Gaza

Archaic?

My friend visiting me from the Netherlands and I were sitting in the back of the minivan going around Beirut. It was dark and raining outside, and we were the only ones left on the bus – we were getting close to the final destination. The van stopped to pick up another passenger. It was a young woman opening the sliding door, folding her umbrella and taking a seat on the first bench. The bus continued its way, the door still open. She’s not closing the door! my friend whispered to me. No of course not, I replied no longer surprised at the scene in front of us, women here don’t close the door. They wait for the men to do that. As we were the only other passengers on the van, there were clearly no men to close the door for her. So who’s going to close the door now? my friend asked, while the girl turned to close the small window next to her, still looking where those annoying gusts of wind and rain came from. No one, it will eventually close when we go downhill and the bus hits the brakes, I said. The door indeed remained open until a few minutes later we stopped at a crossroad.

It is something I can’t get used to, this weak attitude of many Lebanese women, and my Dutch friend’s astonished reaction was a nice reassurance that I am not alone in my disdain for the dependency it displays. Why would any girl need to pass the water bottle to her male friend to open it, when she has proven she can easily do so herself when he is not around? Why does he need to carry her bags, when she is the one who wants to take the stuff with her? I simply don’t understand what’s nice about seeing other people carrying my groceries to the car, or having to stand aside while some men are struggling to load my cupboard onto a truck – clearly in need of an extra hand, but unable to accept help from a woman.

Sietske seems surprised that the bank offers her a credit card and then requires her to bring her husband to sign with her. I say: in a country where women refuse to open or close their own doors, it only makes sense that they are not allowed to open or close their own accounts either.

Why, really?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

So why do you like living in Lebanon? My friend, visiting from the Netherlands, asked me after a day of being harassed on the Corniche and having been overcharged with every single purchase just because we are both foreign.

I couldn’t quite think of anything, just then.

But two days later I knew full well why I like living in Lebanon. Because I can sit on the beach on a Monday night, enjoying the colors of the sunset and throwing pebbles in the water, I said.

In November! she added.

In November, indeed. It’s easy to forget one cannot wear flip-flops this time of year everywhere in the world...

Liefde gaat door de maag

Het moge inmiddels duidelijk geworden zijn dat eten een belangrijke rol inneemt in de Libanese samenleving. Familiebanden worden onderhouden met de uitwisseling van locale specialiteiten, gastvrijheid wordt uitgedrukt in een stroom van hapjes, drankjes en maaltijden, en er worden zelfs rechtszaken aangespannen om bepaalde gerechten voor het land te behouden. Het was dan ook tijdens een familie-barbecue dat ik officieel aan Walid’s grootouders voorgesteld werd. Het was niet de eerste keer dat ik ze zag. In de zomer van 2007 was ik ook al eens uitgenodigd voor een uitgebreide familiemaaltijd, maar toen was ik nog geintroduceerd als ‘een vriendin uit Nederland’, en niets serieuzers dan dat. Het leek de familie beter om de grootouders niet teveel van streek te brengen – een buitenlandse vriendin voor hun kleinzoon, daar zouden ze niet heel blij van worden. Dat had niets met mij te maken, maar alles met hun oudste zoon: die was 30 jaar geleden met een Française getrouwd, en woont sindsdien in Frankrijk met drie kinderen die geen woord Arabisch spreken. Dat zou de grootouders niet nog eens overkomen.

Opa dacht dat ik een mede-student was van Walid, en sprak mij vriendelijk toe in het Frans, almaar proberend mij als vegetariër een lekker stukje vlees van de barbecue aan te bieden. Maar oma had mij wel door. Ze riep Walid bij zich en waarschuwde hem zich niet aan mij te verliezen, want voor hij het wist zou ik hem meeslepen naar Nederland en zouden zij hem nooit meer zien! Uit veiligheidsoverwegingen werd ik daarna alleen nog meegenomen naar familie-aangelegenheden waarbij de grootouders niet aanwezig waren.

