Qussa

Stories from Afar & Up Close

Filtering by Category: Nederlands

Verkeersregels

De afgelopen twee weken waren mijn ouders op bezoek en hebben we in een gehuurde 4WD half Libanon rondgecrosst. Het is jammer dat ik geen filmpjes kan maken, want anders hadden de van mijn ouders afkomstige sound-effects jullie een zeer goed beeld kunnen geven van hoe het er aan toe gaat in het verkeer hier. In plaats daarvan: een samenvatting van de verkeersregels zoals die hier gelden. Allereerst: de auto. Afhankelijk van je inkomen verplaats je jezelf in 1) een aftandse bak waarvan de uitlaatgassen een rookgordijn optrekken voor alle automobilisten achter je; of 2) per (gedeelde) taxi, meestal een oude Mercedes; danwel 3) een glimmende nieuwe Hummer, Porsche, Ferrari of anders op zijn minst een hoog op de wielen staande SUV.

Dan: het nummerbord. Wederom afhankelijk van je inkomen kun je ook hier kiezen voor een ‘Golden Number’ (weet iemand nog waar we dat eerder gezien hebben?). In dit geval gaat het erom een zo láág mogelijk of een zo móói mogelijke cijferreeks op je nummerbord te hebben. Wie $30 betaalt wordt opgescheept met zoiets als 651875, wie bereid is minimaal $10.000 neer te leggen, kan kiezen uit bijvoorbeeld 242 of 7700077.

De laatste stap voor je de weg op gaat, is het rijbewijs. Je rijdt een keer vooruit, een keer achteruit, beantwoordt een vraag over de verkeersregels en $100 later heb je je rijbewijs in handen. Als je vader connecties heeft, zijn de eerste 3 handelingen overbodig, en wordt het papiertje zonder verdere vragen bij je thuis afgeleverd.

Geen wonder dat de verkeersregels als volgt zijn:

• Gebruik je toeter. Zoveel mogelijk. Zo vaak mogelijk. Beter nog: haal je hand niet van de toeter tijdens het rijden. • Verkeerslichten zijn er slechts ter decoratie. • Politie-agenten die het verkeer regelen ook, zij het dat je even vriendelijk naar hen moet zwaaien als je tegen hun aanwijzingen in gaat. Ook hier geldt dat dit laatste overbodig is, als je vader de juiste connecties heeft. • Je linkerhand is je knipperlicht. Hang hem uit het raam en beweeg lichtjes met je vingers als de bestuurder achter je in moet houden om je ervoor te laten. Dit is het enige moment waarop je uberhaupt aan hoeft te geven waar je heen gaat. • Behalve toeteren is het ook belangrijk om tijdens het rijden te bellen, je make-up te doen, je bijrijder met veel gebaren een verhaal te vertellen, te schrijven, te eten, en je waterpijp te roken. Probeer dan alleen niet te hard te remmen, want dan liggen de kooltjes door de hele auto heen. • Een enkele onderbroken streep dient om je auto op te centreren, een dubbele doorgetrokken streep geeft aan dat je aan beide kanten van die betreffende streep dient te rijden. • Nogmaals: vergeet niet te toeteren. Toeter om te zeggen: “hier ben ik!”, of “daar ben jij!”, of “flikker op!”, of “hé kijk, een meisje op een fiets!”, of “jij rijdt waar ik wil rijden!” • Als je 5 rijen dik staat op een 2-baans weg en er is een plekje leeg tussen twee andere auto’s, gooi dan zo snel mogelijk je eigen auto daartussen, ongeacht of je dat helpt sneller bij je eindbestemming te komen of niet. In alle omstandigheden: zoek het gat en duik erin. • Als je je afslag gemist hebt (in de stad of op de snelweg, dat maakt niet uit), doe dan geen moeite om naar de volgende te rijden, maar zet je auto in de achteruit en beweeg jezelf al of niet toeterend naar de juiste afslag. Mocht je de kunst van het achteruitrijden niet beheersen, maak dan een U-turn en rij tegen het verkeer in terug. Ook in het donker is het niet nodig om dan (extra) waarschuwingslichten te ontsteken. • Toeter. Toeter kort kort kort lang lang om aan te geven dat je voor de ene politieke partij bent, of kort kort lang kort als je voor de andere bent. Het is tenslotte belangrijk dat iedereen te allen tijde op de hoogte is van je politieke en religieuze affiliatie. • Mocht je genoeg hebben van de drukte om je heen, zet je auto dan stil op de vluchtstrook en klap je stoeltjes uit op de rechterbaan om eens rustig van een kopje thee te genieten. Deze regel is met name belangrijk voor vrachtwagenchauffeurs. • En ten slotte: als je je verveelt, speel dan een spelletje met de bestuurder achter je: “zoek de pothole”. Ga iets te langzaam rijden, zodat je achterligger strak op je bumber zit. Maak vaart net vóór een groot gat in de weg, zodat de ander daar: kaboem! in klapt. Succes gegarandeerd.

