Qussa

Stories from Afar & Up Close

Filtering by Category: Anthropology

What's in it for him?

Randa, Hadi and I are sitting outside on the terrace of Costa, a coffee shop at the beginning of Hamra-street. It’s Saturday night, 11 o’clock, and the dark street is lit up green and pink with the Ramadan- decoration. A boy walks by, stops at our table – he wants to sell us a packet of chewing gum. Hadi shakes his head, then notices the bottle of water in the boys hand.

“Do you sell water?” He asks. The boy raises his eyebrows in a manner that means ‘no’ in Lebanon. It’s the bottle he himself is drinking from. “Can you get me a bottle?” Hadi asks. The boy grins and nods with his head towards the bright-lit inside of the coffeeshop. “They sell water, don’t they?” “Yes,” says Hadi, “but it’s 1500 Lebanese liras, very expensive.”

The boys motions us to wait and walks off. First it seems he is just continuing his chewing-gum sales, approaching everyone on the terrace and the sidewalk. Then he disappears and a few minutes later he returns with a bottle of water from Kebab-ji, a fast food place across the street. Hadi gives him 5000 liras, tells him to keep the change and asks the boy where he is from.

The boy’s face turns into a big smile. “The South,” he says, “but I live in Ouzai” (Ouzai is the part of Dahyeh, the largely Shi’a inhabited suburbs of Beirut, closest to the sea). “I come to Hamra every night by shared taxi to sell gum.” “How old are you?” “13” “Shouldn’t you be in school? It’s very important to study.” Hadi tells him. “I am going to school. But at night I sell gum. It’s better than begging. I study hard, but I also pray a lot, because nothing is more important than God, not school, and not politics.” The boy replies. “I agree praying is very important,” Hadi insists, “but God would find it even more important that you study hard. Where are your parents?” “My mother is dead, my father is in the South. I live with my grandparents.” “Ok” Hadi says “well, make sure you study hard and get a good life.”

As the boy turns away, he adds with a certain painful pride: “Within five years, this boy will be throwing rockets over the border.”

Cohabitation - South Lebanon's Martyrs (film)

An interesting (almost silent) film about the pictures of martyr's in South Lebanon.

a film by Muzna Al-Masri

She writes: "The idea of the film emerged as I was looking for visual elements that would portray how south Lebanese, in view of the summer 2006 war they lived through, were starting the year 2007. Five months after the 2006 Israeli Attack on Lebanon, south Lebanese were struggling to erase the marks that the summer fighting has left on the physical space they inhabit. The whole of south Lebanon felt like one huge construction project, managed by hundreds of small scale, mostly local, contractors.

Reconstruction and its related sounds dominated the scene, yet on the walls of the houses and small shops, locally printed calendars had appeared; I understood them as the villages' pronunciation of how they plan to live their new year. Images of the political leaders declared their political allegiance, seizing space within the house neighbouring teddy bears and images of loved ones. Yet the role of the calendars took another meaning when in one of the villages, Srifa, the locally printed calendar of the communist party had the photographs of the nine martyrs of the party from the village. I contemplated what that would mean to a person who has to face the images of these martyrs every morning as they tear off the sheet of the day that has passed; and what if that image you had to see every morning is that of a friend, a husband, a son? Yet the images did not reside in the calendar alone. They were everywhere, on the streets, at the entrances of the houses of their families, in living rooms and on mobile phones. A self imposed reminder of the summer attack; one that people were attempting to cherish rather than erase.

To think through that presence of the imagery, one could take many routes. What is the mythological meaning of martyrdom? How is it linked to the religious cultural world-view, and that of Shiisim in particular? What socio-political function do the images play? How does their presence ensure a continued political allegiance to the political cause and side they were killed for? Who paid for the cost of printing these photos? And who was the graphic designer that ensured the whole animated image plays the right function?

