Marriage proposal (type 4)

He was moving a small stick from left to right in his mouth, his head shaven and his army-uniform adorned with a little cedar on the shoulder. He was sitting in front of me on the cheap bus that takes the long coastal road instead of the highway. There was plenty of time to talk. Initially, he only glanced over his shoulder every once in a while, with a smile so big it seemed as if he was unaware that his gums were black and some of his teeth were missing. Then he asked me where I was going. ‘Home. Beirut.’ His accent was heavy, full of OOOs, I thought he must be from the North. What I was doing here? And was I married? My answer was the usual lie: ‘Yes, I am. Yes, he’s from the South’. He no longer smiled, that was a piece of information he didn’t like: his family came from Akkar, up North as I had guessed, and I should have picked a husband from his region.

I returned the question. No, he wasn’t married yet, but his beautiful apartment in Tripoli was almost finished, and then he would find himself a wife. A high-ranking officer like him – he kept pointing at the little sign of the cedar, it seemed to mean a lot – would have no trouble getting married. His bright smile suddenly returned to his face. ‘I would like to marry someone as pretty as you… don’t you have a younger sister?!?’

Sorry, sis, but I told him I don’t.

Just because I am blonde...

Message to all Lebanese men: Just because I am blonde, this does not mean that…

- I appreciate it when you drive up next to me when I’m walking on the street and ask me to go for a drink - I will say yes to the above proposal - I want to go home with you and meet your wife(!?!) - I want to sleep with you - I don’t have enough knowledge of Arabic to understand it when you call me a whore - I am a whore

Message to all Lebanese:

Just because I am blonde (and tall, and obviously a foreigner), this does not mean that…

- I will pay 3000 Lebanese liras to go from one side of town to another by shared taxi, instead of the regular 1500 - I do not know what hommos, tabbouleh and fattoush are - I need tourist-commentary on every landmark we pass by on our way to the South – a trip I make at least 3 times a week - I need you to communicate for me when in a taxi, post office or store - I am Christian and you can talk bullshit to me about Muslims - I will reply when you say ‘Guten Morgen’ or anything else in German

Thank you for your cooperation.

Het kan altijd erger

Faysal (u misschien welbekend uit eerdere verhalen) was er altijd van overtuigd dat hij niet in Libanon zou blijven. ‘Ik haat dit land!’ was zijn meest gehoorde uitspraak, meestal gevolgd door een variatie van ‘ze zouden alle Libanezen moeten afknallen!’ Myrna en ik moesten dan ons uiterste best doen om hem ervan te overtuigen dat er ook leuke dingen zijn in dit land, namelijk, euh... bijvoorbeeld... nou ehm, wij twee waren er toch? Goed, ik was dan wel een onzekere factor, maar Myrna was vastbesloten in Libanon te blijven. Ze vond het pijnlijk te zien hoe de ene na de andere land- en leeftijdgenoot de hoop opgaf dat het ooit beter zou worden, en vervolgens naar de Golf, Europa of Amerika verhuisde om daar een nieuwe baan – en misschien wel een heel nieuw leven – te beginnen. Nu zijn de rollen omgedraaid. Niet dat Faysal het land meer waardeert, maar hij heeft een baan gevonden in Beirut die hij voor geen goud kwijt wil, zelfs niet als zijn immigratiepapieren voor Canada (waar hij al zo’n zes jaar op zit te wachten) eindelijk verwerkt en goedgekeurd worden. Myrna’s optimisme heeft echter geen stand weten te houden; de explosies en politieke onbereidheid tot een oplossing voor de crisis te komen hebben ook haar liefde voor Libanon weten te bekoelen. Gelukkig is ze onlangs getrouwd, en woont de kersverse echtgenoot in het buitenland. Koffers inpakken en gaan, is dan meestal de procedure. Maar Myrna heeft pech. Zij heeft het gepresteerd om Libanon in te ruilen voor Saoedi-Arabië. Dat betekent dat haar man naar Libanon moet komen om haar op te halen, want alleen aankomen op het vliegveld is niet de bedoeling. Het feit dat ze een ondertekende verklaring van haar vader moet hebben om uberhaupt toestemming te krijgen naar het zanderige koninkrijk af te reizen, belooft ook niet veel goeds. Ziedend was ze, dat ze met haar 29 jaar en een master's in dermatologie nog te infantiel wordt geacht haar eigen beslissingen te nemen.

Maar ondanks haar woede over deze vereisten probeert ze het zelf positief in te zien: ‘In de compound [waar alle buitenlanders wonen] kun je gewoon doen wat je wil, echt, het is lang zo erg niet als het lijkt. Tijdens mijn laatste bezoek [net na het huwelijk] heb ik zelfs de eerste 24 uur geen abaya gedragen!’ Dat klinkt veelbelovend, tot we horen dat ze in die 24 uur van het vliegveld naar huis is gereden – midden in de nacht – en de rest van de tijd binnenshuis heeft doorgebracht. Misschien dat het went, zo’n zwarte jurk, maar ik kan me maar moeilijk aan de indruk onttrekken dat ze hier iets slechts voor iets nog slechters heeft ingeruild...

Back in Beirut

The biggest drawback of living in a city is the lack of privacy. From my shared apartment to the Corniche (the entertainment-value of which I have described before), there are people everywhere, so there is no space where I can sing along with the music on my mp3-player without getting some funny looks, or requests to stop the noise. Except today. I came back to Lebanon yesterday and I noticed that the city wasn’t as bustling and noisy as I remembered it. Apparently, Beirutis are afraid of the cold (it is –cough– a chilling twelve degrees celcius.) So tonight, when I went to the Corniche for a run, I took my chance: it was dark, the seaside boulevard was almost deserted, and the few people there I could see from far ahead. The cars parked next to the sidewalk with people watching an empty sidewalk all had their windows closed, so I cranked up the volume on my player and burst out in an ABBA-song. Keeping an eye on the kissing couple against the railing and the lonely jogger I came across to lower my voice on time not to scare anyone, I thought I had the situation completely under control.

Unfortunately, I had forgotten about that one little feature that is part and parcel of life in Beirut: an armed soldier on every streetcorner. Not that the Corniche has any corners, but it does have trees. And right when I took a deep breath to scream out ‘SOS! When you’re gone, how can I even try to go on’ I heard loud laughter behind me – and I turned around just in time to see the tip of a machine gun disappear behind a palmtree.

Marriage proposal (type 3)

I have plenty of marriage-proposals to entertain you with, so there will certainly be a number 4, 5, 6 and onwards. But number 3 is not on this blog.

Number three is here.

And this time, the answer is yes.