Veel rijplezier!

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

Faysal, de mannenverschrikker

Zoals de meesten van jullie wel weten, deel ik hier een huis met Faysal, een goede vriend van Reina (mijn huisgenootje in New York). Je kent het wel: woonkamer, keuken en badkamer gezamelijk, ieder een eigen slaapkamer.Dat hij mijn huisgenoot is, heeft een flink aantal voordelen. Ten eerste heeft hij naast zijn werk niet zoveel te doen, en dus alle tijd om mij overal bij te helpen. Zo regelt hij bijvoorbeeld interviews voor mijn onderzoek met zijn collega’s. Dit gaat zelfs zover dat hij me opbelt van zijn werk met de mededeling dat ik die avond een interview ga doen, waarna hij de betreffende collega meeneemt naar huis, ons twee uur laat praten en dan de collega naar huis brengt. Handig, nietwaar? Het duurde even voor hij doorhad dat ik voor elk uur interview ongeveer 5 à 6 uur kwijt ben met uittypen en analyseren, dus nu heb ik nog een flink aantal uurtjes onuitgewerkte gesprekken op mijn opname-apparaat staan.

Naast onderzoeks-assistent is hij ook mijn chauffeur, en dit doet hij van harte. Ik hoef maar te vragen waar ik een supermarkt / boekwinkel / kung-fu school kan vinden, of we zitten al in de auto ernaartoe. In het weekend maakt hij plannen om naar het strand te gaan of om me andere delen van Libanon te laten zien. Het liefst zou hij me ’s ochtends persoonlijk naar Arabische les brengen, en me ook weer ophalen – hij is dan ook erg teleurgesteld dat ik enigzins zelfstandige trekjes vertoon. Dat ik inmiddels een fiets heb gekocht, maakt de zaak er niet beter op... (zijn ongerustheid is iets beter te begrijpen als je weet hoe het er hier aan toe gaat in het verkeer, maar daarover een andere keer meer).

Behalve de enorme gastvrijheid van Faysal zelf, heb ik ook nog te maken met de overbezorgdheid van zijn moeder. Hoewel ik het aanbod om bij zijn ouders te gaan wonen vriendelijk doch beslist heb weten af te slaan, zorgt ze toch erg goed voor ons: zorg in de vorm van plastic bakjes gevuld met heerlijk Libanees eten. Elke dag weer vind ik een nieuw gerecht in de koelkast, en is er een oneindige toevoer van olijven uit hun tuin in de bergen, zelfgemaakte citroensap en andersoortige lekkernijen. Hoewel ik dit natuurlijk op zou kunnen vatten als een niet-zo subtiele hint dat mijn kookkunsten niet goed genoeg zijn voor haar zoon, doe ik alsof mijn neus bloedt en geniet met volle teugen van deze luxe: dit is beter dan wat ik me voorstel bij roomservice in een 4-sterren hotel (op de afwas na dan)!

