Zittenblijvers
Ik las het op de BBC website, woensdagochtend, maar kon het niet geloven totdat ik mijn collega’s hoorde juichen en klappen: ‘Accoord bereikt in Libanese crisis’. Mijn collega’s waren niet alleen in hun euforie: bij aankomst op het busstation in Beiroet werd ik onthaald met een hartelijk “has du es gehört? Qatar has unser Konflikt beended!” door de pompstationhouder die maar niet kan onthouden dat Dutch niet hetzelfde is als Deutsch, en de buschauffeur riep elke paar minuten “Sleiman wordt president! Sleiman is mijn oom! MIJN OOM WORDT PRESIDENT!”, gevolgd door een waslijst aan zaken die nu beter zouden worden, inclusief een lagere benzineprijs. Dus zover is het gekomen: voor één keer heeft geen enkele politicus zich uit het overleg teruggetrokken, stampvoetend dat hij zijn zin niet krijgt; voor één keer is er doorgepraat en doorgeonderhandeld tot er een vorm van overeensteming bereikt is; voor één keer hebben de politici gewerkt aan waar ze voor aangenomen zijn: oplossingen zoeken voor wat er mis is in Libanon – en heel het land loopt juichend op straat. Velen zijn ervan overtuigd dat dit het einde is van alle problemen, dat de economie zich snel zal herstellen nu de tenten van de sit-in in Downtown zijn verdwenen, dat niemand meer zal vechten en niemand meer opgeblazen zal worden, met auto en al.
Het doet me denken aan een email die ik ooit kreeg, een verhaal over een studente die een brief stuurde aan haar ouders:
‘Hier een verslag van mijn eerste jaar aan de universiteit. Sinds een paar maanden ga ik niet meer naar college. Ik heb een jongen ontmoet, hij werkt op het pompstation om zijn schulden af te betalen (schulden van gokken en drinken). Ik ben zwanger van hem en werk nu in de kantine van een groot bedrijf om in ons onderhoud te voorzien. ...
... Nee hoor, bovenstaande is niet waar. Het nieuws is dat ik het afgelopen semester alleen maar onvoldoendes heb gehaald, maar dat klinkt jullie nu waarschijnlijk als muziek in de oren!’
En zo ook in Libanon. Het feit dat ze de kiesdistricten zó ingedeeld hebben dat je nu al weet dat jouw stem maar half zoveel telt als die van het andere deel van de stad, lijkt misschien niet zo heel belangrijk als dat betekent dat de schietende mannen onder je balkon weggaan. Dat het hele akkoord (inclusief de formatie van een zo mooi klinkende ‘Overheid van Nationale Eenheid’) de religieuze/sektarische scheidslijnen alleen maar verder verdiept, is ook iets van later zorg. De stilte van het uitblijven van schoten, granaten en autobommen, en daarmee de illusie van vrede en economische voorspoed, klinkt dan inderdaad als muziek in de oren. Voor even. Tot je je realiseert dat een ‘voldoende’ voor inzet nogsteeds een dikke onvoldoende als resultaat kan betekenen.