Ook als docent is het leuk om mee te doen als er op school een filmfestival gehouden wordt... Het thema voor het 1e Pieter Nieuwland Filmfestival was dromen. Onze inzending:
De beloning: een Pieter voor beste camerawerk, en een avond vol prachtige opgedirkte leerlingen. Geweldig. Met dank aan een paar heel enthousiaste collega's! En Walid natuurlijk, voor het winnende camerawerk...
I’m getting older (oh yes!), and with getting older comes realizing I am a lot more like my parents than I thought I was. I say ‘uh huh’ during conversations, exactly like my mother does when she’s listening to someone, and I catch myself making remarks about my husband’s after-shave exactly like my father does about my mother’s perfume. All in all it’s not so bad, but apparently it’s not just my parents who’ve managed to impress their behavior on me. I realized this last week when I called out a student’s name in class.
“But I wasn’t even doing anything!” she exclaimed.
“And that is EXACTLY the problem,” I heard myself say.
I’m also becoming my teachers.
Als docent maatschappijleer is de kans groot dat je hier en daar in een politiek-getinte discussie verzeild raakt. Soms met vreemden, en soms met collega’s. Zo ook op een bepaalde dag een aantal weken geleden, toen een collega en ik het oneens waren over de juiste aanpak van de PVV. Zij meende dat deze partij de heersende onvrede in de samenleving een gezicht gaf, en daarom serieus genomen diende te worden, ik vond dat sommige mensen soms best eens te horen mogen krijgen dat wat zij willen (een blank, gristelijk Nederland) niet (meer) tot de mogelijkheden behoort. Die woorden ontlokten een ware tirade. Ik had makkelijk praten, ik kwam natuurlijk nooit met ‘echte allochtonen’ in aanraking, ik was geen oud vrouwtje dat met angst en beven langs een groep opgeschoten Marokkaanse jongens moet lopen op mijn dagelijkse wandelingetje. Met als klapper: ‘Ik ken jouw soort mensen. Jullie hebben een grote mond over gemengde scholen, maar als je zelf kinderen krijgt weet je niet hoe snel je daar een goede, witte school voor moet vinden.’
Waarop een ander opmerkte dat mijn collega één essentiële factor scheen te vergeten: als Walid en ik ooit kinderen krijgen, zijn dat zelf allochtonen. Bingo!
We’re back from Iran, and the question ‘how was it?’ is very hard to answer. It was big. It was beautiful. It was historical and ornamented and elegantly decorated. It was sandy, and rocky. It was crowded and polluted. It was tacky and vegetarian-unfriendly and sweet. Hospitable. Hot. Organized. Amazingly friendly.
It was everything I expected it to be. And also oddly familiar.
Pictures will be at qussa.wordpress.com, stories will follow in the days to come…
For now: 39 Seconds of Tehran (taken from our hotelroom):
I’ve been back in the Netherlands for quite some time now, and it’s been nice. Nice to know how things work, nice to know how to get things done, and nice to not to be laughed at for strange habits that don’t fit with how other people do things. But today, today I realized I’m still not back to my full Dutch self. I ran into two friends who said how’s the new house? Welcome to the neighborhood! And we should meet up sometimes!
To which I thought, but luckily didn’t say out loud, yes, some night next week would be good.
Because what they said was we’re having a barbecue on the 19th of May, want to join?
The nineteenth of May. That’s more than a month away. And they already know what time and place. My surprise made me realize I’ll probably never get back to my full Dutch self.
