Qussa

Stories from Afar & Up Close

Filtering by Category: War

Cohabitation - South Lebanon's Martyrs (film)

An interesting (almost silent) film about the pictures of martyr's in South Lebanon.

a film by Muzna Al-Masri

She writes: "The idea of the film emerged as I was looking for visual elements that would portray how south Lebanese, in view of the summer 2006 war they lived through, were starting the year 2007. Five months after the 2006 Israeli Attack on Lebanon, south Lebanese were struggling to erase the marks that the summer fighting has left on the physical space they inhabit. The whole of south Lebanon felt like one huge construction project, managed by hundreds of small scale, mostly local, contractors.

Reconstruction and its related sounds dominated the scene, yet on the walls of the houses and small shops, locally printed calendars had appeared; I understood them as the villages' pronunciation of how they plan to live their new year. Images of the political leaders declared their political allegiance, seizing space within the house neighbouring teddy bears and images of loved ones. Yet the role of the calendars took another meaning when in one of the villages, Srifa, the locally printed calendar of the communist party had the photographs of the nine martyrs of the party from the village. I contemplated what that would mean to a person who has to face the images of these martyrs every morning as they tear off the sheet of the day that has passed; and what if that image you had to see every morning is that of a friend, a husband, a son? Yet the images did not reside in the calendar alone. They were everywhere, on the streets, at the entrances of the houses of their families, in living rooms and on mobile phones. A self imposed reminder of the summer attack; one that people were attempting to cherish rather than erase.

To think through that presence of the imagery, one could take many routes. What is the mythological meaning of martyrdom? How is it linked to the religious cultural world-view, and that of Shiisim in particular? What socio-political function do the images play? How does their presence ensure a continued political allegiance to the political cause and side they were killed for? Who paid for the cost of printing these photos? And who was the graphic designer that ensured the whole animated image plays the right function?

The martyr as both Super-Human and Non-human I filmed in Aita El-Shaeb, a village of around 10,000 inhabitants on the Lebanese Israeli border. The village was hit hard during the summer attack, and although had no civilian casualties, lost nine of the Hezbollah fighters from the village during the fighting.

The people behind the images are physically dead, but life continues around them. They habitat the same place were lentil soup is being made for the sick members of their family, the little brother of one of the martyrs is first on his class, while the sister of another just had a baby. But are they really dead, the people behind the image?

According to Barthes, “the photograph does not necessarily say what is no longer, but only and for certain what has been” (1984: 85). Yet, what the photograph has to say is dependent too on where it is displayed, and what its “spectator” has within him in knowledge and emotion to engage with it. As such, the same image of the martyr at once reminds us that the person was once alive and he no longer is. By that he no longer is, he is given another life, a non-human one; either a super-human or sub-human one, or indeed both.

One practice that started with “Sana' Muhaydli” in 1985, who at the age of 17 implemented a suicide/martyrdom operation in south Lebanon against an Israeli convoy, was the taping of a video, broadcast on Lebanese television after her death, which she started by the following statement: “I am the martyr Sana' Yusif Muhaydli”. Discussing that self proclamation of death, Toufic sates that: “The dead is no one, as is made clear by the mirror device in vampire films, the vampire not appearing in the speculum; however the dead is not one name, but all the names of history, and therefore, synecdochically, everyone.” (2002: 79).

In that same clip, Sana' Muhaydli says “I am not dead, but alive amidst you..” (quoted in Toufic, 2002: 78), echoing the Qura’nic concept, of martyrs continuing to live after their death, as these two verses of many assert: “And call not those who are slain in the way of Allah "dead." Nay, they are living, only ye perceive not.” (The Noble Qura’n, 2:154) and “Think not of those, who are slain in the way of Allah, as dead. Nay, they are living. With their Lord they have provision.” (The Noble Quran, 3:169).

