War of Water

“You are stealing our water!” It was a women’s voice, and she was screaming at the top of her lungs.“No I am not, you come here all the time and take everyone’s water!” the man yelled back angrily. A third one joined. “They filled it up yesterday! If you don’t steal it, then why are we out of water again now?” She was even louder and angrier than the other two.

I know wars are being fought in the Middle East over water, but I didn’t know they were being fought right outside my bedroom window, on the roof of the neighboring building. Yet here they were, and they kept screaming until the two women decided to take action, bringing their jerrycans to the roof to single-handedly fill their tank.

Water in Lebanon is an interesting phenomenon. Lebanon is one of the few countries in the region to have ‘rivers’ – and this definition should be taken broadly; a stream of a few meters wide is called a river – going through almost every area of the country. Water, it is jokingly said, is Lebanon’s oil: it’s a blessing and a curse in one (as the neighboring countries will always try to find ways to control the flow to their own benefit). Yet having all these streams running through the country doesn’t mean that one is guaranteed to have running water in the house, in fact, quite the opposite.

Most buildings have gigantic tanks on the roof, ranging in size from a hundred to a thousand liters of water, that provide water for all the apartments. Every few days, a government truck passes by and delivers water at street-level, that is then pumped up to these tanks on the roof. If you are unlucky, you can be out of water for quite a while – the government tank didn’t pass by; or they did but there was no electricity at the time so the pump to get it to the roof didn’t work; or the neighbors have felt the need to water all their plants and have thus used up the ration for the week, leaving the tank empty.

Meanwhile, my roommate and I have a slightly different problem in our new little house on the roof. The government truck did pass by, the electricity was there to pump it up, and the tank is still full of water as the other apartments on this floor are still uninhabited. Yet not a drop of water is coming out of our taps. The landlord can’t seem to find out what the problem is despite our repeated pleas and threats (and apparently plumbers are a rare species these days), but to prevent total social exclusion as a result of a lack of cleanliness, he gave us the keys to an empty apartment on the third floor. Showering, washing hands, doing the dishes, everything is done on the third floor. That’s why we can be seen sneaking down the stairs in our pyjamas in the middle of the night, with a roll of toilet-paper in our hands…

Eid Kariem! - Gelukkig Suikerfeest!

De eerste week van Ramadan was het ergst: honger, dorst, de hele dag aan niets anders kunnen denken dan eten en drinken. In de weken erna wende het langzaam maar zeker, het hongergevoel werd minder, de laveloosheid aan het eind van de middag – vlak voor de iftar – niet meer zo overweldigend. Ik begon de lol van het vasten in te zien: kijken hoe lang je het vol kunt houden zonder nieuwe brandstof voor je lichaam. Het werd me weer eens duidelijk dat de geest veel sterker is dan het lichaam, en ik kan me nu voorstellen dat Ramadan, naast alle TV-shows waarin auto’s en koelkasten weggegeven worden, ook een heel spirituele ervaring kan zijn. De reacties van anderen op mijn vasten waren over het algemeen positief – vooral ouders van vrienden konden het erg waarderen dat ik wilde voelen wat zij elk jaar lang een maand meemaken. Een beetje vreemd vonden ze het vaak ook wel, vooral toen bleek dat ik daadwerkelijk de héle Ramadan bleef volhouden. ‘Samidoun?’ vroegen ze dan als ze me zagen, ‘nogsteeds volhardend?’. Mensen van mijn leeftijd wilden vooral weten of ik me aan álle regels hield – tijdens deze heilige maand is seks hebben uit den boze, maar aangezien Walid op dag één naar Nederland was vertrokken, hoefde ik over een antwoord daarop niet na te denken.

