Onderzoek, of: Nicolien achter de bar

Na een weekje rondlopen in de stad was het vrijdagavond tijd voor het echte werk: ik ging op onderzoek uit. Via Mohammed, die ik nog kende van vorig jaar (en die nu in Zwitserland woont), had ik kennis gemaakt met Safa, en zij kwam me ophalen bij de Koninginnedagreceptie van de ambassade om samen de kroeg in te duiken. Mijn scriptie gaat tenslotte over het nachtleven… In ‘Kayan’, Safa’s stamkroeg, ontmoetten we haar man Imad en een aantal van haar vrienden. ‘Casual Friday’ is hier een onbekend begrip: sneakers en t-shirts heb ik nauwelijks gezien. Wel meisjes in blote glittertopjes, vol make-up en sieraden, en jongens in keurige lichte overhemden met strakke kapsels. De barman was een goeie: hij keek me aan en zei ‘something not too sweet?’, waarna ik een Wodka-Sour voorgeschoteld kreeg. De rest van de avond werden we voorzien van een continue stroom van olive-shots, wodka-sours en andersoortige gekleurde drankjes. Dit alles ging vergezeld van nacho’s met salsa en, ook zeer gebruikelijk hier, stukken wortel gedoopt in water met citroen en zout. Al snel was het zo gezellig dat de barman me uitnodigde achter de bar en zijn omzet verhoogde door die lange blonde shots te laten maken. Mijn Springbokkies (pepermuntlikeur met Baileys, een recept uit Zuid Afrika) waren meteen een enorm succes en de rest van de avond dronken wij gratis. Mooi! Dat scheelt weer in het onderzoeksbudget.

Om half 2 was het tijd voor wat anders, en Safa en Lila vonden het een goed idee om mij Crystal te laten zien. Crystal is de duurste, meest luxueuze en meest tot de verbeelding sprekende club van Beirut. Zodra ik het onderwerp van mijn onderzoek noem, begint iedereen over Crystal, maar niemand is er ooit binnen geweest. Je begrijpt dat ik érg nieuwsgierig was geworden… De ruimte vóór de club staat altijd vol met porsches, bentleys, ferrari’s en andere grote glimmende gevaartes, die uiteraard niet door de eigenaar zelf geparkeerd worden maar door de valet-service (overigens ook iets wat hier redelijk gebruikelijk is). Het verhaal gaat dat er elke avond wel één of twee flessen champagne van $1750 (ja, zeventienhondervijftig Amerikaanse dollars) besteld worden. Die worden dan onder luid tromgeroffel, gevolgd door een spotlight, naar de tafel van de gelukkige klant gebracht. Voordat de muziek hervat wordt, roept de dj nog even om of de fles in één keer betaald wordt of in afbetalingen van $300 per maand gedurende 6 maanden. Je moet er wat voor over hebben om indruk te maken op de dames. Ondanks het feit dat wij voor kwamen rijden in een volvo (na al die shots en wodka, ja), konden we zonder problemen doorlopen naar binnen (volgens Safa en Lila omdat ik langer was dan de uitsmijters, volgens mij omdat het al ver na middernacht was). Hoewel niet zo spectaculair als ik had verwacht, was ik onder de indruk van de hoeveelheid mooie mensen binnen. Het feit dat niemand champagne bestelde werd ruimschoots goedgemaakt door een vuurvreter-show en een man die in een reusachtige ballon verdween. En als jullie denken dat onderzoek doen niks voorstelt: ik zat om half 4 ‘s nachts halfdronken op het toilet aantekeningen te maken in het in mijn handtas meegesmokkelde kladblokje…

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)