Dat hadden we nou net nodig

We hebben gordijnen nodig, volgens de huisbaas. Dat we nogsteeds geen warm water hebben, dat de kraan in de badkamer lekt aan de achterkant, dat er vocht onder uit de koelkast loopt, dat als het regent de woonkamer blank staat omdat de voordeur net iets te klein is voor de deuropening - dat zijn allemaal details. Het is belangrijker dat er niemand bij ons naar binnen kan kijken. Eerst dacht ik dat het was vanwege de werkers die met de rest van de appartementen bezig zijn - doordat het gebouw een hoek maakt, kunnen zij rechtstreeks bij ons de slaapkamer in kijken, en het zou natuurlijk goed kunnen dat de aanblik van twee jongedames in korte pyjamabroekjes hen in de ogen van de huisbaas iets teveel afleidt. Maar nee. De werkelijke reden dat de gordijnen ineens bovenaan de to do - list stonden, werd duidelijk met het vriendelijke verzoek van de huisbaas om niet, net zoals vorig jaar (toen mijn huisgenote in een appartement een verdieping lager woonde) "constant allerlei jongens op bezoek te hebben". De buren hadden geklaagd. De beloofde gordijnen? Een prachtig staaltje 'verstoppen en net doen alsof je niet weet dat het gebeurt' dus. Maar mij hoor je niet klagen, ik hoop alleen dat het niet van die hier oh-zo-populaire dikke groen-met-gouden drapeersels worden...

War of Water

“You are stealing our water!” It was a women’s voice, and she was screaming at the top of her lungs.“No I am not, you come here all the time and take everyone’s water!” the man yelled back angrily. A third one joined. “They filled it up yesterday! If you don’t steal it, then why are we out of water again now?” She was even louder and angrier than the other two.

I know wars are being fought in the Middle East over water, but I didn’t know they were being fought right outside my bedroom window, on the roof of the neighboring building. Yet here they were, and they kept screaming until the two women decided to take action, bringing their jerrycans to the roof to single-handedly fill their tank.

Water in Lebanon is an interesting phenomenon. Lebanon is one of the few countries in the region to have ‘rivers’ – and this definition should be taken broadly; a stream of a few meters wide is called a river – going through almost every area of the country. Water, it is jokingly said, is Lebanon’s oil: it’s a blessing and a curse in one (as the neighboring countries will always try to find ways to control the flow to their own benefit). Yet having all these streams running through the country doesn’t mean that one is guaranteed to have running water in the house, in fact, quite the opposite.

Most buildings have gigantic tanks on the roof, ranging in size from a hundred to a thousand liters of water, that provide water for all the apartments. Every few days, a government truck passes by and delivers water at street-level, that is then pumped up to these tanks on the roof. If you are unlucky, you can be out of water for quite a while – the government tank didn’t pass by; or they did but there was no electricity at the time so the pump to get it to the roof didn’t work; or the neighbors have felt the need to water all their plants and have thus used up the ration for the week, leaving the tank empty.

Meanwhile, my roommate and I have a slightly different problem in our new little house on the roof. The government truck did pass by, the electricity was there to pump it up, and the tank is still full of water as the other apartments on this floor are still uninhabited. Yet not a drop of water is coming out of our taps. The landlord can’t seem to find out what the problem is despite our repeated pleas and threats (and apparently plumbers are a rare species these days), but to prevent total social exclusion as a result of a lack of cleanliness, he gave us the keys to an empty apartment on the third floor. Showering, washing hands, doing the dishes, everything is done on the third floor. That’s why we can be seen sneaking down the stairs in our pyjamas in the middle of the night, with a roll of toilet-paper in our hands…

Stille tocht

‘Zinloos geweld’ is een term die je niet zult horen in Libanon. Niet dat er niet gevochten wordt – in tegendeel, karakteristiek Mediterraans geschreeuw is aan de orde van de dag – maar zonder dodelijke afloop. Ruzies in het nachtleven, zelfs na grote hoeveelheden alcohol, blijven meestal beperkt tot wat geschreeuw over en weer en een enkele rake klap. Bovendien is er altijd het risico dat iemand plotseling een wapen tevoorschijn haalt (vrijwel elk gezin heeft wel één of twee vuurwapens in huis, en die blijven heus niet altijd in de keukenlade liggen) dus worden de meeste vechtersbazen tot rust gemaand voor het echt uit de hand kan lopen. Toch is het niet moeilijk een ‘onnatuurlijke dood’ te sterven in Libanon – word politicus, soldaat of verzetsstrijder/terrorist en een bomaanslag of oorlog zal je binnen de kortste keren aan je einde helpen. Dat dit geweld niet als zinloos wordt gezien, mogen duidelijk zijn – je dient je land, en als ik de begrafenis-toespraken mag geloven is er geen hoger doel dan daarvoor te sterven. Ook burgers die omkomen in een oorlog worden geëerd als ware patriotten, hun leven een offer voor het grote nationalistische ideaal.

