Current topic: contraceptive techniques.

My boss (a single man nearing his 50s) and I are writing a report about our project on Reproductive Health in one of the villages in the South. The women have been tested, poked, tickled, and listened to, and now is the time to look at the results and decide what to do next. However, the data have been collected in Arabic and those paying for the project (the World Health Organization) need the findings in English, so our lack of Arabic-English dictionary means we have to do some creative translating. My boss: Ok, so there is this thing that women use, it goes inside and the Arabic word means it is twisted. Me: What is it made of, rubber? Metal? Could it be a diaphragm, is it shaped like a little bowl? Yes it is made of rubber, but it is not shaped like a small cup, it really is more like a, well, ehm… An IUD – Intra Uterine Device then, maybe? But then it is not made of rubber, those are made of copper, I believe. Copper? Contraceptives made of copper? Alright… Anything else? Well, there is another method, it is, well, you count, you know? You count? What do you count? Well you count the days that you can and that you can’t… Ah, yes, let me look this one up… ‘periodieke onthouding’, ehm… here it is, ‘the rhythm method’. Any others?

Yes, there is also, when you stop. ... Celibacy? Abstinence? No, you stop while you are busy… in French it is called ‘ejaculation extra uterinaire’ … … Do you mean coitus interruptus? That you end it just before you get there? Yes, yes! In Arabic we call that, ehm, you know, when you have diabetes and your hand or foot is so infected it has to be cut off… what is that called? Do you mean amputation? That’s it! That’s what it’s called in Arabic. Amputated intercourse.

Op z'n hondjes (maar dan met wapens)

Het gaat er weer lekker aan toe, politiek gezien. De presidentsverkiezingen zijn voor de 14e keer uitgesteld, aanstaande donderdag is er een demonstratie gepland ‘ter herdenking van de aanslag op voormalig premier Rafik Hariri en tegen de inmenging van Syrië en Iran in de Libanese politiek’ (maar vóór de inmenging van de VS, Frankrijk en Saudi Arabië), en in de openbare spreekbeurten van de belangrijkste politici worden er steeds minder doekjes om gewonden. ‘We zijn niet bang voor confrontatie, wij hebben geen probleem met raketten en zijn klaar voor oorlog’, aldus Druzen-leider Walid Jumblat. ‘We zullen alles verbranden, wat groen is en wat droog is’ – zelfde spreker. Saad Hariri (zoon van, ja), leider van de Sunni’s, drukte het iets minder poetisch maar daarom niet minder duidelijk uit: ‘als we uitgedaagd worden, zullen we niet met de handen gebonden toekijken.’

De speeches doen me niet veel – ik versta ze nauwelijks, dus echt bang word ik er niet van. Wat er na die speeches gebeurt is een ander verhaal: groepjes aanhangers van de betreffende politicus scheuren door de straten met wapperende vlaggen uit de ramen en open daken, en er wordt naar hartelust in de lucht geschoten alsof het een feestdag is. Langzaamaan worden ook de straten één voor één geclaimd. Gisteren waren het 7 mannetjes die een aantal straten vererop een enorme poster van de Hariri’s (vader en zoon) over de weg spanden. Vervolgens bleven ze rondhangen, van tijd tot tijd een paar schoten afvurend. Buurt na buurt, straat na straat wordt het territorium afgebakend. Zou ik moeten verhuizen als er over mijn straat een spandoek gespannen wordt van een politicus van ‘het andere kamp’?

Cup of coffee... I hope you are hungry.

In Lebanon you will never die from a lack of food. All you have to do is visit a colleague who is staying home after she had surgery on her nose. Or your neighbor. Or your friend’s parents that you haven’t seen in 2 weeks. Or anyone you ask for directions on the street. Hello! Welcome, welcome! What a surprise to see you! - Thank you, thank you, so good to see you too, are you feeling any better yet? Oh, it’s ok, come in, come in! Sorry for the cold, there is no electricity so please keep your coat on. Have a seat, please, have seat! Would you like to drink anything? Coffee, tea, nescafé? - No thank you, I’m fine. Here, we brought you some sweets from Saida. Thank you! So nice of you. So what would you like to drink, coffee, tea? - Nothing, really, thank you, we just had lunch. Nothing? Come one, a cup of nescafé? Some juice? - I’ll have a glass of water then, thank you. Maryam, bring our guests a glass of water please. [the daughter comes in with tall glasses full of juice] Here you go, a glass of orange juice. Would you like some of our sweets? Or here, take some nuts! - Thank you, that’s very kind, but I just ate, I’m really full. That’s ok, just take some of our dessert, it’s homemade, see, cream with nuts on top! Here you go, have some. [serves a big portion on a plate] Oh and have you ever tried these cookies? They are typical for this region, made with dates and sugar. - I will try one, thank you, but really I am not hungry at all as I just had lunch… Ah yes, true. Well, this is good for dessert, I bet you have never tried it before, they are chocolates with nuts that we serve when someone gets engaged. Our nephew got engaged last weekend so we have a whole basket of them, would you like to take some with you? Here, take a handful for the road. Oh, you finished your juice! Maryam, please bring our guests some more juice. - I am sorry, thank you, but I am not thirsty, just a glass of water would be very nice. Alright, a glass of water it is. [comes back with a tray with coffee and tea] Here, have a coffee. You don’t drink coffee? You would prefer nescafé? No nescafé? Ok tea then, here you go, with a few spoons of sugar – I will only put two spoons, I know you foreigners don’t like sweet tea that much. So how are you?

