On pride and ignoring me

When you’ve lived in a country for quite a while, there comes a point at which you think you pretty much know it. You’ve learned how to behave, what is considered polite and what offensive, you know what you can talk about with strangers and what is better left unasked, you even use the right expressions when someone is recovering from sickness, is getting married or has a new haircut.If, like me, you are an anthropologist, you have also come up with theories as to why some things are rude and others appreciated; you have figured out the cultural conventions, taboos and ‘implicit social knowledge’ that guide people and societies.

But then, all of a sudden, something happens that turns all this upside down. Something that, on first sight, goes completely against what you would expect, considering your experience with the people of that society. Like today.

As so many nights before, I went for a run on the Corniche. Now today, it wasn’t exactly cold – on the contrary, it was superb weather, considering the near-freezing temperatures of the past days (or even weeks), and so the sea-side boulevard was packed. There were all the usual suspects: children on little bicycles and skeelers, old men eating beans and corn, drinking coffee on the benches, entire families going for a stroll, young guys hanging around the parked cars with the stereo on 10, lovey-dovey couples sneaking a kiss against the railing. It wasn’t easy finding space to run, so I was swerving around the slowly advancing pedestrians, trying not to step on dogs or kicking over arguilehs on the way.

Suddenly, a little kid appeared from behind his father who was walking towards me. I side-stepped to avoid the boy, hitting the side of a hole where a palm-tree used to be and fell smack! on my face. Both my hands and my knees were chafed, some drops of blood started to form, and my mp3-player had flown out of my hands on to the pavement. As I was lying there, feeling like a stupid 4-year old, everybody averted their eyes and looked away. Where normally people can’t stop staring when I run by, now it was as if I didn’t exist. Not even so much as a ‘are you ok?’ from the father of the boy.

I got back up and walked the rest of the way home, trying to find an explanation. I have gotten to know the Lebanese people as being extremely helpful, especially to strangers. They go out of their way to help you when you are lost, hungry or generally in need of something. Yet right there, lying on the sidewalk – nothing.

As I am sitting here with band-aids on my knees, I still don’t understand. I surely hope that turning away from me was done to save my pride – after all, if you ignore it, it hasn’t really happened. Otherwise it’s time for a major overhaul of my Lebanese code of conduct…

De Vergadering

Het project van de Italiaanse overheid om de Libanese gemeentebesturen te steunen in hun aansturing van de activiteiten van de lokale NGO’s op het gebied van Landbouw en Toerisme (ja, daar gaat je EU-subsidie) was in de afrondingsfase beland, en dus was er een laatste vergadering. De Italiaanse projectleiders en afgevaardigden van deelnemende NGO’s (o.a. die waar ik werk) zouden elkaar ontmoeten in een zaaltje in een gebouw van de gemeente. Geplande aanvangstijd: half 10 ’s ochtends. Om vijf over half 10 kwam mijn collega me ophalen uit mijn kantoor om richting vergadering te gaan. Het koste ons een tijdje om het oude, betonnen gebouw te bereiken en bij gebrek aan electriciteit en dus lift moesten we per trap naar de 4e verdieping stommelen. We werden ontvangen door de coordinatrice van het Ministerie van Landbouw – verder was er nog niemand – die probeerde te regelen dat de generator aan mocht gedurende de vergadering.

Net vóór tienen begonnen de medewerkers van andere NGO’s binnen te druppelen. Er werden handen geschud, wangen gezoend en extra dassen omgeslagen, want verwarming was nergens te bekennen. Buiten regende het, binnen werden de flesjes water, pakken kleenex en schaaltjes met heerlijke zoete koekjes neergezet. Even gingen de tl-lichten aan, maar dat duurde slechts een paar minuten, toen zaten we weer in het halfduister.

Om tien voor half 11 arriveerde de Italiaanse delegatie en begon het opzetten van scherm en projector, al was er nogsteeds geen electriciteit. Ze werden gevolgd door de burgemeester van Tyr in hoogsteigen persoon, een klein, oud mannetje die iedereen netjes de hand schudde en de vertaler vroeg de Italianen hartelijk welkom te heten. Er werden versnaperingen binnengebracht: vers sap van bananen en aardbeien, een roze drankje in plastic bekers met rietjes. De burgemeester kreeg ook een bekertje.

Het was inmiddels tien over half 11 toen de Italiaan besloot zijn presentatie te beginnen. Hij was nog geen vijf minuten bezig of hij werd onderbroken de de coordinatrice van het Ministerie van Landbouw: de burgemeester verontschuldigde zich, maar hij had nog meer te doen en moest ons dus verlaten. Er werden weer handen geschud en wangen gezoend en de presentatie werd hervat.

