"Sometimes you have to live in precarious and temporary places. Unsuitable places. Wrong places. Sometimes the safe place won't help you.
    Why did I leave home when I was sixteen? It was one of those important choices that will change the rest of your life. When I look back it feels like I was at the borders of common sense, and the sensible thing to do would have been to keep quiet, keep going, learn to lie better and leave later.
    I have noticed that doing the sensible thing is only a good idea when the decision is quite small. For the life-changing things, you must risk it.
    And here is the shock – when you risk it, when you do the right thing, when you arrive at the borders of common sense and cross into unknown territory, leaving behind you all the familiar smells and lights, then you do not experience great joy and huge energy.
    You are unhappy. Things get worse.
    It is a time of mourning. Loss. Fear. We bullet through ourselves with questions. And then we feel shot and wounded.
    And then all the cowards come out and say, 'See, I told you so.'
    In fact, they told you nothing."

- Jeanette Winterson, Why Be Happy When You Could Be Normal (page 63-64)

Sexism fatigue

‎"I am tired of being called a shrieking harridan for pointing out inequalities so tangible and blatant that they are regularly codified into law. [...] I am tired of being asked to "cite sources" proving that sexism is real (that RAPE is real, even!), because there is no way to concisely cite decades and decades of rigorous academia. Allow me to point at the fucking library. We can't cite "everything," and our challengers know that. [...] But. I couldn't quit doing this any more than my cells could "quit" processing oxygen (or whatever cells do! Us girls aren't so good in the sciences!). I'm not a feminist by choice, I'm a feminist because this is the world."

Hell yeah. Read more over at Jezebel.

Gelukkige liefde

Uit: Uitzicht met zandkorrel – Wislawa Szymborska

Gelukkige liefde. Is dat normaal,

verdient dat respect, heeft dat nut –

wat moet de wereld met twee mensen

die voor elkaar de hele wereld zijn?

Zonder enige verdienste tot elkaar verheven,

stom toevallig twee uit een miljoen

en er toch van overtuigd

dat het zo moest gaan – als beloning waarvoor?

voor niets;

het licht valt nergens vandaan –

waarom juist op hen, en niet op anderen?

Is dat kwetsend voor ons rechtsgevoel?

- Jazeker.

Schendt dat onze zorgvuldig opgeworpen principes,

stoot het de moraal van zijn top?

- Het een zowel als het ander.

Kijk eens naar het gelukkige stel:

als ze zich nu een beetje inhielden,

om hun vrienden te sterken

neerslachtigheid voorgaven!

Hoor eens hoe ze lachen – aanstootgevend.

Wat voor taal ze bezigen – alleen in schijn begrijpelijk.

En dan al die vormelijkheden, poespas,

die subtiele verplichtingen jegens elkander –

het lijkt wel een komplot achter de mensheid om!

Je kunt nauwelijks voorzien waartoe dit zou leiden,

als hun voorbeeld nagevolgd kon worden.

Waarop zouden poëzie, religie nog kunnen hopen,

wat zou men respecteren, wat nalaten,

wie zou in de kring willen blijven.

Gelukkige liefde? Is dat echt nodig?

Tact en gezond verstand gebieden ons erover te zwijgen

als over een schandaal in Hogere Sferen.

Prachtige kindertjes worden zonder haar hulp geboren.

Nimmer zou ze de aarde kunnen bevolken,

ze komt ten slotte maar zo zelden voor.

Laat de mensen die geen gelukkige liefde kennen

maar volhouden dat er nergens gelukkige liefde is.

Met dat geloof valt het hun lichter te leven, en te sterven.

Vertelsel

Tijdens één van mijn digitale opruimtochten kwam ik het volgende gedicht tegen. Om in gedachten even bij de Syriërs te zijn...

Er was eens een dag

een dag tussen vele

een dag die me zei:

neem vuur, houd het hoog,

en veel vuur, want de weg

is lang, is onbegaanbaar.

Wat deert het als de wanhoop

klopt aan je deur,

poog op te staan

en kras in de muur

eenvoudig, zonder tierlantijnen

‘deze man is wanhopig’

o en zeg je gebieder de sultan

dat je cel niet nauwer is dan

zijn sarcofaag

noch duurzamer dan zijn leven;

op een dag, zei de dag, ontvangt

de aarde zijn lijk,

de voeten naar voren

vergeten erachter

Geschreven door Faraj Ahmad Birqdar (Syrië)

img_2361-resized