Qussa

Stories from Afar & Up Close

Filtering by Category: Syria

No such luxury

Last night in a bar in Gemmayzeh I was reading John Kerry's speech as it was being live-blogged by a local news source. I'm not a political junkie by any measure, but if bombs are about to be dropped on my head I'd like to be informed. My fellow foreigners, who had earlier asked me what I thought of the situation and what is going to happen (to which my answers were 'shit' and 'we can't know, can we') pleaded with me to have an evening without politics, to 'just forget about all of it for one night'. But you can't come to Lebanon, pretend to be living here, and then not know or not want to know. If you want safety and ignorance, there are many places in the world where you can go, but the Middle East is not one of them.

I wonder if the store management is aware of the political implications of the combination of this color and slogan... 

Of course I am aware that I am a foreigner too. That I have a passport that allows me to leave when things get really rough and dangerous.  That this is only my adopted home, the place where I spent a good part of the past 8 years and was hoping to spent many more, but not a place that I grew up in or that I am condemned be attached to by birth or nationality. But I also know that it hurts to hear my Syrian friend say "I'm dancing now, but tomorrow my country might be bombed." That I feel the direct threat behind Kerry saying "it matters here if nothing is done. It matters if the world speaks out in condemnation and then nothing happens. America should feel confident and gratified that we are not alone in our condemnation and we are not alone in our will to do something about it and to act", because this is not about planes flying somewhere dropping something – this is about planes flying over my head and dropping bombs on people I know, people I care about, and the inevitable retaliation destroying even more of what I know and love around me.

Many people have said many things about the political decision of the US to get involved in Syria militarily. I won't add my opinion to that, because my opinion doesn't matter. Nor does the opinion of all the people around me. I learned this during the war in 2006, and today's discussion is a not so gentle reminder of that lesson: it doesn't matter what the people on the ground think, feel or want. It matters what those in power decide, which leader needs to be punished for 'misbehaving' and going against the will and orders of whoever are running the world at the time. The well-being of those directly affected is only a word used when there are no other reasons left to justify their decision.

People here are scared. Scared of what military intervention in Syria, no matter how 'limited' or 'targeted' it may be, will mean for both Syria and the rest of the region. Will Hezbollah react? If so, where? And if that happens, will Israel react? If so, how? (We don't need to ask where.) What will ll this mean internally, with all the tensions between the different sects? Even as seasoned veterans of a long-lasting civil war, Lebanese people are starting to see that what's about to happen (or is already happening) is no longer in the hands of the sectarian leaders they love to hate – and those politicians themselves are coming to the realization that this is out of their control too. That a new war will not be one neighborhood against another, one town for this sect and another town for the other. It will mean Iraq-style bombings that cause death and destruction without a clear goal.

naharnet.com clearly has trouble taking the UN seriously... 

I know what I think of it all doesn't matter. But I still hope that those who do take the decisions that may lead to all of this will at some point remember that while they are playing their geopolitical game for power, I'm driving my Syrian friend's mother across town so she can arrange her will and her daughter's access to her bank account. Not because she's terminally ill, but because 'you never know when the bomb will drop.' All of this to say: these are real people and real lives. Don't forget that.

Season's Greetings - last week's worth

Thursday - the Prophet’s Birthday: call all Muslim friends to congratulate them. First check if the Sunnis and Shi’a agree on this date since the Shi’a are always a little later with those things. Friday - Mother’s Day: call all my friend’s mothers who have ever said ‘I am your mother in Lebanon’, plus all my female friends who have children, to congratulate them. Not my own mother, though, because where she lives, Mother’s Day is in May.

Sunday - Easter: call all my Christian friends to congratulate them. Oh wait, no, only my Catholic/Maronite friends, the Orthodox celebrate it three weeks later.

Happy days for everyone. And a big egg from the streets of Damascus (Syria).

Vrolijk Pasen!

