Qussa

Stories from Afar & Up Close

Filtering by Category: Personal

Opa

De opa die onder de Ottomaanse bezetting leefde, de Franse en Israelische bezetters zag komen en gaan, en een ontelbaar aantal oorlogen overleefdeDe opa die elke ochtend vroeg door de stad wandelde om de ingrediënten voor de lunch te halen De opa die zes kinderen grootbracht met een sterk geloof maar zonder de dwang van religie De opa die de kippen voerde met de restjes van oma’s eten, voor extra lekkere eieren De opa die de helft van de stad van onderwijs voorzag als directeur van de openbare basisschool De opa die van alle twaalf de kleinkinderen precies wist waar ze van hielden en waar ze mee bezig waren De opa die de aanstaande van zijn kleinzoon een jaar lang op de proef stelde in het Arabisch, om haar vervolgens goed te keuren en zonder verdere plichtplegingen in zijn armen te sluiten De opa die verkeerd geparkeerde auto’s voor de deur zonder pardon van een lik zwarte verf voorzag De opa die mij grappend Walide noemde omdat Nicolien zo lastig is, maar wel altijd eerst naar mijn wederwaardigheden vroeg en dan naar die van Walid De opa die verantwoordelijk was voor de groei en distributie van citroenen, sinaasappels, en olijfolie voor de hele familie De opa die lak had aan regels en geboden als die er niet toe leidden dat iemand zich als een ‘goed mens’ gedroeg De opa die er ondanks de pijn op stond de aanstaande schoonouders van zijn kleinzoon te ontmoeten De opa die populair was bij de dames van Nabatiyeh niet vanwege zijn charmes, maar vanwege zijn overtuiging dat mannen en vrouwen gelijk zijn De opa die vanuit bed zijn zegening gaf aan het huwelijk van zijn kleinzoon vorige maand De opa van wie niemand nou precies wist of hij 94 of 97 jaar oud was

Die opa is niet meer.

Rust zacht, Ahmed Mohammad Jaber, Abou Wassim.

Déjà vu

It’s been four summers in Lebanon, this year, and I’m seeing the patterns, the rituals, the routine. I’ve seen the Lebanese expatriates come, party, and go. I’ve seen the international students at AUB getting lost in Hamra in June and looking like they own the place in August. I’ve seen the enormous Saudi cars fill up the streets, and I’m seeing the streets emptying again.

I’m feeling the familiar end-of-August heat – oppressive, with no wind. Without looking at the calendar I know the end of the summer has arrived, when life in Beirut returns to its pre-tourist state. No more emails from strangers saying ‘I’m coming to Lebanon, what should I see?!?’, no more going out every night because inevitably somebody has just arrived or somebody else is leaving, or everybody who’s here on vacation just wants to have a good time.

It’s Ramadan already. Instead of being taken by surprise, I’ve been looking forward to seeing the stages built on sidewalks with strange installations of Dar al Aytam. I’m happy to see the little kiosks around Hamra specifically for Ramadan donations, and the decorative lights in Verdun and on the Corniche. It’s nice to see life going through its cycles. It’s nice if life feels familiar.

Van het kastje naar de muur (en terug)

Aan het loket van de General Security:- Ik ben hier om mijn paspoort op te halen met een verlenging van mijn visum. - Ok, ik zie hier je naam... wacht, er is iets mee, loop maar even om. - Hier ben ik. Is er iets aan de hand? - Nee, er is geen probleem, maar je paspoort is nog niet klaar. Kom over twee weken terug.

Twee weken later: - Ik ben hier om mijn paspoort op te halen met een verlenging van mijn visum. - Ok, ik zie hier je naam... wacht, er is iets mee. - Wat is er aan de hand dan? - Dat kan ik niet zien. Ga naar de computer op de tweede verdieping, daar kunnen ze je meer vertellen. Op de tweede verdieping: - Ik ben hier om erachter te komen wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - Dan moet je bij de computer zijn. Einde van de gang rechts.

In de computerkamer: - Ik ben hier om erachter te komen wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - Ok, ik zie hier je naam... hier heb je een nummer. - Waar kan ik heen met dit nummer? - Naar het loket.

Aan het loket van de General Security: - Ik heb hier een nummer om uit te vinden wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - Ok, ik zie het... je paspoort ligt in het gebouw in Adlieh, niet hier.

Aan het loket van de General Security in Adlieh: - Ik ben hier om erachter te komen wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - Heb je een nummer? Ok, dan moet je naar de tweede verdieping.