Een groot voordeel voor mij was dat Ramadan ook de maand is van de gezamelijke maaltijden, waarbij uitgebreid gekookt wordt voor zoveel mogelijk mensen. Het feit dat ik alleen woon en aan het vasten was, maakte dat ik zo ongeveer om de avond uitgenodigd was voor een iftar bij een bevriende familie. Wat overbleef van de vegetarische gerechten kreeg ik dan keurig in tupperware mee naar huis, dus te eten had ik altijd – ik heb in de hele maand precies drie keer zelf gekookt.

Ik was niet de enige die in de loop van de maand haar energie hervond. Hamra, de belangrijkste winkelstraat in mijn buurt, was in de eerste week elke avond uitgestorven, maar met het naderen van Eid el Fitr (Suikerfeest) gingen veel kledingwinkels na inftar weer open, en caféetjes en coffeeshops zoals Starbucks bleven hun klanten bedienen tot 4 uur ’s ochtends (vlak voor het mannetje met de trommel door de straten liep om aan te kondigen dat het moment van vasten weer was aangebroken).

En vandaag is het dan eindelijk Eid el Fitr. De meeste mensen hebben vrij; ze zijn in hun nieuwe kleding op weg naar een uitgebreide lunch met de familie, de kinderen rennen door de straten om de laatste restjes vuurwerk af te steken. Ik vier het met een middagmaal van spaghetti en broccoli... eindelijk weer lekker zelf koken.

We would never have just one

I was learning names of fruits and vegetables and I wanted to know the word for 'apricot'. 'Mishmosh', Jamil (who is trying to teach me Arabic) said. Knowing just the slightest bit of Arabic grammar, it sounded like a plural to me, and so I asked again. 'One apricot', I said. He looked at me, puzzled. 'Why would you want to know the word for one apricot? These things are tiny! You would never have just one!' I begged to differ; I am pretty sure I regularly eat just one apricot. To Jamil, this was total insanity: you don't eat one rice, or one lentil, do you? It took me a few minutes to get him to tell me the singular: mishimsheh. When I walked home I stopped at the vegetable-seller to get a zucchini. I picked a nice one, took my wallet out of my purse and looked at the shopkeeper for the price. The man waved with his hand. 'Khalas', he said, 'it's ok.' I motioned that really, I wanted to pay - after all, he has a shop and I am buying my food for dinner. He once again told me no, shook his head and said: 'It's a zucchini. Just one.'

Stille tocht

‘Zinloos geweld’ is een term die je niet zult horen in Libanon. Niet dat er niet gevochten wordt – in tegendeel, karakteristiek Mediterraans geschreeuw is aan de orde van de dag – maar zonder dodelijke afloop. Ruzies in het nachtleven, zelfs na grote hoeveelheden alcohol, blijven meestal beperkt tot wat geschreeuw over en weer en een enkele rake klap. Bovendien is er altijd het risico dat iemand plotseling een wapen tevoorschijn haalt (vrijwel elk gezin heeft wel één of twee vuurwapens in huis, en die blijven heus niet altijd in de keukenlade liggen) dus worden de meeste vechtersbazen tot rust gemaand voor het echt uit de hand kan lopen. Toch is het niet moeilijk een ‘onnatuurlijke dood’ te sterven in Libanon – word politicus, soldaat of verzetsstrijder/terrorist en een bomaanslag of oorlog zal je binnen de kortste keren aan je einde helpen. Dat dit geweld niet als zinloos wordt gezien, mogen duidelijk zijn – je dient je land, en als ik de begrafenis-toespraken mag geloven is er geen hoger doel dan daarvoor te sterven. Ook burgers die omkomen in een oorlog worden geëerd als ware patriotten, hun leven een offer voor het grote nationalistische ideaal.

