Happy Harb Day!*

Twee dagen geleden was het 12 juli, en precies een jaar geleden dat de oorlog tussen Libanon en Israel begon. We 'vieren' het door een documentaire over die vreselijke 34 dagen te bekijken: "A summer not to forget" (gemaakt door Carol Mansour). Het is meer een opeenvolging van de beelden en foto's die ik me herinner van vorig jaar, beelden zo gruwelijk dat ze in Nederland niet op TV vertoond worden. De cijfers over de doden, gewonden en verwoesting, mij niet onbekend, doen me wederom gruwelen. Ondertussen is de politieke situatie hier er niet beter op geworden, en de onzekerheid over de toekomst van het land is groot. Mijn klasgenoten, veelal Amerikanen die niet eerder buiten Amerika zijn geweest en gemiddeld een jaar of 23, praten over de situatie alsof ze het hebben over een spannende actie-film: 'Als er nu een oorlog begint, dan blijf ik mooi hier' en 'ja, het heeft wel wat, zo'n oorlog, dit is echt geschiedenis van dichtbij meemaken'. De meeste van mijn Libanese vrienden proberen werk te vinden in het buitenland of zeggen simpelweg dat ze in een 'bubble' leven waar politiek en nieuws niet in mogen doordringen - 'we doen gewoon alsof er niks aan de hand is'. Ik merk bij mezelf een ongeduldigheid met mijn klasgenoten, de behoefte om ze wakker te schudden en te zeggen dat oorlog niks met spanning en sensatie te maken heeft, maar hoe kan ik ze dat duidelijk maken? Ik merk ook dat ik, net als veel Libanezen me vorig jaar vertelden, een kleine 'bubble' voor mezelf probeer te creeeren, een bubble waarin de oorlog in het noorden van het land en de uitzichtloze 'onderhandelingen' tussen de verschillende politieke partijen en de mogelijke burgeroorlog die daaruit kan voortkomen geen rol spelen. Helaas ben ik nog niet zo bedreven in het onderhouden van een dergelijke bubble, want ik heb nogsteeds het gevoel dat alles nu nu nu moet gebeuren: ik moet nu naar het strand en zorgen dat ik bruin word, want voor ik het weet zit ik weer een hele zomer binnen! Ik moet nu uitgaan en dansen, want wie weet wanneer het weer zover is dat iedereen thuis wil zijn voor het donker is! Semi-onbewust, maar oh zo doordringend, dit gevoel van onzekerheid. En ook het meest-geaccepteerde excuus van alle rokers hier om hun sigaretten niet op te geven: 'dit land maakt het onmogelijk om te stoppen met roken!'

* Harb = oorlog