I’m seated third row in a mini-van to Sour (Tyr), on my way to work in South Lebanon. Behind me a veiled grandmother with what could be her daughter or granddaughter, a girl in her twenties; behind them another young woman, also veiled. I hear the girl on the last row ask the old woman if she knows how to get from the last bus-stop to the NGO I work for (which is very well-known and enjoys a huge support among the mainly Shi’ite inhabitants of the region). I turn around and say in my best Arabic: - "I know how to get there, I have to go there too."
The grandmother turns to me, with prying eyes:
- “What are you going to do there?”
- “I work there.”
- “Oooohh! You work there?!? What do you do?”
- “I make their website and take pictures of the projects."
She claps her hands excitedly, for a while all we do is smiling at each other. Then she asks me:
- “Are you married?”
- “Yes, I am.”
She seems a little disappointed, but then cheers up.
- “Oh. It doesn’t matter! Do you want to marry my son?”
The granddaughter shakes her head, points at her grandmother and says in English:
- “She’s funny.”
I am in the backseat of a service (shared taxi). The last passenger has just gotten out and we are stuck in traffic. The driver turns around and says, in his best English:- “Where you from?”
- “I’m from The Netherlands, from Holland…. From Amsterdam.”
- “You visit here in Lebanon?”
- “No, I live here. I live in Beirut.”
- “Aaaaahh! You like Lebanon?”
- “Definitely. I love it.”
The driver then tries to look at my ring finger, but traffic starts moving so he has to turn around to keep at least one eye on the road.
- “You married?”
Time for a little lie.
- “Yes, I am.”
- “He is from Holland? Yes?”
- “No, he is Lebanese.”
- “Ahh! Very good. You have children?”
- “No. …I mean, not yet.”
- “Ok later, inshallah.”
- “Yes. Inshallah.”
Silence returns to the car. Then a sudden turn of the driver, who asks me in Arabic, with twinkling eyes:
- “Do you have any problems with your husband?”
- “No; no problems. Why?”
- “Well, if you do, just come to me. I will marry you!”
Ik heb een baan gevonden. Of eigenlijk, iemand anders heeft voor mij een baan gevonden. De moeder van een vriend is bevriend met iemand in de board of directors van een prestigieuze NGO (non-gouvernementele organisatie) in het zuiden van Libanon, en dus kan ik daar aan de slag, als antropoloog en website-verbeteraar.
De waardering van mijn vrienden is groot. Niet zozeer vanwege de baan zelf (al lachen ze zich rot dat ik nu daadwerkelijk een verblijfsvergunning voor Libanon ga krijgen), maar meer vanwege de connecties die ik kennelijk heb, die me deze baan bezorgd hebben. ‘Bij die NGO?!? That’s some powerful wasta!’, was de eerste reactie op het heugelijke nieuws; ik kreeg direct bonuspunten voor mijn ‘Libaneesheid’ dat ik mijn wasta (nuttige connecties / netwerk) goed genoeg had weten te gebruiken om er een baan uit te slepen.
En nu? Nu werk ik 6 dagen per week overdag bij de NGO, en ’s avonds en zondagochtend geef ik Nederlandse les, alle uren bij elkaar opgeteld net genoeg salaris om van rond te kunnen komen. Zoals Jamil vriendelijk glimlachend zei: ‘Now you are living the Lebanese dream!’
There are, of course, always things to miss. I might miss my friends in the Netherlands, my family, my beloved. I might miss stroopwafels, liquorice and yellow cheese of the Gouda-variety. I might miss biking everywhere, and peace and calm in the middle of the city. And I do. But right now, most of all, I miss autumn. I miss seeing the world turn yellow, orange, red and brown. I miss the heavy rain announcing the end of summer.
It’s the end of October; it’s sunny and 27 °C.
It's getting ridiculous. Or maybe I am just all too used to something far more dramatic than a few splotches of water and a fresh breeze interrupting otherwise sunny, warm days to remind me that seasons exist when flipflops aren’t appropriate footwear…
We hebben gordijnen nodig, volgens de huisbaas. Dat we nogsteeds geen warm water hebben, dat de kraan in de badkamer lekt aan de achterkant, dat er vocht onder uit de koelkast loopt, dat als het regent de woonkamer blank staat omdat de voordeur net iets te klein is voor de deuropening - dat zijn allemaal details. Het is belangrijker dat er niemand bij ons naar binnen kan kijken.
Eerst dacht ik dat het was vanwege de werkers die met de rest van de appartementen bezig zijn - doordat het gebouw een hoek maakt, kunnen zij rechtstreeks bij ons de slaapkamer in kijken, en het zou natuurlijk goed kunnen dat de aanblik van twee jongedames in korte pyjamabroekjes hen in de ogen van de huisbaas iets teveel afleidt. Maar nee. De werkelijke reden dat de gordijnen ineens bovenaan de to do - list stonden, werd duidelijk met het vriendelijke verzoek van de huisbaas om niet, net zoals vorig jaar (toen mijn huisgenote in een appartement een verdieping lager woonde) "constant allerlei jongens op bezoek te hebben". De buren hadden geklaagd.
De beloofde gordijnen? Een prachtig staaltje 'verstoppen en net doen alsof je niet weet dat het gebeurt' dus. Maar mij hoor je niet klagen, ik hoop alleen dat het niet van die hier oh-zo-populaire dikke groen-met-gouden drapeersels worden...