Een autobom voor een politicus raakt nooit alleen het doelwit van de aanslag; lijfwachten en omschuldige omstanders sterven of raken gewond, verliezen ledematen of zijn levenslang getraumatiseerd. Opvallend genoeg is er over het algemeen maar weinig aandacht voor de overledenen die geen politieke waarde hebben – wier leven zelfs na hun dood als inzet wordt gebruikt in het grote politieke spel. Ze zijn allemaal slachtoffers van een publieke moord, maar hun dood wordt alleen in privé-kringen betreurd. Tot de laatste bomaanslag, vorige week, op een relatief onbekend parlementslid. Een jonge man (slechts 363 dagen ouder dan ik), net teruggekomen uit Frankrijk om in Libanon een leven op te bouwen, was op het verkeerde moment op de verkeerde plek en verloor zijn leven door de autobom die parlementslid Antoine Ghanem van het leven beroofde. Zijn naam: Charles Chigani. Deze keer was het de dood van de onschuldige voorbijganger die de meeste aandacht kreeg. Er werden posters geprint met zijn foto, billboards met zijn naam verschenen in Beirut, en gisteravond was er, speciaal voor hem, een ‘stille tocht’ van mensen in het wit die met kaarsen in de hand een stuk door downtown liepen.

De niet-politiek gelieerde organisatie ‘Gallas!’ (Genoeg!) was mede-organisator en greep de gelegenheid aan om de vijandige politieke partijen nogmaals te vragen de strijdbijl te begraven en een einde te maken aan de al zo lang durende politieke crisis. Maar de meeste van mijn vrienden geloofden er niet in, ze waren ervan overtuigd dat ook zijn dood een politiek schaakstuk zou worden, en weigerden mee te lopen in de tocht. ‘Zijn familie is Falangist (rechts-fanatiek-Christelijk) en je zult zien dat ze de aantallen gaan gebruiken als bewijs van steun aan hun partij’. Zelfs al sterf je een zinloze dood, dan zullen we er achteraf wel politieke betekenis aan geven.

Miss-call me

Press-agency Reuters classified it as an ‘Oddly Enough’ news story: the phenomenon of calling someone and hanging up before the call has been answered, in order to save on phone-credit or units (belminuten). It is a practice widespread in Africa, from ‘Cape Town to Cairo’ according to Reuters, and, I would say, further up north – all the way to Lebanon. In Lebanon, ‘miss-calling’ is a verb. A miss-call can literally mean anything, its message depends entirely on what is common among friends, or what is previously agreed verbally or by sms:

‘I will miss-call you when I leave the house.’ ‘Miss-call me when you’re done with work so I can pick you up.’ ‘I will miss-call you when I am 2 blocks away from your house, so be ready to come down because I can’t park in your street.’ “I miss-called you, why didn’t you call me back?”

Calling and hanging up before you before you’ve even had a chance to say hello (the trick is to not establish a connection) is not because Lebanese people don’t like talking. They do. They just don’t like to pay for it, and especially not the exorbitant amounts of money that the local phone-companies charge. If you have a cellphone, you have two options: MTC touch or Alfa. There is hardly any difference between the two, other than that one of the companies is owned by the brother of the minister of telecommunications, and the other is not. They both cost the owner of the phone-number about $50 per month, which let’s you send ±180 messages OR let’s you make 22 calls of 2 minutes. Not a very good deal. Hence the miss-calling.

As the Reuters’ article says: there are certain unwritten rules to follow when miss-calling. It is accepted to miss-call your friends of a similar social class only when you know they are at home and their parents pay the bill of the landline. Otherwise, don’t miss-call your friends and expect them to call you back – unless they are seriously rich, in which case you can leave it up to them: some of my better-off friends who know I don’t have a job right now will not pick up the phone when I call them, but will call me back a minute later, pretending they were busy. Other than that, It’s not ok to miss-call someone you want to ask for a favor – but it is fine to miss-call the pizza place and have them call you back to take your order.

All in all, one has to admit miss-calling is quite an effective method of (tele)communication. Consider the following sms:

‘Want to go see a movie tonight? Pick you up at 8pm. 1 missed-call = yes, 2 missed-calls = no.’

One unit spent, and the evening is arranged.