Mannetjes (het busstation in Syrië)

Busstation in DamascusMannetjes op het busstation Het Midden Oosten is niet echt een populaire vakantiebestemming dit jaar. Dubai mag dan hot zijn, verder is het meer angstaanjagend dan exotisch met oorlog in Irak, boze aanvalspraat richting Iran, bomaanslagen in Pakistan, bezetting en verzet in Palestina/Israel en dreiging van burgeroorlog (of civil strife – ‘burgerlijke onrust’ zoals ze het hier optimistisch noemen) in Libanon. Op de dappersten (of domsten) na, zijn er dus maar weinig toeristen te bekennen.

Zo ook in Syrië. In het land zelf gebeurt misschien niet zoveel*, maar een reputatie als epicenter van de ‘As van het Kwaad’ is bepaald niet bevorderlijk voor de reizigersstroom. Vandaar dat ik me vanmorgen twee uur lang op het busstation van Damascus moest vermaken tot de taxichauffeur de vereiste 4 medepassagiers had gevonden en we naar Beirut konden racen. Gelukkig is er op een busstation in Syrië altijd wel wat te beleven.

Elke auto die het terrein van de wachtende taxis oprijdt wordt belaagd door zeker 10 hoopvolle taxichauffeurs. ‘Amman?’ ‘Beirut?’ ‘Saida?’ ‘Shtoura?’ Als de beduusde passagier zijn of haar bestemming heeft genoemd, begint het grote gevecht om de bagage. Hoewel er een semi-officiële volgorde is waarin de auto’s opvullen en vertrekken, zijn er toch altijd slimmerds die er met de bagage vandoor gaan en op die manier de passagier proberen te dwingen met hun auto mee te rijden. De chauffeur die als eerste aan de beurt is pikt dat natuurlijk niet, rent erachter aan, ontfutselt de passagier’s reisdocument en krijgt derhalve zijn rechtmatige reiziger onder zijn hoede. De hele meute rondhangende mannen die op het opstootje afkomen als vliegen op stroop voorzien de weerloze reiziger luidruchtig van advies en maken zo de chaos compleet.

Er zijn maar weinig vrouwen op het busstation. Er zijn taxichauffeurs, politieagenten, mannetjes die tafelkleedjes en tweedehands schoenen verkopen, mannetjes die de volgorde van de wachtende wagens in de gaten houden (meestal met een stok in de hand om opstandige chauffeurs op de vingers te tikken), overheidsbeambten die de uitrij-belasting registreren en innen, en mannetjes die niks anders te doen hebben dan overal commentaar op leveren. Erg zachtzinnig gaat het er niet aan toe – een vriendschappelijke schouderklop gaat niet zelden over in een schreeuwpartij die soms tot luid gelach, en soms tot rake klappen leidt.

Als de zaken slecht gaan betekent dat weliswaar lange wachttijden op het station, maar de wanhoop van de chauffeur maakt ook dat hij graag je verzoek inwilligt als dat hem een extra passagier oplevert. Zo kwam het dat de vader van mijn mede-reizigster zijn dochter alleen met ons mee wilde stuurde als ze tussen de twee andere dames op de achterbank zou komen te zitten. Nu is het hier gebruikelijk dat de mannelijke passagiers (met z’n tweeën!) op de voorstoel zitten en de vrouwelijke op de achterbank, maar als de mannen in kwestie ieder zo’n 90 kilo lijken te wegen, wordt er wat geschoven in de bezetting zodat de chauffeur in elk geval ruimte heeft zijn stuur te draaien. Niet in dit geval. De vader bleef naast de auto staan tot hij zeker wist dat zijn dochter veilig midden op de achterbank zat. En zo kwam het dat wij alle ruimte hadden, en de mannen voorin met hun zweterige armen strak tegen elkaar aan zaten te schurken.

Mannetjes in de taxi

*(behalve een Israelische aanval op een ‘nucleaire installatie’, naar verluid gebouwd met hulp van Noord Korea, in het noordoosten van het land.)