On pride and ignoring me

When you’ve lived in a country for quite a while, there comes a point at which you think you pretty much know it. You’ve learned how to behave, what is considered polite and what offensive, you know what you can talk about with strangers and what is better left unasked, you even use the right expressions when someone is recovering from sickness, is getting married or has a new haircut.If, like me, you are an anthropologist, you have also come up with theories as to why some things are rude and others appreciated; you have figured out the cultural conventions, taboos and ‘implicit social knowledge’ that guide people and societies.

But then, all of a sudden, something happens that turns all this upside down. Something that, on first sight, goes completely against what you would expect, considering your experience with the people of that society. Like today.

As so many nights before, I went for a run on the Corniche. Now today, it wasn’t exactly cold – on the contrary, it was superb weather, considering the near-freezing temperatures of the past days (or even weeks), and so the sea-side boulevard was packed. There were all the usual suspects: children on little bicycles and skeelers, old men eating beans and corn, drinking coffee on the benches, entire families going for a stroll, young guys hanging around the parked cars with the stereo on 10, lovey-dovey couples sneaking a kiss against the railing. It wasn’t easy finding space to run, so I was swerving around the slowly advancing pedestrians, trying not to step on dogs or kicking over arguilehs on the way.

Suddenly, a little kid appeared from behind his father who was walking towards me. I side-stepped to avoid the boy, hitting the side of a hole where a palm-tree used to be and fell smack! on my face. Both my hands and my knees were chafed, some drops of blood started to form, and my mp3-player had flown out of my hands on to the pavement. As I was lying there, feeling like a stupid 4-year old, everybody averted their eyes and looked away. Where normally people can’t stop staring when I run by, now it was as if I didn’t exist. Not even so much as a ‘are you ok?’ from the father of the boy.

I got back up and walked the rest of the way home, trying to find an explanation. I have gotten to know the Lebanese people as being extremely helpful, especially to strangers. They go out of their way to help you when you are lost, hungry or generally in need of something. Yet right there, lying on the sidewalk – nothing.

As I am sitting here with band-aids on my knees, I still don’t understand. I surely hope that turning away from me was done to save my pride – after all, if you ignore it, it hasn’t really happened. Otherwise it’s time for a major overhaul of my Lebanese code of conduct…

De Vergadering

Het project van de Italiaanse overheid om de Libanese gemeentebesturen te steunen in hun aansturing van de activiteiten van de lokale NGO’s op het gebied van Landbouw en Toerisme (ja, daar gaat je EU-subsidie) was in de afrondingsfase beland, en dus was er een laatste vergadering. De Italiaanse projectleiders en afgevaardigden van deelnemende NGO’s (o.a. die waar ik werk) zouden elkaar ontmoeten in een zaaltje in een gebouw van de gemeente. Geplande aanvangstijd: half 10 ’s ochtends. Om vijf over half 10 kwam mijn collega me ophalen uit mijn kantoor om richting vergadering te gaan. Het koste ons een tijdje om het oude, betonnen gebouw te bereiken en bij gebrek aan electriciteit en dus lift moesten we per trap naar de 4e verdieping stommelen. We werden ontvangen door de coordinatrice van het Ministerie van Landbouw – verder was er nog niemand – die probeerde te regelen dat de generator aan mocht gedurende de vergadering.

Net vóór tienen begonnen de medewerkers van andere NGO’s binnen te druppelen. Er werden handen geschud, wangen gezoend en extra dassen omgeslagen, want verwarming was nergens te bekennen. Buiten regende het, binnen werden de flesjes water, pakken kleenex en schaaltjes met heerlijke zoete koekjes neergezet. Even gingen de tl-lichten aan, maar dat duurde slechts een paar minuten, toen zaten we weer in het halfduister.

Om tien voor half 11 arriveerde de Italiaanse delegatie en begon het opzetten van scherm en projector, al was er nogsteeds geen electriciteit. Ze werden gevolgd door de burgemeester van Tyr in hoogsteigen persoon, een klein, oud mannetje die iedereen netjes de hand schudde en de vertaler vroeg de Italianen hartelijk welkom te heten. Er werden versnaperingen binnengebracht: vers sap van bananen en aardbeien, een roze drankje in plastic bekers met rietjes. De burgemeester kreeg ook een bekertje.

Het was inmiddels tien over half 11 toen de Italiaan besloot zijn presentatie te beginnen. Hij was nog geen vijf minuten bezig of hij werd onderbroken de de coordinatrice van het Ministerie van Landbouw: de burgemeester verontschuldigde zich, maar hij had nog meer te doen en moest ons dus verlaten. Er werden weer handen geschud en wangen gezoend en de presentatie werd hervat.

Zo’n twintig minuten later wierpen de eerdere inspanningen van de coordinatrice eindelijk vruchten af: de generator en dus de lichten gingen aan. De Italiaan begon zijn praatje weer vanaf het begin – hij had nu tenslotte hulp van zijn verlichtende powerpoint-presentatie! De overige afgevaardigden kregen het koud en begonnen zachtjes heen en weer te lopen door de ruimte, wat voor de coordinatrice het teken was kleine kopjes hete koffie te laten serveren. De Italiaan liet ondertussen met monotone toewijding het ene na het andere schema op zijn scherm verschijnen.

Om half 12 zei mijn baas plotseling: ‘kom, het is afgelopen. We gaan.’ We stonden op en verlieten de ruimte, waar het handenschudden en wangen zoenen alweer was losgebarsten.