Zo’n twintig minuten later wierpen de eerdere inspanningen van de coordinatrice eindelijk vruchten af: de generator en dus de lichten gingen aan. De Italiaan begon zijn praatje weer vanaf het begin – hij had nu tenslotte hulp van zijn verlichtende powerpoint-presentatie! De overige afgevaardigden kregen het koud en begonnen zachtjes heen en weer te lopen door de ruimte, wat voor de coordinatrice het teken was kleine kopjes hete koffie te laten serveren. De Italiaan liet ondertussen met monotone toewijding het ene na het andere schema op zijn scherm verschijnen.

Om half 12 zei mijn baas plotseling: ‘kom, het is afgelopen. We gaan.’ We stonden op en verlieten de ruimte, waar het handenschudden en wangen zoenen alweer was losgebarsten.

Stormy days

Yesterday we said goodbye to the Iraqi women who came to our NGO to learn about post-war reconstruction. I looked out the window and saw a dark sky, grey clouds gathering just before a massive downpour of rain would hit the land. I sighed and remarked: ‘such sad weather on a last day.’ ‘It’s not sad weather’ said my boss, raising his voice for the first time since I know him, ‘it’s a sad human condition we are in in this country!’

The sad human condition we are in is our own fault, says my boss. It is also unsurprising. If everybody (and I mean literally everybody) has a gun or two in the house, ‘just in case’, flying bullets might be a problem much less significant than the distrust that permeates every pore of this society. When I was doing my research, a year and a half ago, people showed me their guns that were hidden under their pillows or in bedside tables. These days, they have moved into pockets and onto the streets. Ready to be used.

No wonder everybody sleeps with one eye open. The events of Sunday-night (demonstrations against the horrible electricity situation turned into riots in which protesters clashed with the army, tires were burned and 8 people died from flying bullets and a grenade thrown into the crowd) show how volatile the ‘situation’ is. The symbolism of Sunday’s events – they took place in the same place as the attack on a bus full of Palestinians which sparked the civil war in 1975 – hasn’t escaped anyone. I don’t even hear any predictions anymore, nor the usual ‘let’s hope tomorrow will be calm’. As Robert Fisk asks: Could it be civil war already?

I prefer natural storms. Strong wind is good for the mind.

Treat your country as you would treat your mother

In Lebanon, politicians do not talk with each other, they talk to each other. They usually deliver their messages to the leaders of the opposite camp through press-conferences, speeches at rallies and demonstrations, or even interviews or mediators – I often imagine how silent it must be during their meetings, seen that they only start venting their plans and opinions to journalists after the parliamentary sessions are over. This time, Sleiman Franjieh (a Maronite Christian leader who supports the Opposition) called on his fellow Maronite leaders to 'stop using Bkirki, the highest Maronite religious authority, as a platform for politicians to deliver statements'.

Geagea (a Maronite leader who supports the Government) let it be known that 'Franjieh should be respectful towards Bkirki and treat it like it is his mother'.

Enmity between Franjieh and Geagea dates back to the civil war, when Geagea's militia killed Franjieh's family, and it is there that Franjieh found his answer: ‘If Geagea had left my mother alive, I would have known how to treat her well.’

In Dutch we say: Zo, die zit.

Verknald

G*dvrr…. Weer iemand opgeblazen. De afgelopen dagen deden geruchten de ronde dat, na Libanese politici, journalisten en (medewerkers van) ambassades, nu willekeurige buitenlanders het doelwit van aanslagen zouden worden, maar dit keer was het een hooggeplaatste medewerker van de Binnenlandse Veiligheidsdiensten en een aantal passanten.

Shit.

Het blijft een vreemd fenomeen, dat een radeloos gevoel van machteloosheid met zich mee brengt. Wanneer houdt dit nou eens op? Wie heeft het gedaan? En maakt dat eigenlijk wel uit?

Sommigen geven het nieuws een plaats door er direct over te schrijven, terwijl iedereen wel weet dat de reguliere media allang over het aantal doden bericht hebben. Anderen bellen, smsen, mailen met mensen die ze kennen die wonen of werken in de buurt van de explosie. Iedereen veilig? Wel gehoord, niet gewond. Gelukkig.

De gedachten schieten naar mijn eigen leven – kom ik ooit in die buurt? De plannen voor de komende dagen, moet daar iets aan veranderd worden? Zal wel niet. We gaan gewoon door. Kan ik er wat aan doen dat het land de vernieling in draait?