Martyrs arguably continue to live according to the popular Islamic belief in as much as the cause they died for continues to exist. That continuity in life is possible only by the fact that they continue to “live” as public figures, pronounced and alleviated in status as martyrs, and maintaining a distinguishable identity for the living. As such, the owners of the image of a martyr are not the ones who were closest to him before he died, but those who share the cause he died for, and in case of the martyrs from Aita El-Saheb it is Hizbullah. In February 2007, Hizbullah members asserted the value of the martyrs in their political struggle as they raised their images on the Lebanese border. On the erected posters, that also showed slogans and the place date of each martyr's death (that is, the martyr's date of birth), Haidar Daqmaq, Hizbullah spokesman said the banners were raised "so that enemy soldiers and residents of the border settlements can see them clearly." (quoted in Naharnet 6/2/2007)

We can draw parallels from the Palestinian situation, as in Sharro's discussion of the concept of martyrdom as a manifestation of Palestinian dehumanisation: The 'shaheed' is elevated to a mythological status that is considered a fulfilment of the Palestinian’s existential role. The loss of life is not classified as a human loss, but rather as a gain and a contribution towards the requirements of the Palestinian 'warrior' identity. (Sadek et al, 2002)

As such the “post death” identity becomes reduced to that of “The Martyr”, for he is only worthy of distinction because of his death, and the identity that he possessed before his death, is now marginal, or is of value only to the extent that it has contributed to creating that martyr in him. The erosion of the pre-martyrdom identity was discussed by several artists, most notably by Lebanese performer Rabih Mroue in his 2000 work “Three Posters” and by Palestinian film-maker Hany Abu-Assad in his 2006 film, Paradise Now. As “the soon to become martyr” in Paradise Now attempts to read to the camera his post martyrdom statement, reference to his present life, his day-to-day worries is seen to fall out of what the “film director” of that video allows.

Who then is the person whose image sits inside the family house, for the people who once knew him most to see every day?

According to Barthes, contemplating his “discovery” after looking through the photos of his mother: “Seeing a bottle, an iris stalk, a chicken, a palace photographed involves only reality. But a body, a face, and what is more, frequently, the body and face of a beloved person? Since photography authenticates the existence of a certain being, I want to discover that being in the photograph completely, i.e. in its essence. ‘as into itself..’ beyond simple resemblance whether legal or hereditary” (1981: 107) But what then is the essence we are 'permitted' to discover of the now martyrs when we are to look only at selected photos of them and when their identity has been transformed in public?

Posing for the photographs did the martyrs, as “objects” (appropriately termed by Barthes) of the photos, contemplate the possible future use of that same photo? Would they have posed differently had they known the use of the image? What photos were chosen and by whom? And, where did all the other photos that portray more of the person's identity go? Where are the photos of them with their children and loved ones, and how come they are absent even from the privacy of their own homes?

While the above questions remain unanswered for now, the questions I will look further into is: when the image of the son, the brother who once lived is replaced within the home, by that of the martyr, what does it bring with it?

Colombian sculpture Doris Salcedo in a 1998 series deals with the intrusion of the experience of violence into the private space, as she fills items of furniture, one of which is closet, with concrete to depict that violation of the domestic space. This becomes even more of relevant seeing women' experience of political violence. Analyzing women’s testimonies to the South African “Truth and Reconciliation Commission”, Ross discusses women’s discourse as one of domesticity, locating the individual in the wider web of social relations, in the family, in one’s relationship with time and with silence. (Ross, 2001)

Can one then see the 'transformed' photograph of a loved image, a photo that becomes the reminder of the public, i.e. the war in which the community has lived, as the concrete that fills the closet in the home?"

"Uitgaan, oorlog en uitzicht van jongeren in Libanon"

AfficheSpannend!! Lezing over Libanon...Meer weten van jongeren in conflictgebieden? Kom naar het evenement ‘Waar Woon Jij?’. Hierin is aandacht voor uitgaan en zicht op de toekomst en werkelijkheid van jongeren in Libanon. De bijeenkomst speelt zich af in café de Florin (in Utrecht) op zondag 10 december van 14.00 tot 17.00. Aan het woord komen: Abdelkader Benali, Ruud Hoff en Nicolien Kegels.

Abdelkader Benali heeft met zijn boek ‘De Langverwachte’ de Libris Literatuurprijs gewonnen en is recensent voor onder meer de Volkskrant. Afgelopen zomer verbleef hij gedurende de oorlog in Libanon en hield een weblog bij welke is gepubliceerd als ‘Berichten uit een Belegerde Stad’. Hij zal vertellen over zijn ervaringen in Libanon en zijn laatste uitgave.

