Even genoeg

Er zijn veel dingen in Libanon waar ik me druk om kan maken. Kleine dingen, zoals eeuwig, niet-aflatend getoeter van auto’s (ook midden in de nacht); de plakkende hitte; de stroomuitval (zo’n 6 tot 8 uur per dag zitten we zonder stroom – waarom is me nogsteeds niet geheel duidelijk, maar het heeft te maken met de verwoestingen van oorlog van vorig jaar en de huidige oorlog tussen het Libanese leger en strijders in het Palestijnse vluchtelingenkamp in het noorden des lands, waardoor boten niet willen aanmeren om hun brandstofvoorraad te bezorgen, en ongetwijfeld ook met het feit dat electriciteit lange tijd door Syrië geleverd werd en nu niet meer, omdat Syrië zogenaamd haar handen van Libanon heeft afgetrokken); het feit dat ik om water te krijgen een kleine pomp moet aanzetten die uiteraard op electriciteit werkt, waardoor ik grote delen van de dag behalve geen stroom ook geen water heb; het feit dat de gebouwen rondom ons wél stroom hebben – afkomstig vanuit generators die gedurende al die uren van stroomuitval een laag, doordringend gebrom produceren; het geschreeuw van de oud-ijzer opkoper die dagelijks door de straten waggelt; de ranzige geluiden, blikken en opmerkingen van geile mannen als ik op straat loop; de onwil van de meeste Libanezen om een beslissing te nemen en het daarom constante antwoord ‘misschien’... Je begrijpt het, ik heb het even gehad met Libanon. Ik weet het, het is ondankbaar en ik kan weg als ik dat wil, maar dat wil ik niet. Soms is het gewoon lastig om je thuis te voelen als iedereen om je heen Arak٭ drinkend en vlees-etend zit te juichen voor de één of andere lelijke politicus-met-niet-zo-smakelijk-oorlogsverleden die de gruwelijkste berichten in de meest rationele dan wel opzwepende bewoordingen verpakt. Op zulke dagen zou ik liever in het Oosterparkse-gras liggen met een boekje en een flesje sinaasappelsap.

(٭ een alcoholische, doorzichtige anijs-drank, vergelijkbaar met Ouzo, Raki, en Pernod, die wit wordt als er water bij gegoten wordt.)