Een autobom voor een politicus raakt nooit alleen het doelwit van de aanslag; lijfwachten en omschuldige omstanders sterven of raken gewond, verliezen ledematen of zijn levenslang getraumatiseerd. Opvallend genoeg is er over het algemeen maar weinig aandacht voor de overledenen die geen politieke waarde hebben – wier leven zelfs na hun dood als inzet wordt gebruikt in het grote politieke spel. Ze zijn allemaal slachtoffers van een publieke moord, maar hun dood wordt alleen in privé-kringen betreurd. Tot de laatste bomaanslag, vorige week, op een relatief onbekend parlementslid. Een jonge man (slechts 363 dagen ouder dan ik), net teruggekomen uit Frankrijk om in Libanon een leven op te bouwen, was op het verkeerde moment op de verkeerde plek en verloor zijn leven door de autobom die parlementslid Antoine Ghanem van het leven beroofde. Zijn naam: Charles Chigani. Deze keer was het de dood van de onschuldige voorbijganger die de meeste aandacht kreeg. Er werden posters geprint met zijn foto, billboards met zijn naam verschenen in Beirut, en gisteravond was er, speciaal voor hem, een ‘stille tocht’ van mensen in het wit die met kaarsen in de hand een stuk door downtown liepen.

De niet-politiek gelieerde organisatie ‘Gallas!’ (Genoeg!) was mede-organisator en greep de gelegenheid aan om de vijandige politieke partijen nogmaals te vragen de strijdbijl te begraven en een einde te maken aan de al zo lang durende politieke crisis. Maar de meeste van mijn vrienden geloofden er niet in, ze waren ervan overtuigd dat ook zijn dood een politiek schaakstuk zou worden, en weigerden mee te lopen in de tocht. ‘Zijn familie is Falangist (rechts-fanatiek-Christelijk) en je zult zien dat ze de aantallen gaan gebruiken als bewijs van steun aan hun partij’. Zelfs al sterf je een zinloze dood, dan zullen we er achteraf wel politieke betekenis aan geven.

You know things are going wrong...

… when you find this advertisement in a magazine called ‘Lebanon Opportunities’. “Blindcorp’s offroad vehicles are designed to withstand the most difficult rough terrains in the world. Maximum armor protection system is provided to meet the unpredictable as well as the anticipated threat, without impeding the vehicle’s performance capabilities.

Blindcorp’s Armored SUV… The Trusted Bodyguard.”

Even though Blindcorp’s vehicles probably won’t protect you from the ‘anticipated’ threat of car-bombs (favorite way of assassinating people here), the advertisement is clear in its assessment of the needs of the Lebanese market. “… it was only recently that Elie Soueidan (…) decided to branch out into armored car business. Defending a passenger from bullets is, after all, a very different exercise from leasing luxury vehicles. But clients kept asking for the service …”

Other countries Blindcorp serves? “Iraq, Afghanistan, and African countries.” Also: Columbia and Venezuela, amongst others.

And what do you know? Sietske recently found a similar ad.

I could call this 'boom'

Yesterday yet another politician was blown up. He was the 7th political figure to lose his life by force in Lebanon in the past 2½ years

14 Feb 2005: Rafiq el-Hariri 2 June 2005: Samir Kassir 21 June 2005: George Hawi 12 Dec 2005: Gibran Tueni 21 Nov 2006: Pierre Gemayel 13 June 2007: Walid Eido 19 Sept 2007: Antoine Ghanem

and he might very well not be the last one.

Despite the frequent occurrence of assassinations, people are shocked, angered and scared after each bomb. For a while, streets are emptier, TVs louder, parents tell their kids not to go out, and emotions run high. Once the usual string of speeches (Saad el Hariri making a sad face, asking why so much blood has to be spilled; Walid Jumblatt pledging ‘not to succumb to the threat’; Syria condemning the attack despite being the first and only one to be blamed) is over, it is time to resume life – to smoke an arguileh on a terrace or take the books and sit down in a coffee shop to study. But nobody forgets, and tenser times are ahead.