Ruud Hoff is docent aan de Hogeschool van Utrecht en verbonden aan het Clingendael Instituut. Hij is gespecialiseerd in Libanon en haar geschiedenis en is er vele malen geweest. Ruud Hoff zal een enthousiast en duidelijk vertellen over het land en conflict . Voorkennis van Libanon is dus niet vereist!

Antropologe Nicolien Kegels is ook gespecialiseerd in en gek op Libanon. Zij heeft maanden onderzoek gedaan in Libanon tijdens de oorlog onder jongeren. Zij zal ons, vlak voor haar terugkeer naar het land, een kijkje geven in het leven van Libanese jongeren, de uitgaanscultuur en de invloed van oorlog op vriendschappen.

Behalve luisteren naar deze sprekers is er ook ruimte voor debat over de toekomst van jongeren in Libanon. Chat met jongeren in Libanon en kom alles te weten komen over hun leven en visie op het conflict in de Chatbox. Kom bij van alle indrukken onder het genot van lekkere smaakjes tabak in de Waterpijpenhoek. Creëer al schilderend je eigen uitzicht en geniet van de kunsten van de vj en live band.

Kom dus genieten van een interessante maar aangename zondagmiddag!

Toegang: Gratis Wanneer: zondag 10 december van 14.00 tot 17.00 uur Waar: Café de Florin, Nobelstraat 2-4 (bij Janskerkhof), Utrecht

Meer info:

Er is een tijd van komen...

Geen zandzakken meer!Libanon is een geweldig land. Hoewel sommige mensen schijnen te denken dat het vol is van terroristen die niets anders willen dan haat en verderf zaaien, is het tegenovergestelde waar. Het land is vol van hartelijkheid, gastvrijheid, vriendelijkheid. Het is een chaotisch land, vol tegenstellingen en tegenstrijdigheden, maar er is altijd een plekje voor je te vinden waar je op je gemak van al het goeds kan genieten. Soms is het hier heet, stoffig, luidruchtig en nodeloos ingewikkeld, maar vaker is het een paradijsje van een ongevenaarde natuurlijke schoonheid. Nu de vliegtuigen weer vliegen en de schepen weer varen zou ik zeggen: kom het zelf maar eens bekijken. Je bent van harte welkom. Het eten staat voor je klaar.

... en er is een tijd van gaan

Mijn tijd hier op Volkskrantblog is voorbij. Ik heb niet langer zin om na te denken of mijn woorden misschien iemand in het verkeerde keelgat schieten, omdat ik wel of niet het bestaan van Hezbollah noem binnen de 400 woorden die ik tot mijn beschikking heb. Ik wil de vrijheid hebben om boos te zijn en verdrietig om wat er gebeurd is, zonder nadrukkelijk aan te geven dat ik ook naar de andere kant van het verhaal luister. Maar het was een plezier om voor jullie te schrijven, om ‘mijn’ Beiroet met jullie te mogen delen, tijdens slechte en tijdens verbeterende tijden.

Je kunt natuurlijk altijd met ons mee blijven leven en lezen:

Rake beschrijvingen van de Libanese samenleving door een Nederlander getrouwd met een Libanese: Libanon Update - http://libanon-update.blogspot.com

Een Nederlands – Libanees echtpaar dat net weer terugverhuisd is naar Beiroet en het land een zeer warm hart toedraagt: Libanva - http://www.libanva.com

Een Nederlandse journaliste die al jaren in Beiroet woont, met een neus voor interessante zaken (Engelstalig): Sietske in Beiroet - http://sietske-in-beiroet.blogspot.com

En natuurlijk op mijn oorspronkelijke blog: Qussa - http://qussa.johojournal.nl

En voor de broodnodige achtergrondinformatie, twee zeer interessante (Engelstalige) boeken:

- Kamal Salibi: A House of Many Mansions – The History of Lebanon Reconsidered (1988) - Judith Palmer Harik: Hezbollah – The Changing Face of Terrorism (2005)

Zoals ik zei, het was me een genoegen. Wie weet tot ziens!

