Voedselrellen, op z'n Libanees

In 2005, tijdens mijn eerste bezoek aan Libanon, viel het me op dat er nauwelijks bedelaars en daklozen waren op straat. Een enkele straatventer, af en toe een mannetje die schoenen wilde poetsen (mooi weer = slippers = slecht voor zijn zaken), daar bleef het wel bij. Ik vroeg mijn vriendin waarom, wetend dat een groot deel van de Libanese bevolking rond moet komen van €150 per maand voor een gezin van vijf. Volgens haar uitleg zorgde de sociale controle in de Libanese samenleving ervoor dat armoede buiten beeld bleef: iedereen kent iedereen, dus als jouw oom op straat staat te bedelen, wordt jij daarop aangekeken. Als het even kan, zorg je er dus maar beter voor dat al je familieleden en aanverwanten te eten hebben. Nu, drie jaar later, lukt dat kennelijk voor veel mensen niet meer. De stijgende voedselprijzen en de kosten van transport die steeds sneller steeds hoger worden, maken het almaar moeilijker om rond te komen van het minimumloon. Meer en meer mensen proberen een extra inkomen bij elkaar te sprokkelen door loten, kauwgum, schoonmaakartikelen, speelgoed en andere zaken te verkopen op straat. Bij de afslag naar de snelweg staat elke dag een man met een plastic zak vol vis, en hoe later op de dag, hoe wanhopiger hij met zijn koopwaar bijna voor de auto stapt. Met name oude mensen, krom van een leven hard werken, staan op drukke kruispunten in de hoop dat iemand hen een muntstukje toestopt; als je ze 500 lire geeft (€0.25) wensen ze je nog een half uur lang alle zegen Gods toe.

Gisteren heeft de regering bepaald dat het minimumloon omhoog moet van 300.000 lire (€150) naar 450.000 of 500.000 lire (€225 / €250, de kranten berichten verschillende bedragen) per maand. Vandaag is er een staking, georganiseerd door de oppositie, die eisen dat het minimumloon omhoog gaat naar 960.000 lire (€480) of dat de regering maatregelen treft om de effecten van de wereldwijd stijgende voedselprijzen tegen te gaan. Het is jammer dat het wederom een issue is geworden van regering vs. oppositie, want dat betekent dat de staking vandaag voor velen een aanleiding zal zijn om eens een goed robbertje te gaan vechten (met of zonder wapens). En dat, bij mijn weten, brengt meestal niet veel brood op de plank.