The martyr as both Super-Human and Non-human I filmed in Aita El-Shaeb, a village of around 10,000 inhabitants on the Lebanese Israeli border. The village was hit hard during the summer attack, and although had no civilian casualties, lost nine of the Hezbollah fighters from the village during the fighting.

The people behind the images are physically dead, but life continues around them. They habitat the same place were lentil soup is being made for the sick members of their family, the little brother of one of the martyrs is first on his class, while the sister of another just had a baby. But are they really dead, the people behind the image?

According to Barthes, “the photograph does not necessarily say what is no longer, but only and for certain what has been” (1984: 85). Yet, what the photograph has to say is dependent too on where it is displayed, and what its “spectator” has within him in knowledge and emotion to engage with it. As such, the same image of the martyr at once reminds us that the person was once alive and he no longer is. By that he no longer is, he is given another life, a non-human one; either a super-human or sub-human one, or indeed both.

One practice that started with “Sana' Muhaydli” in 1985, who at the age of 17 implemented a suicide/martyrdom operation in south Lebanon against an Israeli convoy, was the taping of a video, broadcast on Lebanese television after her death, which she started by the following statement: “I am the martyr Sana' Yusif Muhaydli”. Discussing that self proclamation of death, Toufic sates that: “The dead is no one, as is made clear by the mirror device in vampire films, the vampire not appearing in the speculum; however the dead is not one name, but all the names of history, and therefore, synecdochically, everyone.” (2002: 79).

In that same clip, Sana' Muhaydli says “I am not dead, but alive amidst you..” (quoted in Toufic, 2002: 78), echoing the Qura’nic concept, of martyrs continuing to live after their death, as these two verses of many assert: “And call not those who are slain in the way of Allah "dead." Nay, they are living, only ye perceive not.” (The Noble Qura’n, 2:154) and “Think not of those, who are slain in the way of Allah, as dead. Nay, they are living. With their Lord they have provision.” (The Noble Quran, 3:169).

Martyrs arguably continue to live according to the popular Islamic belief in as much as the cause they died for continues to exist. That continuity in life is possible only by the fact that they continue to “live” as public figures, pronounced and alleviated in status as martyrs, and maintaining a distinguishable identity for the living. As such, the owners of the image of a martyr are not the ones who were closest to him before he died, but those who share the cause he died for, and in case of the martyrs from Aita El-Saheb it is Hizbullah. In February 2007, Hizbullah members asserted the value of the martyrs in their political struggle as they raised their images on the Lebanese border. On the erected posters, that also showed slogans and the place date of each martyr's death (that is, the martyr's date of birth), Haidar Daqmaq, Hizbullah spokesman said the banners were raised "so that enemy soldiers and residents of the border settlements can see them clearly." (quoted in Naharnet 6/2/2007)

We can draw parallels from the Palestinian situation, as in Sharro's discussion of the concept of martyrdom as a manifestation of Palestinian dehumanisation: The 'shaheed' is elevated to a mythological status that is considered a fulfilment of the Palestinian’s existential role. The loss of life is not classified as a human loss, but rather as a gain and a contribution towards the requirements of the Palestinian 'warrior' identity. (Sadek et al, 2002)

As such the “post death” identity becomes reduced to that of “The Martyr”, for he is only worthy of distinction because of his death, and the identity that he possessed before his death, is now marginal, or is of value only to the extent that it has contributed to creating that martyr in him. The erosion of the pre-martyrdom identity was discussed by several artists, most notably by Lebanese performer Rabih Mroue in his 2000 work “Three Posters” and by Palestinian film-maker Hany Abu-Assad in his 2006 film, Paradise Now. As “the soon to become martyr” in Paradise Now attempts to read to the camera his post martyrdom statement, reference to his present life, his day-to-day worries is seen to fall out of what the “film director” of that video allows.

Who then is the person whose image sits inside the family house, for the people who once knew him most to see every day?