Helaas, zoals altijd, heeft elk voordeel z’n nadeel, en in dit geval is dat in de vorm van de Libanese opvattingen over huisgenoten. Of beter gezegd: over het niet bestaan van huisgenoten. Omdat Faysal en ik in één huis wonen, zijn we een stelletje. Punt uit. In de buurt betekent dat dat de wenkbrauwen opgehaald worden als ze ons samen zien, waarschijnlijk omdat ze weten dat hij Moslim is en ik niet, en we ook nog eens niet getrouwd zijn. Daar kan ik me echter niet zo druk om maken. Lastiger is het als we uitgaan. Zelfs zijn vrienden, collega’s en vrienden van vrienden geloven het niet helemaal als hij me introduceert als ‘een vriendin en huisgenoot’. De mannen praten vervolgens niet meer met me uit respect voor Faysal, de vrouwen ook niet want die zijn te druk met de mannen bezig - en zo zit ik weer de hele avond met Faysal opgescheept. Tja, dan kan ik natuurlijk net zo goed thuisblijven...

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

Onderzoek, of: Nicolien achter de bar

Shotjes maken in Kayan Na een weekje rondlopen in de stad was het vrijdagavond tijd voor het echte werk: ik ging op onderzoek uit. Via Mohammed, die ik nog kende van vorig jaar (en die nu in Zwitserland woont), had ik kennis gemaakt met Safa, en zij kwam me ophalen bij de Koninginnedagreceptie van de ambassade om samen de kroeg in te duiken. Mijn scriptie gaat tenslotte over het nachtleven… In ‘Kayan’, Safa’s stamkroeg, ontmoetten we haar man Imad en een aantal van haar vrienden. ‘Casual Friday’ is hier een onbekend begrip: sneakers en t-shirts heb ik nauwelijks gezien. Wel meisjes in blote glittertopjes, vol make-up en sieraden, en jongens in keurige lichte overhemden met strakke kapsels. De barman was een goeie: hij keek me aan en zei ‘something not too sweet?’, waarna ik een Wodka-Sour voorgeschoteld kreeg. De rest van de avond werden we voorzien van een continue stroom van olive-shots, wodka-sours en andersoortige gekleurde drankjes. Shots are done! Dit alles ging vergezeld van nacho’s met salsa en, ook zeer gebruikelijk hier, stukken wortel gedoopt in water met citroen en zout. Al snel was het zo gezellig dat de barman me uitnodigde achter de bar en zijn omzet verhoogde door die lange blonde shots te laten maken. Mijn Springbokkies (pepermuntlikeur met Baileys, een recept uit Zuid Afrika) waren meteen een enorm succes en de rest van de avond dronken wij gratis. Mooi! Dat scheelt weer in het onderzoeksbudget.

Om half 2 was het tijd voor wat anders, en Safa en Lila vonden het een goed idee om mij Crystal te laten zien. Crystal is de duurste, meest luxueuze en meest tot de verbeelding sprekende club van Beirut. Zodra ik het onderwerp van mijn onderzoek noem, begint iedereen over Crystal, maar niemand is er ooit binnen geweest. Je begrijpt dat ik érg nieuwsgierig was geworden… De ruimte vóór de club staat altijd vol met porsches, bentleys, ferrari’s en andere grote glimmende gevaartes, die uiteraard niet door de eigenaar zelf geparkeerd worden maar door de valet-service (overigens ook iets wat hier redelijk gebruikelijk is). Het verhaal gaat dat er elke avond wel één of twee flessen champagne van $1750 (ja, zeventienhondervijftig Amerikaanse dollars) besteld worden. Die worden dan onder luid tromgeroffel, gevolgd door een spotlight, naar de tafel van de gelukkige klant gebracht. Voordat de muziek hervat wordt, roept de dj nog even om of de fles in één keer betaald wordt of in afbetalingen van $300 per maand gedurende 6 maanden. Je moet er wat voor over hebben om indruk te maken op de dames. Ondanks het feit dat wij voor kwamen rijden in een volvo (na al die shots en wodka, ja), konden we zonder problemen doorlopen naar binnen (volgens Safa en Lila omdat ik langer was dan de uitsmijters, volgens mij omdat het al ver na middernacht was). Hoewel niet zo spectaculair als ik had verwacht, was ik onder de indruk van de hoeveelheid mooie mensen binnen. Het feit dat niemand champagne bestelde werd ruimschoots goedgemaakt door een vuurvreter-show en een man die in een reusachtige ballon verdween. There is a GUY in this BALLOON En als jullie denken dat onderzoek doen niks voorstelt: ik zat om half 4 ‘s nachts halfdronken op het toilet aantekeningen te maken in het in mijn handtas meegesmokkelde kladblokje…

