het lijkt op dit moment een nek-aan-nek race te gaan worden: in de peilingen staan ‘overheid’ en ‘oppositie’ ieder op ongeveer 65 zetels. Iedereen moet stemmen in het district waar hij of zij geregistreerd staat, wat voor velen betekent dat ze terug moeten naar het geboortedorp van hun vader (of hun man), waar ze soms nauwelijks een idee hebben wie de kandidaten zijn.
Kandidaten kunnen zich maar in één district verkiesbaar stellen, en elk district heeft een bepaalde hoeveelheid zetels te kiezen (die dan weer onderverdeeld zijn in verschillende religieuze stromingen). Zo moet Walid bijvoorbeeld stemmen in het Derde district van Beirut, en hij moet 5 Sunnieten aankruisen op de lijst, 1 Druze, 1 ‘minderheid’, 1 Sji’iet, en 1 Grieks-Orthodox en 1 Evangelisch Christen. Hij kiest dus in totaal 10 mensen.
Het leuke is dat je je eigen stembiljet mee mag brengen. Dit is natuurlijk heerlijk fraude-gevoelig, en er staan dan ook mensen van elke partij voor het stembureau om je een voorgedrukte lijst met al hun kandidaten in handen te drukken. Of, als het eruit ziet dat je toch voor de tegenpartij gaat stemmen, de lijst me kandidaten van de tegenpartij waartussen de meest kansrijke van de eigen partij verstopt is, zodat de onoplettende kiezer die de hele lijst aankruist per ongeluk ook hun kandidaat het parlement in stemt.
Er zijn ook andere manieren om aan stemmen te komen: in sommige districten is de competitie moordend en is elke stem geld waard. Er zijn zo’n 20.000 Libanezen (dat is 700 vliegtuigen vol) uit het buitenland overgevlogen om deel te nemen aan de verkiezingen – en de meesten daarvan hebben niet voor hun eigen ticket hoeven betalen. Een vriend uit Saida (zuidelijk Libanon) zegt dat hij op Saniora (de huidige premier) gaat stemmen, omdat die het ticket van zijn broer uit Canada betaald heeft. Een andere vriend die graag oppositie wil stemmen maar in geldnood zit, zegt dat een paar honderd dollar hem daar wel vanaf kan brengen: dan gooit hij een wit papier in de stembus, of een mooie tekening.
Het belooft in ieder geval een spannende strijd te worden, en een overwinning van de ene of de andere partij zal ongetwijfeld gepaard gaan met een hele hoop geweerschoten – in de lucht van vreugde of op elkaar gericht van frustratie. We hebben in elk geval van zaterdag ochtend tot waarschijnlijk maandagavond (afhankelijk van wanneer alle stemmen geteld zijn) een curfew opgelegd gekregen, en samenscholen is verboden. Mijn lerares Arabisch raadde me aan een stapel boeken en films en een grote hoeveelheid junkfood in huis te halen om de dagen door te komen. Dat zullen we maar doen dan.