According to Barthes, contemplating his “discovery” after looking through the photos of his mother: “Seeing a bottle, an iris stalk, a chicken, a palace photographed involves only reality. But a body, a face, and what is more, frequently, the body and face of a beloved person? Since photography authenticates the existence of a certain being, I want to discover that being in the photograph completely, i.e. in its essence. ‘as into itself..’ beyond simple resemblance whether legal or hereditary” (1981: 107) But what then is the essence we are 'permitted' to discover of the now martyrs when we are to look only at selected photos of them and when their identity has been transformed in public?

Posing for the photographs did the martyrs, as “objects” (appropriately termed by Barthes) of the photos, contemplate the possible future use of that same photo? Would they have posed differently had they known the use of the image? What photos were chosen and by whom? And, where did all the other photos that portray more of the person's identity go? Where are the photos of them with their children and loved ones, and how come they are absent even from the privacy of their own homes?

While the above questions remain unanswered for now, the questions I will look further into is: when the image of the son, the brother who once lived is replaced within the home, by that of the martyr, what does it bring with it?

Colombian sculpture Doris Salcedo in a 1998 series deals with the intrusion of the experience of violence into the private space, as she fills items of furniture, one of which is closet, with concrete to depict that violation of the domestic space. This becomes even more of relevant seeing women' experience of political violence. Analyzing women’s testimonies to the South African “Truth and Reconciliation Commission”, Ross discusses women’s discourse as one of domesticity, locating the individual in the wider web of social relations, in the family, in one’s relationship with time and with silence. (Ross, 2001)

Can one then see the 'transformed' photograph of a loved image, a photo that becomes the reminder of the public, i.e. the war in which the community has lived, as the concrete that fills the closet in the home?"

"Uitgaan, oorlog en uitzicht van jongeren in Libanon"

AfficheSpannend!! Lezing over Libanon...Meer weten van jongeren in conflictgebieden? Kom naar het evenement ‘Waar Woon Jij?’. Hierin is aandacht voor uitgaan en zicht op de toekomst en werkelijkheid van jongeren in Libanon. De bijeenkomst speelt zich af in café de Florin (in Utrecht) op zondag 10 december van 14.00 tot 17.00. Aan het woord komen: Abdelkader Benali, Ruud Hoff en Nicolien Kegels.

Abdelkader Benali heeft met zijn boek ‘De Langverwachte’ de Libris Literatuurprijs gewonnen en is recensent voor onder meer de Volkskrant. Afgelopen zomer verbleef hij gedurende de oorlog in Libanon en hield een weblog bij welke is gepubliceerd als ‘Berichten uit een Belegerde Stad’. Hij zal vertellen over zijn ervaringen in Libanon en zijn laatste uitgave.

Ruud Hoff is docent aan de Hogeschool van Utrecht en verbonden aan het Clingendael Instituut. Hij is gespecialiseerd in Libanon en haar geschiedenis en is er vele malen geweest. Ruud Hoff zal een enthousiast en duidelijk vertellen over het land en conflict . Voorkennis van Libanon is dus niet vereist!

Antropologe Nicolien Kegels is ook gespecialiseerd in en gek op Libanon. Zij heeft maanden onderzoek gedaan in Libanon tijdens de oorlog onder jongeren. Zij zal ons, vlak voor haar terugkeer naar het land, een kijkje geven in het leven van Libanese jongeren, de uitgaanscultuur en de invloed van oorlog op vriendschappen.

Behalve luisteren naar deze sprekers is er ook ruimte voor debat over de toekomst van jongeren in Libanon. Chat met jongeren in Libanon en kom alles te weten komen over hun leven en visie op het conflict in de Chatbox. Kom bij van alle indrukken onder het genot van lekkere smaakjes tabak in de Waterpijpenhoek. Creëer al schilderend je eigen uitzicht en geniet van de kunsten van de vj en live band.

Kom dus genieten van een interessante maar aangename zondagmiddag!

