Cup of coffee... I hope you are hungry.

In Lebanon you will never die from a lack of food. All you have to do is visit a colleague who is staying home after she had surgery on her nose. Or your neighbor. Or your friend’s parents that you haven’t seen in 2 weeks. Or anyone you ask for directions on the street. Hello! Welcome, welcome! What a surprise to see you! - Thank you, thank you, so good to see you too, are you feeling any better yet? Oh, it’s ok, come in, come in! Sorry for the cold, there is no electricity so please keep your coat on. Have a seat, please, have seat! Would you like to drink anything? Coffee, tea, nescafé? - No thank you, I’m fine. Here, we brought you some sweets from Saida. Thank you! So nice of you. So what would you like to drink, coffee, tea? - Nothing, really, thank you, we just had lunch. Nothing? Come one, a cup of nescafé? Some juice? - I’ll have a glass of water then, thank you. Maryam, bring our guests a glass of water please. [the daughter comes in with tall glasses full of juice] Here you go, a glass of orange juice. Would you like some of our sweets? Or here, take some nuts! - Thank you, that’s very kind, but I just ate, I’m really full. That’s ok, just take some of our dessert, it’s homemade, see, cream with nuts on top! Here you go, have some. [serves a big portion on a plate] Oh and have you ever tried these cookies? They are typical for this region, made with dates and sugar. - I will try one, thank you, but really I am not hungry at all as I just had lunch… Ah yes, true. Well, this is good for dessert, I bet you have never tried it before, they are chocolates with nuts that we serve when someone gets engaged. Our nephew got engaged last weekend so we have a whole basket of them, would you like to take some with you? Here, take a handful for the road. Oh, you finished your juice! Maryam, please bring our guests some more juice. - I am sorry, thank you, but I am not thirsty, just a glass of water would be very nice. Alright, a glass of water it is. [comes back with a tray with coffee and tea] Here, have a coffee. You don’t drink coffee? You would prefer nescafé? No nescafé? Ok tea then, here you go, with a few spoons of sugar – I will only put two spoons, I know you foreigners don’t like sweet tea that much. So how are you?

De Vergadering

Het project van de Italiaanse overheid om de Libanese gemeentebesturen te steunen in hun aansturing van de activiteiten van de lokale NGO’s op het gebied van Landbouw en Toerisme (ja, daar gaat je EU-subsidie) was in de afrondingsfase beland, en dus was er een laatste vergadering. De Italiaanse projectleiders en afgevaardigden van deelnemende NGO’s (o.a. die waar ik werk) zouden elkaar ontmoeten in een zaaltje in een gebouw van de gemeente. Geplande aanvangstijd: half 10 ’s ochtends. Om vijf over half 10 kwam mijn collega me ophalen uit mijn kantoor om richting vergadering te gaan. Het koste ons een tijdje om het oude, betonnen gebouw te bereiken en bij gebrek aan electriciteit en dus lift moesten we per trap naar de 4e verdieping stommelen. We werden ontvangen door de coordinatrice van het Ministerie van Landbouw – verder was er nog niemand – die probeerde te regelen dat de generator aan mocht gedurende de vergadering.

Net vóór tienen begonnen de medewerkers van andere NGO’s binnen te druppelen. Er werden handen geschud, wangen gezoend en extra dassen omgeslagen, want verwarming was nergens te bekennen. Buiten regende het, binnen werden de flesjes water, pakken kleenex en schaaltjes met heerlijke zoete koekjes neergezet. Even gingen de tl-lichten aan, maar dat duurde slechts een paar minuten, toen zaten we weer in het halfduister.

Om tien voor half 11 arriveerde de Italiaanse delegatie en begon het opzetten van scherm en projector, al was er nogsteeds geen electriciteit. Ze werden gevolgd door de burgemeester van Tyr in hoogsteigen persoon, een klein, oud mannetje die iedereen netjes de hand schudde en de vertaler vroeg de Italianen hartelijk welkom te heten. Er werden versnaperingen binnengebracht: vers sap van bananen en aardbeien, een roze drankje in plastic bekers met rietjes. De burgemeester kreeg ook een bekertje.

Het was inmiddels tien over half 11 toen de Italiaan besloot zijn presentatie te beginnen. Hij was nog geen vijf minuten bezig of hij werd onderbroken de de coordinatrice van het Ministerie van Landbouw: de burgemeester verontschuldigde zich, maar hij had nog meer te doen en moest ons dus verlaten. Er werden weer handen geschud en wangen gezoend en de presentatie werd hervat.

