Voor de kat z'n eh...

In de trein van Amersfoort naar Weest komen er drie jonge jongens naast me zitten. Echte pubers; hun gedrag is een mengeling van 'kijk eens hoe stoer ik ben!' en 'zie je me wel, erken je mijn bestaan?' De conversatie (net iets te luid, uiteraard) schiet van stomme docenten naar medicijnengebruik en van cocaïne naar het avondeten. Omdat ze doorhebben dat ik mee zit te luisteren, gaat naast het volume ook het taalgebruik steeds een stapje verder. Ik laat het gaan, tot het me te gortig wordt. Eén van de jongens roept dat hij wel wil dat de conductrice komt controleren. "Anders heb ik dat kaartje voor de kat z'n kut gekocht!" Ik werp hem een blik toe om hem te laten merken dat ik niet van zijn woordkeus gecharmeerd ben. "Ja man!" gooien zijn vrienden er nog een schepje bovenop, "zo praat je toch niet!" Waarop de jongen zich naar me toe draait en met een uitgestreken gezicht zegt: "Sorry mevrouw, ik bedoelde voor de poes d'r poes."