Toegang: Gratis Wanneer: zondag 10 december van 14.00 tot 17.00 uur Waar: Café de Florin, Nobelstraat 2-4 (bij Janskerkhof), Utrecht

Meer info:

Een inhaal-bruiloft en 40 bussen haarlak

Traditionele muziekgroepRanda, mijn huisgenootje, is Druze. Afgelopen weekend ging een van haar vrienden uit het dorp waar haar ouders vandaan komen trouwen - met zijn jeugdliefde uit datzelfde dorp in de bergen, beiden 23 jaar oud. Eigenlijk zouden ze op de eerste zondag in Augustus in het huwelijksbootje stappen, maar daar stak de oorlog een stokje voor. Het feest was er nu echter niet minder om.Aangezien de Druzen een van de kleinere bevolkingsgroepen van Libanon zijn, zijn ze nogal bang om volledig van de kaart geveegd te worden door de snel in aantal groeiende Sji’ieten. Ze trouwen daarom bij voorkeur met elkaar, en als dat niet mogelijk is, met een Libanese Christen (al is het geloof oorspronkelijk een afgeleide van Islam). Omdat Randa’s vriendje Sji’iet is (ssst, haar ouders weten nergens van!), kon hij onmogelijk mee naar de bruiloft, dus mocht ik haar gezelschap houden.

Dansen op straatMijn andere vrienden hadden me al grappend gewaarschuwd: een Druze-dorpsbruiloft? Nou, leg je fluorescerende groene kleren maar klaar en begin alvast aan je make-up, want het is niet de bedoeling dat er iets van je natuurlijke huidskleur zichtbaar is! Alle vooroordelen bleken waar. Gelukkig waren Randa en ik goed voorbereid, beiden in onze prachtigste haltertops met gouden armbanden en oorbellen, en meer oogschaduw dan onze oogleden konden verdragen. Na een rit van meer dan anderhalf uur over hevig kronkelende bergweggetjes kwamen we aan in het dorp. Het leek uitgestorven, maar we hoefden niet te vragen waar de bruiloft was: de muziek die we hoorden leidde ons de weg. In de tuin voor het huis zagen we de bruidegom op een troon zitten. Rechts van hem stonden enorme schalen met eten, links van hem rijen en rijen witte plastic tuinstoelen. Het halve dorp was aanwezig, strak in pak of, inderdaad, in felgroene, roze of gele jurken met kraaltjes en pareltjes en tiara’s in het haar. Ik weet het zeker – hier is een deal gaande met de Albert Cuyp. De kapsels van de oudere dames waren heuse kunstwerken: hoog opgepofte plukken haar die onbeweeglijke rondom het hoofd de zuchtjes wind trotseerden. Randa bleef zich verbazen over de hoeveelheid haarlak die voor de gelegenheid gebruikt was, omdat de kapsels zelfs in model bleven tijdens de traditionele dansen, die toch aardig wat op-en-neer gehups vereisen. Er werd naar hartelust gegeten en gedronken – limonade wel te verstaan, want alcohol is verboden. De niet-uitgenodigde helft van het dorp stond aan de andere kant van het tuinhek verlangend toe te kijken.

Nadat het meeste eten op was (en alle vrienden van de bruidegom een poging hadden gedaan Randa of mij te verleiden tot een rondleiding door het huis, bij voorkeur eindigend in één van de slaapkamers), was het tijd om de bruid op te halen. In een grote stoet ging het hele gezelschap op pad door het dorp, voorafgegaan door een groep traditioneel geklede dansers en muzikanten die het geheel begeleidden met gefluit, tromgeroffel en indrukwekkend gespring en gezwaai met sabels. Oude vrouwen in klederdracht smeten handenvol rijst over ons uit - tot groot plezier van Randa, omdat de haarlak sterke aantrekkingskracht uitoefende op de neerdalende korrels. Je begrijpt het al, alle dames in rep en roer, want hoe krijg je dat tussen de stijve lokken uit?

