Pulling out the big guns

Coming back from Damascus, I was once dropped off at the highway just before Beirut and needed to take another bus to get back home in Hamra. I got on a mini-van which happened to be empty and was supposedly going my way. Unfortunately, the driver changed his plans upon seeing me, and took a left turn where I knew we should be going right. I asked him where we were going, and he said he ‘just wanted to pick something up at home, I didn’t mind now did I? We could have a cup of tea together?’But yes, I did mind, so I opened the door of the van and when he saw I wasn’t kidding, he slowed down and I jumped out.

***

Last year I was living on one end of an L-shaped building. On the other end, new apartments were still under construction. Communication with the construction workers was usually courteous and friendly, until one day they employed a guy who just couldn’t stop staring into our apartment. Whether my roommate and I were in our respective bedrooms or in the living room, his eyes were constantly following us. One day I couldn't take it anymore, so I went over to the work-site and told him in no uncertain terms (in limited Arabic, yes, but with easy-enough to understand hand gestures) that I had had enough of his non-stop looking into our house. Luckily, the other workers followed me and yelled at him what the hell he thought he was doing, and before I was back in my apartment they had sent him away and never employed him again.

***

A few days ago, I was home alone in my pajamas, when I heard voices on our rooftop-terrace. To my surprise, I found the janitor of the building right outside our open balcony-doors, showing the living room to a prospective tenant. When he noticed me, he backed away, but a minute later the doorbell rang. It was the manager of the building: if I could please move over and show the tenant our house. This time in French, I was a bit more eloquent: Did he think it was ok to sneak into my house like that? What if I was in the bathroom? Or walking around in my underwear? Just to name a few scenarios. He saw nothing wrong with it, after all the prospective tenant was an American woman – just like you! But neither am I American, nor is the janitor, who was also there standing on the terrace of my house with the tenant, a woman (and neither of which are really the point, ultimately), so I slammed the door in his face.

This morning, the manager wanted to speak to Walid about the inappropriate behavior of his wife, what with me denying them entrance to my own house and objecting to the janitor breaking in by way of the terrace. Walid asked him what he would do if a stranger would enter his house when his wife was home alone, and when the manager didn’t know what to answer, the assembled neighbors were there to help him out: shoot him, of course! ***

A while ago, a foreign friend of mine living in Beirut for the summer wanted to take a bus home, but accidentally got on the wrong line. A friendly passenger advised her to stay put until the end of the line, when the bus would turn around and go back to where it came from. Sensible advice, except that the bus, with my friend as the only passenger left, did not turn back – the driver took some back-roads until he got to the highway, parked the bus on the side of the road, and sat down next to my friend, to ask if she was married, after which he proceeded to grope her. She screamed and pushed him off of her, but having learned never to get out of a vehicle on the side of a highway she still needed to stay with him until he decided to drive again and get back to the inhabited part of the city.

We have so far identified which type of bus is was (the beige one), and which line (the 4), and there are apparently only 4 or 5 drivers on this line so it won’t be long until we’ve singled out which driver it was, but we’re as yet undecided what to do with him. Sending in a big friend acting as her husband, although probably an effective scare, will only reinforce the idea that what he did would have been ok if she were not married, so we need something else. These are obviously issues that need attention on a much wider scale, but until then we have to deal with it on a case by case basis. Anybody any ideas?

Sunday, in Nicosia

Remember the words of this lieutenant? And the situation I was in? Well, that's why we went to Cyprus.

wedding-complete

And because we love each other.

Nicosia, Cyprus; 14 June 2009.

Found and Lost

One of the things I love about Beirut is the insane amount of street cats, especially in and around AUB (American University of Beirut). The open garbage-collecting system ensures a never-ending supply of food, so they roam around the streets of Hamra just like the rest of us. There is also a happy bunch of cats living down at the Corniche, lying on the beach in the sun all day and coming up to the road every once in a while to find something to eat. There is a big red-head with half an ear missing that sits in the middle of the sidewalk and moves for no-one, and there used to be a tiny one that would climb up the side of my leg to get some attention. I resisted the urge to take that home because it seemed to be doing quite well on its own, however cute it was. Not so with the little one we found Saturday night in Qoreitem. Crawling around underneath a parked car, it kept turning in circles and then falling over, rolling around helplessly on its back. It was so tiny it could comfortably lie on the DVD-cover I took it home on.

After a rigorous bath we discovered it could not straighten its neck, and the little bit of water it managed to take in with its head wobbling into the bowl did nothing to strengthen the kitten. The only way to make her stop meowing in pain was to hold her with two hands, pressing her head to one side. Yesterday the people of Animals Lebanon and the vet decided there was nothing that could be done to save her, and she was put to sleep.