Op de tweede verdieping: - Ik ben hier om erachter te komen wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - Wat is je nummer? Ok, hier heb je een nieuw nummer, ga hiermee naar de computer. - Waar is de computer? - Begin van de gang links.

Bij de computer: - Ik ben hier om erachter te komen wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - Wat is je nummer? Hier heb je een nieuw nummer, ga daarmee naar de vierde verdieping.

Op de vierde verdieping: - Ik ben hier om erachter te komen wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - De vierde kamer aan je rechterhand.

In de vierde kamer aan de rechterhand: - Ik ben hier om erachter te komen wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - Wat is je nummer? Ok, hier heb je een nieuw nummer, ga hiermee naar de kamer voor buitenlanders. - Waar is de kamer voor buitenlanders? - Tweede deur aan de linkerkant.

In de kamer achter de tweede deur aan de linkerkant: - Ik ben hier om erachter te komen wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - Wat is je nummer? Ok, hier heb je een nieuw nummer, ga hiermee naar de luitenant. - Waar zit de luitenant? - Derde kamer aan je rechterhand.

Bij de luitenant: - Ik ben hier om erachter te komen wat er aan de hand is met de verlenging van mijn visum. - Wat is je nummer? Ok. Ali! Haal dit dossier even! [dossier wordt binnengebracht] - Ah, nu weet ik het weer. Ben je inmiddels getrouwd? - Ik ben inmiddels getrouwd. - Hebben jullie het huwelijk al geregistreerd? - Nee, want ze hebben mijn naam verkeerd gespeld en dat moet eerst veranderd worden. - Succes daarmee... nou, ik geef je twee maanden extra op dit visum. Over 5 dagen kan je je paspoort komen ophalen. - Dankuwel! Waar kan ik het ophalen? - Aan het loket van de General Security.

...

My husband is officially a /

Alternatively titled: My atheist husband is no longer a Sunni. When we got married in Cyprus, our papers said ‘Walid, Lebanese Sunni’ and ‘Nicolien, Dutch None’. Because the Cypriots take all the information from the official documents, and Lebanese official documents automatically state a person’s sect (whether they are religious believers or not is irrelevant), my poor atheist husband will forever have a marriage certificate that classifies him as a Sunni.

(Or Muslim, as it occurs on some papers, as opposed to Shi’a, for whom the Lebanese State does not use the word Muslim, interestingly enough.)

Unless we get married again, because then his papers will say ‘Walid, Lebanese /’: yesterday, he officially removed his sect from his papers. He will no longer be forced to identify as something he doesn’t believe in, that his father didn’t even believe in, passed on to him along paternal lines just because the Lebanese State refuses to make a civil law for things that can also be arranged by religious decrees.

Until recently, it was impossible to have any papers that did not state one’s sect/religion, until the former Minister of Interior Ziad Baroud decided that it was permitted to have it taken off (and replaced by a “/” sign). This despite the legal problems that will probably occur when the people who have removed their sect want to get married in Lebanon, or be buried in Lebanon, or other such personal matters which are up until now only arranged by religious institutions and then recognized by the State. The Minister didn’t have time to print official applications, but he made the required text available to all Mokhtars (a Mokhtar is the person you have to go to in Lebanon to identify yourself in order to do any and all governmental procedures – usually a guy with an office on a street-corner close to your house, or, as with one of my friends, in the back of a gas-station), thus opening up the possibility to keep one’s religion separate from the State.

Jamil, a friend of ours, was the first to do it. Whether he believes or not, he doesn’t think religion has any place on official documents, so he went through the remarkably short procedure and had his sect removed – despite his mother’s fears that this was his first step on his way to becoming Shi’a (quite possibly her biggest nightmare).

Because Walid’s Mokhtar didn’t want to participate in the procedure (giving excuse after excuse about the lack of official applications), he went to Jamil’s Mokhtar, who gladly obliged and wrote the required yada yada yada on a paper, cheered on by two men who were waiting and thought that everybody should have their sect removed.

Not so in the Ministry of Interior. On his way to the office to get the last required signature and be forever de-sunni-fied, a friendly government worker tried to warn Walid of the dangers involved in carrying out this operation. ‘You will not be allowed to marry in a religious court!’ he pleaded, his hand on Walid’s arm. ‘I’m already married, in a civil ceremony’, was the answer. ‘But you won’t be able to be buried in a Muslim cemetery when you die!’ the distressed employee tried one more time, just before he opened the door. It couldn’t change Walid’s mind; he went in and had his paper signed.

I’m proud to say that my husband is now officially a “/”.