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

De Armeense Internet-maffia

Omdat Faysal en ik allebei behoorlijke nerds zijn, houden we er niet van te wonen in een appartement zonder internet. Dat moest dus geregeld worden. Waar men zich in Nederland een weg baant door de vergelijkingen in de consumentengids, om vervolgens, totaal verward, een kabel- dan wel adsl-abonnement te nemen op basis van een voordeel dat later vooral een nadeel blijkt te zijn, gaat dat hier uiteraard heel anders. Hier wordt internet gerund door de lokale internet-bazen, die als ware maffiosi de stad opgedeeld hebben in territoria die ze hardgrondig bewaken. (Kabel-internet is namelijk nog niet geregeld door de regering, en daarom officieel alleen beschikbaar voor bedrijven en niet voor huishoudens.) Onze buurt wordt met name bevolkt door Armenen, dus we hadden al zo'n vermoeden wie de touwtjes in handen zou hebben... Allereerst moesten we uitvinden wie er bij ons precies de baas is. Dat ging tussen neus en lippen door, tijdens het kopen van toiletpapier en lucifers bij het winkeltje op de hoek. Van het vriendelijke mannetje aldaar kregen we een smoezelig papiertje met een telefoonnummer. Eén telefoontje en een aantal dagen later stonden er inderdaad vier Armeense jongens op de stoep, gewapend met een snoer van zo'n 160 meter en wat plakband. Twee van hen verdwenen het dak op, de andere twee bleven bij ons op de bank zitten, onverstaanbare zaken in hun walkie-talkies roepend. Ik kon niet precies volgen wat er gebeurde, maar het bleef niet alleen bij ons dak en de 160 meter snoer waren schoon op aan het eind van de hele operatie, waarbij het uiteinde via de open balkondeuren het huis in gewerkt werd. (Helaas werkte het geheel niet direct naar behoren, maar morgen zouden alle problemen verholpen zijn.) Vervolgens ontfermden ze zich over de TV aansluiting. Behalve de standaard zenders als CNN, Al Jazeera, Comedy Central, MTV, Canal+ en Cartoon Network, hebben wij nu dan ook keus uit een flink aantal Russische zenders en een 4-tal 'eigen zenders', waarvan deze lieve Armenen zelf bepalen wat er te zien is. In de praktijk betekent dat 3 zenders met porno en één zender met films. Verzoeken kunnen we doorbellen op het eerdergenoemde telefoonnummer. Geen probleem als de film nog niet in de bioscoop is, werd ons verzekerd, ook dat kon geregeld worden - alleen verzoeken om Turkse films worden niet in behandeling genomen. Contant betalen vóór de eerste van de maand alstublieft. Leve de Libanese anarchie!

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

Het gouden nummer (en de roze schaar)

Geobsedeerd door uiterlijk vertoon? De Libanezen? Hoe kom je daar nou bij? Gisteren ging ik op pad om een Libanese simkaart voor mezelf te regelen. Eerste stop was de officiële dealer: nummers helaas op, volledig uitverkocht. Bij de tweede winkel hadden ze er nog wel. Of ik een "regular number" of een "golden number" wilde. Wat was het verschil? De prijs: een "golden number" is $20 duurder. En verder? Ik verwachtte een verhaaltje over extra mogelijkheden; voicemail, langer houdbare minuten... maar nee, niets van dat alles. Een "Golden Number" is MOOI nummer - een leuke volgorde, makkelijk te onthouden, of je geboortedatum, of... Je kunt raden dat ik met mijn praktische Hollandse inslag voor een gewoon nummer gekozen heb: +961 3 389 425.

En als je een schaar gaat kopen, dan neem je als meisje natuurlijk geen genoegen met een groen handvat - nee, dan laat je de verkoper (op eigen initiatief) 6 minuten zoeken naar het exemplaar met een roze handvat! Want stel je voor dat ie niet matcht met je sandaaltjes en je zonnebril...

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)