Dat duurde zo een jaar of wat. Een jaar waarin de moeder van Walid (die gelukkig geen problemen heeft met de buitenlands-heid van haar zoon’s aanstaande) hard aan het werk ging om haar ouders voor te bereiden op het onontkoombare: hun kleinzoon aan de hand van een lange blonde Nederlandse. Ze prees mijn beheersing van de Arabische taal, mijn werk met een NGO in het gebied waar de grootouders wonen, en verhaalde zelfs van mijn Hezbollah-diploma om aan te geven dat ik toch echt aan hun kant van het politieke spectrum sta.

Haar moeite werd beloond, ware het niet van harte. Toen Walid een paar weken geleden bij zijn grootouders langsging, werd hij bij zijn opa op de bank geroepen. Hoe zit dat nou met die lange? vroeg opa, ben je daar nogsteeds van overtuigd? Walid keek eens om zich heen, zag zijn moeder en tante knikken dat het moment daar was, en brak het nieuws: ja, opa, we zijn verloofd.

Vandaar dus de barbecue; geen beter moment om mij officieel de familie in te schuiven. Maar omdat de grootouders nogsteeds niet helemaal beseften wat dat nou inhoudt, vegetariër zijn, had de moeder van Walid speciaal roosterbare groenten voor mij meegenomen. Ik werd in een stoel naast grootvader gemanoevreerd, alwaar ik in mijn beste Arabisch een gesprek probeerde te voeren over hoe hun huis en de stad er vroeger uitzagen. Toen opa mij alle planten in de tuin aanwees, zag ik aan de glimlachende gezichten van ooms en tantes dat het de goede kant op ging, en uit de brede glimlach bij oma’s kom nog eens langs, met Walid! bij vertrek bleek het een uitgemaakte zaak: ik was goedgekeurd.

Maar de ware bezegeling van de acceptatie kwam twee weken later. Onderweg naar een picknick bij oom en tante gingen we even langs bij de grootouders. Welkom welkom! We hoorden al dat jullie zouden gaan picknicken. Opa kwam naast me staan, greep mijn hand en zei: maar we weten niet zeker of ze wel goed aan je gedacht hebben, dus oma heeft wat voor je gekookt. Oma hield glimlachend een schaal omhoog. Mjaddara, linzenpuree – zonder vlees! Ware liefde gaat door de maag, ook die van de grootouders.

It's about time

You know you have been in Lebanon for too long when… - You are happy that during a thunderstorm the rain only comes in through the walls and is not dripping from the ceiling - You ask for bread with dinner – even when the dinner is pasta with tomato-sauce - You wonder why the car in front of you doesn’t pass the slow one in front of him – he can easily squeeze himself between the truck and the sidewalk on the right! - You are no longer able to formulate a sentence consisting of one language only – little bits of French and Arabic show up in everything you say - You assume the phrase ‘oh I’m fine, nothing’s happening’ means no fighting has taken place and no bombs have exploded recently - You catch yourself saying ‘we’ when you try to explain crazy Lebanese habits to tourists

But you know you are still European when… - Your first thought, when seeing people burning tires during a demonstration, is ‘but… but… the black smoke is bad for the environment!’ - You hesitate to shake out the table cloth onto the street because you worry that the breadcrumbs and the like will dirty the sidewalk - You actually get upset when a co-worker promised to have something done and hasn’t… 3 days after the deadline - ‘I invite you for dinner’ means just that, not that you will pay for the whole evening

And you know you are still Dutch when…

- You expect a koekje every time you order coffee or tea in a café - You assume you will meet someone around 11am when you had agreed to go for a coffee, at 3pm for a tea, or at 7ish for a dinner date – rather than any random time during the day or night, for any of these things - Your friend is coming over and you ask her to bring drop, Calvé pindakaas, peperkoek, stroopwafels, and the Saturday edition of de Volkskrant.