Zo’n twintig minuten later wierpen de eerdere inspanningen van de coordinatrice eindelijk vruchten af: de generator en dus de lichten gingen aan. De Italiaan begon zijn praatje weer vanaf het begin – hij had nu tenslotte hulp van zijn verlichtende powerpoint-presentatie! De overige afgevaardigden kregen het koud en begonnen zachtjes heen en weer te lopen door de ruimte, wat voor de coordinatrice het teken was kleine kopjes hete koffie te laten serveren. De Italiaan liet ondertussen met monotone toewijding het ene na het andere schema op zijn scherm verschijnen.

Om half 12 zei mijn baas plotseling: ‘kom, het is afgelopen. We gaan.’ We stonden op en verlieten de ruimte, waar het handenschudden en wangen zoenen alweer was losgebarsten.

Stormy days

Yesterday we said goodbye to the Iraqi women who came to our NGO to learn about post-war reconstruction. I looked out the window and saw a dark sky, grey clouds gathering just before a massive downpour of rain would hit the land. I sighed and remarked: ‘such sad weather on a last day.’ ‘It’s not sad weather’ said my boss, raising his voice for the first time since I know him, ‘it’s a sad human condition we are in in this country!’

The sad human condition we are in is our own fault, says my boss. It is also unsurprising. If everybody (and I mean literally everybody) has a gun or two in the house, ‘just in case’, flying bullets might be a problem much less significant than the distrust that permeates every pore of this society. When I was doing my research, a year and a half ago, people showed me their guns that were hidden under their pillows or in bedside tables. These days, they have moved into pockets and onto the streets. Ready to be used.

No wonder everybody sleeps with one eye open. The events of Sunday-night (demonstrations against the horrible electricity situation turned into riots in which protesters clashed with the army, tires were burned and 8 people died from flying bullets and a grenade thrown into the crowd) show how volatile the ‘situation’ is. The symbolism of Sunday’s events – they took place in the same place as the attack on a bus full of Palestinians which sparked the civil war in 1975 – hasn’t escaped anyone. I don’t even hear any predictions anymore, nor the usual ‘let’s hope tomorrow will be calm’. As Robert Fisk asks: Could it be civil war already?

I prefer natural storms. Strong wind is good for the mind.

Treat your country as you would treat your mother

In Lebanon, politicians do not talk with each other, they talk to each other. They usually deliver their messages to the leaders of the opposite camp through press-conferences, speeches at rallies and demonstrations, or even interviews or mediators – I often imagine how silent it must be during their meetings, seen that they only start venting their plans and opinions to journalists after the parliamentary sessions are over. This time, Sleiman Franjieh (a Maronite Christian leader who supports the Opposition) called on his fellow Maronite leaders to 'stop using Bkirki, the highest Maronite religious authority, as a platform for politicians to deliver statements'.

Geagea (a Maronite leader who supports the Government) let it be known that 'Franjieh should be respectful towards Bkirki and treat it like it is his mother'.

Enmity between Franjieh and Geagea dates back to the civil war, when Geagea's militia killed Franjieh's family, and it is there that Franjieh found his answer: ‘If Geagea had left my mother alive, I would have known how to treat her well.’

In Dutch we say: Zo, die zit.

Verknald

G*dvrr…. Weer iemand opgeblazen. De afgelopen dagen deden geruchten de ronde dat, na Libanese politici, journalisten en (medewerkers van) ambassades, nu willekeurige buitenlanders het doelwit van aanslagen zouden worden, maar dit keer was het een hooggeplaatste medewerker van de Binnenlandse Veiligheidsdiensten en een aantal passanten.

Shit.

Het blijft een vreemd fenomeen, dat een radeloos gevoel van machteloosheid met zich mee brengt. Wanneer houdt dit nou eens op? Wie heeft het gedaan? En maakt dat eigenlijk wel uit?

Sommigen geven het nieuws een plaats door er direct over te schrijven, terwijl iedereen wel weet dat de reguliere media allang over het aantal doden bericht hebben. Anderen bellen, smsen, mailen met mensen die ze kennen die wonen of werken in de buurt van de explosie. Iedereen veilig? Wel gehoord, niet gewond. Gelukkig.

De gedachten schieten naar mijn eigen leven – kom ik ooit in die buurt? De plannen voor de komende dagen, moet daar iets aan veranderd worden? Zal wel niet. We gaan gewoon door. Kan ik er wat aan doen dat het land de vernieling in draait?