(Here she is still alive. I named her Unlucky.) Animals Lebanon is working hard to rescue cats and other animals in need in Lebanon, and to spay/neuter those who are living on the street to control the population of wild cats. If you live in Lebanon and have space in your home, please consider adopting one of the more than 50 cats they rescued that are currently waiting in their shelter (all clean and vaccinated). I mean, I adopted this one last year, but one of these can be all yours!

Multi-cultureel gekrakeel: in de olie

De Nederlandse ambassade organiseert deze week een ‘Holland Week’ in een van de duurste hotels van Beirut, en heeft wat chefkoks van het Amstel Hotel laten invliegen om ons stamppot, bitterballen en haring voor te schotelen. Lekker hoor, en zo origineel! Ik geloof dat er ook een paar klompenmakers zitten om aan alle belangstellenden dit waardige ambacht te onderwijzen. Het zal je niet verbazen dat het eten niet bovenaan mijn lijstje staat van dingen die ik mis uit Nederland. Het is maar goed ook dat ik het wel kan vinden met de Libanese keuken, want de verdeling bij ons in huis is zó dat Walid voor het eten zorgt – en dat betekent weinig pasta, maar heel veel bonen en aubergine. En heel, heel veel olijfolie.

Je raadt het al: een ander heikel punt in onze multi-culti relatie; onvertaalbare grapjes zijn niet het enige obstakel. Het feit dat ik geleefd heb in een tijd waarin het normaal was om alles, maar dan ook alles in boter te braden, en dat de sla met zonnebloemolie aangemaakt werd, is voor Walid onbegrijpelijk. Ik heb de transitie naar olijfolie bewust meegemaakt, terwijl hij zo ongeveer geboren is in de olijfolie; kleinzoon van een man met olijfboomgaarden die de dag begint met een eetlepel olie.

Goed, we bakken en braden in olijfolie dus – ik ben heus overtuigd van de kwaliteiten ervan. Het enige probleem is wanneer ik Walid vraag eens wat anders te koken dan Libanees – een Thaise groenteschotel met rijst, bijvoorbeeld. Ik snap dat het moeilijk is de olijfolie te laten staan als je gaat roerbakken, zelfs als er in het recept aangegeven staat dat er geen olie nodig is. Maar is het werkelijk nodig de rijstkorrels eerst te frituren voordat je ze in het water kookt? Ik vrees dat het weer zo’n gewoonte is die we nooit van elkaar zullen begrijpen – en dat ik zelf de keuken maar in moet als ik olie-loze rijst wil eten...

… het is gewoon grappiger in het Nederlands

In 2006, voordat ik Walid kende, reed ik met mijn ouders langs een meubelwinkel hier in de buurt. Kijkend naar al die enorme, zware bankstellen en leunstoelen bekleed met donkergroen of rood fluweel, de gietijzeren koffietafels en de gouden draperieën verzuchtte ik: “Als ik ooit een Libanese vriend krijg, vraag ik me af hoeveel ruzies de inrichting van ons huis gaat opleveren.” Mijn moeder antwoordde daarop dat dat waarschijnlijk een van mijn minste zorgen zou zijn in een relatie met iemand met een andere culturele achtergrond. Desondanks was ik blij om al in een vrij vroeg stadium van Walid te horen dat hij erg gecharmeerd was van de Nederlandse manier van huizen inrichten, en niet zo van de Libanese manier, en we ontdekten al snel dat dat niet het enige vlak was waarop we het makkelijk eens werden. Onze smaken en ideeëen komen zo vaak overeens, zelfs, dat we vaak vergeten dat we een ‘multiculturele relatie’ hebben. Dat hij jonger is en korter, dat vergeet ik niet snel, maar het zijn vaak de vragen van anderen over ‘hoe dat gaat tussen ons’ die me eraan herinneren dat wij uit twee heel verschillende landen komen. Misschien helpt het dat Walid absoluut geen ‘typische Libanees’ is, zoals mijn mede-Nederlanders hier geoordeeld hebben, of dat, zoals ik mijn voormalig oppasmeisje uitlegde, onze ouders ons met dezelfde waarden en normen opgevoed hebben.

Alleen humor, dat blijft een lastig punt. Zoals ik al wist vanuit mijn studie Antropologie zijn grappen en grollen meestal de laatste horde die een immigrant moet nemen voordat van volledige intregratie sprake is, omdat die zo ontzettend sterk verbonden zijn met de geschiedenis, onuitgesproken vooroordelen en het ‘onderbuik-gevoel’ van een samenleving. Het is dus ook geen wonder dat als één van ons tweeën een grap vertelt, de ander daar meestal hoofdschuddend naar luistert en na afloop schouderophalend vraagt ‘was dat het?’ terwijl de verteller van het lachen bijna over de grond rolt. ‘Die grap is alleen leuk in het Nederlands/Arabisch,’ zeggen we dan maar, omdat ‘jij hebt gewoon geen gevoel voor humor’ niet echt bevorderlijk is voor de relatie – multicultureel of niet.