Such a difference over the years...

2006:“Would you like to go to the Fȇte de la Musique?” “Yeah, I guess, I mean we should party as long as we still can!”

2007: “Would you like to go to the Fȇte de la Musique?” “Are there any concerts? Anyway, I will not go, my parents don’t want me to go out much, they’re afraid something will happen.” 2008: “Would you like to go to the Fȇte de la Musique?” “What, there are concerts? No way! Who knows what will happen!”

2009: “Would you like to go to the Fȇte de la Musique?” “Yes, of course! Who’s playing?” And with that, I think it’s safe to say that the dancefloor in the ‘Dome’ (an old cinema destroyed during the civil war) was the most dangerous thing of this year’s Fȇte de la Musique, being made of wooden boards supported by a stick – and that made us very happy. That, and seeing such a huge crowd out on the streets without any flags whatsoever. Nice party!

Sunday, in Nicosia

Remember the words of this lieutenant? And the situation I was in? Well, that's why we went to Cyprus.

wedding-complete

And because we love each other.

Nicosia, Cyprus; 14 June 2009.

Between the criminals

A friend of mine works as a psycho-therapist with the people in Roumieh prison. A large part of them are serving time for drug-use, but there are also those who are convicted for much more severe crimes. He says it’s not always easy work, and sometimes he has to forget about all the psycho-analytical theories he has learned to be able to deal with the prisoners, but it does give him some good stories. For example when one of the prisoners came to him one day and asked: What did I do wrong? I didn’t insult religion, I didn’t lie, I didn’t steal… The guy insulted my mother so I killed him. Now why am I locked up with the criminals? Honestly, how can you answer this?

Found and Lost

One of the things I love about Beirut is the insane amount of street cats, especially in and around AUB (American University of Beirut). The open garbage-collecting system ensures a never-ending supply of food, so they roam around the streets of Hamra just like the rest of us. There is also a happy bunch of cats living down at the Corniche, lying on the beach in the sun all day and coming up to the road every once in a while to find something to eat. There is a big red-head with half an ear missing that sits in the middle of the sidewalk and moves for no-one, and there used to be a tiny one that would climb up the side of my leg to get some attention. I resisted the urge to take that home because it seemed to be doing quite well on its own, however cute it was. Not so with the little one we found Saturday night in Qoreitem. Crawling around underneath a parked car, it kept turning in circles and then falling over, rolling around helplessly on its back. It was so tiny it could comfortably lie on the DVD-cover I took it home on.

After a rigorous bath we discovered it could not straighten its neck, and the little bit of water it managed to take in with its head wobbling into the bowl did nothing to strengthen the kitten. The only way to make her stop meowing in pain was to hold her with two hands, pressing her head to one side. Yesterday the people of Animals Lebanon and the vet decided there was nothing that could be done to save her, and she was put to sleep.

(Here she is still alive. I named her Unlucky.) Animals Lebanon is working hard to rescue cats and other animals in need in Lebanon, and to spay/neuter those who are living on the street to control the population of wild cats. If you live in Lebanon and have space in your home, please consider adopting one of the more than 50 cats they rescued that are currently waiting in their shelter (all clean and vaccinated). I mean, I adopted this one last year, but one of these can be all yours!

Multi-cultureel gekrakeel: in de olie

De Nederlandse ambassade organiseert deze week een ‘Holland Week’ in een van de duurste hotels van Beirut, en heeft wat chefkoks van het Amstel Hotel laten invliegen om ons stamppot, bitterballen en haring voor te schotelen. Lekker hoor, en zo origineel! Ik geloof dat er ook een paar klompenmakers zitten om aan alle belangstellenden dit waardige ambacht te onderwijzen. Het zal je niet verbazen dat het eten niet bovenaan mijn lijstje staat van dingen die ik mis uit Nederland. Het is maar goed ook dat ik het wel kan vinden met de Libanese keuken, want de verdeling bij ons in huis is zó dat Walid voor het eten zorgt – en dat betekent weinig pasta, maar heel veel bonen en aubergine. En heel, heel veel olijfolie.

Je raadt het al: een ander heikel punt in onze multi-culti relatie; onvertaalbare grapjes zijn niet het enige obstakel. Het feit dat ik geleefd heb in een tijd waarin het normaal was om alles, maar dan ook alles in boter te braden, en dat de sla met zonnebloemolie aangemaakt werd, is voor Walid onbegrijpelijk. Ik heb de transitie naar olijfolie bewust meegemaakt, terwijl hij zo ongeveer geboren is in de olijfolie; kleinzoon van een man met olijfboomgaarden die de dag begint met een eetlepel olie.

Goed, we bakken en braden in olijfolie dus – ik ben heus overtuigd van de kwaliteiten ervan. Het enige probleem is wanneer ik Walid vraag eens wat anders te koken dan Libanees – een Thaise groenteschotel met rijst, bijvoorbeeld. Ik snap dat het moeilijk is de olijfolie te laten staan als je gaat roerbakken, zelfs als er in het recept aangegeven staat dat er geen olie nodig is. Maar is het werkelijk nodig de rijstkorrels eerst te frituren voordat je ze in het water kookt? Ik vrees dat het weer zo’n gewoonte is die we nooit van elkaar zullen begrijpen – en dat ik zelf de keuken maar in moet als ik olie-loze rijst wil eten...