de bruidegom

De bruid stond al te wachten in het gemeenschapshuis van het dorp, geflankeerd door haar bruidsmeisjes, in een glimmende witte jurk en met make-up die van haar gezich afgleed van de hitte. Bij de deur werden ijsjes uitgedeeld aan de gasten, die helaas gesmolten waren tegen de tijd dat we vooraan de rij stonden om de bruid te feliciteren. Gelukkig konden Randa en ik anderhalf uur doodstil zitten zweten voorkomen door net voor het begin van de ceremonie de zaal te ontvluchten. Traditie is mooi, maar met open ramen de bergweggetjes afscheuren is leuker!

****************************************** P.S. En ander goed nieuws: dankzij M.R. van Amersfoort, M.H.F. van der Krogt, J.J.T. Kegels, L.H.M. van Malde (nogmaals!), J.E.C.M. Frank, R. Poldermans en S.G.B. Manuputty, kan ik nog eens €365 (699.000 Libanese lira’s) naar Saida brengen. DANKJULLIEWEL!!

Lesgeven

Omdat de meeste buitenlanders uit Libanon vertrokken zijn, is er een tekort aan leerkrachten Engels. En dus klus ik tijdelijk bij in het talencentrum van mijn lerares Arabisch in de zuidelijk buitenwijk van Beirut. Haar gebouw was niet geraakt, dus hoefden alleen de gebarsten ruiten vervangen te worden om de lessen te kunnen hervatten. Het gebouw er achter was wel gebombardeerd, en ligt nu in brokstukken op de parkeerplaats naast de school. Maandagochtend. Zoals iedere dag begin ik met een rondje 'wat hebben jullie gisteren gedaan?' Hassan en Hussein, twee acht-jarige tweelingbroers, springen op om me hun nieuwste aanwinst te laten zien: een badge met een foto van Nasrallah. "Juf, juf, we zijn naar een feest geweest!" Ik probeer de reden van het feest te achterhalen - bruiloft? verjaardag? een politieke demonstratie? "Nee, nee, iemand was dood in de oorlog!" Ik probeer het verschil uit te leggen tussen vrolijke feesten en verdrietige feesten, en dat een begrafenis over het algemeen een verdrietig feest is, maar dat gaat hier niet op. "Nee hoor, juf, hij was dood maar niemand huilde, iedereen was blij!" Dan maar het woord 'martelaar' uitleggen.

Jad valt bijna in slaap. "Sorry juf, maar ik moest vannacht bij mijn broer in bed slapen omdat we nogsteeds geen nieuw huis hebben gevonden en mijn oom en tante wonen ook al bij opa en oma." Ahmad komt helemaal niet meer naar school - door de vernietiging van een brug tussen school en huis is hij nu twee en een half uur per dag onderweg, in plaats van 20 minuten zoals voorheen, en dat werd zijn moeder toch wat al te gortig.

En dan de les waarin we landen en steden behandelen. Ik vraag om een voorbeeld van een land, en krijg de volgende lijst (als je je nog afvraagt wat er rondgaat in de hoofden van deze jongens): Libanon, Palestina, Syrië, Amerika, Nederland, Iran, Israel... Dan denkt er eentje aan vóór de oorlog, toen ze met die andere vlaggen wapperden: Italië, Duitsland, Brazilië, Portugal, Frankrijk, Engeland (komt dit lijstje iemand bekend voor?).

En alsof het nog niet moeilijk genoeg is om je hoofd bij de les te houden na een maand als die we net meegemaakt hebben, kan er ook nog eens niet geplast worden. Door de Israelische bombardementen en de nogsteeds voortdurende blokkade is er niet genoeg electriciteit in Libanon, waardoor er niet genoeg water naar de watertank op het dak gepompt kan worden, waardoor er niet genoeg water is om de wc door te spoelen...Je begrijpt het probleem.