Gewoon, omdat we dat zo gewend zijn

Het was het belangrijkste argument van mijn vrienden om mij over te halen te evacueren, na de eerste Israelische bombardementen op de zuidelijke buitenwijk van Beirut: “Wij zijn gewend aan oorlog. Jij niet!” Het verbaasde me zelf hoe snel ik niet meer opschrok van het geluid van de bombardementen, het schudden van appartement, de enorme zwarte rookwolken boven de stad. Zoals Ghada Shamman schrijft in Beirut Nightmares: “Het is waar. Na verloop van tijd kan een persoon gewend raken aan het geluid van ratelende machinegeweren. Men kan zelfs leren door te slapen terwijl de kogels in de rondte vliegen.” Maar dit is geen gewenning, dit lijkt meer op ontkenning. Om rustig te kunnen slapen, moest ik mezelf wel wijsmaken dat mijn huis veilig was, om overdag in de stad op pad te gaan moest ik er wel in geloven dat de rest van Beirut niet gebombardeerd zou worden. Libanezen worden vaak gezien als oppervlakkig en alleen maar bezig met status, aanzien en schone schijn, zeker de upper-class. Het verbaast me niet dat ze daar zo mee bezig zijn. Als de werkelijkheid waarin je leeft zo ingewikkeld is, zo pijnlijk en de problemen schijnbaar onoplosbaar, wat kun je anders doen dan proberen die werkelijkheid te negeren, te bedekken met een glimmend laagje, en datgene aan te pakken waar je wel invloed op kunt uitoefenen, namelijk geld verdienen?

Nu zijn we langzaam weer aan het wennen aan de opbouw van de vrede, maar volledig vertrouwen doen we het nog niet. De schrik sloeg me dan ook om het hart toen Jezzebel in een reactie op mijn blog zei dat ons plan om naar de Italiaanse mannen / UN soldaten in het zuiden te gaan kijken, helaas “door de actualiteit was ingehaald.” Angstig zapte ik van de ene tv-zender naar de andere om erachter te komen wat ze bedoelde. Had Hezbollah weer een Katusha de grens over gestuurd? Was een Israelische tank weer verder het land ingedrongen? Zouden ze echt weer opnieuw begonnen zijn? Er was nieuws over het ontsnapte Oostenrijkse meisje; de laatste ontwikkelingen in Irak; een bomaanslag op een lid van het onderzoeksteam naar de moord op Hariri, Shehade, terwijl hij onderweg was van Beirut naar het zuiden van Libanon; en de gebruikelijke politieke praatprogramma’s. Niets ongebruikelijks, niets dat erop duidde dat er plotseling iets veranderd was aan de situatie hier. Ook mijn vrienden hadden geen idee wat ze zou kunnen bedoelen.

Ze bleek te doelen op de aanslag op Shehade. Mijn vrienden lachten hartelijk – als ze zich daardoor lieten weerhouden naar het zuiden te rijden! Nee, dan zou het nooit ergens van komen. Het was nieuws, maar geen onderwerp van gesprek; eerder een teken dat alles weer terug was bij het oude. Sommige nare dingen wennen dus toch.

Soldaten zijn ook maar gewoon mannen

Langzamerhand begint de stad vol te lopen met soldaten. Niet dat er vóór de oorlog geen gewapende mannen op straathoeken stonden, of bovenop geparkeerde tanks onder hun zonneschermpjes zaten, maar dat waren veelal politieagenten in grijs/witte camouflagepakken. Het verschil is dat de mannen die nu de kruispunten in de gaten houden, onopvallend groen/bruingevlekte uniformen dragen. De automatische machinegeweren waar hun armen op rusten zijn echter dezelfde als die van hun voorgangers, evenals de blik in hun ogen: meer gericht op het ronddrentelend vrouwelijk schoon dan op de verkeerslicht-negerende taxichauffeurs. Ook in Dahye, de zuidelijke buitenwijk van Beiroet, beginnen de soldaten terrein te winnen. Daags na het staakt-het-vuren was Hezbollah er nog duidelijk de baas: een man in legeruniform die foto’s wilde maken van de ingestorte gebouwen, werd vriendelijk doch dringend verzocht dat niet te doen: een man met een Hezbollah-pet en machinegeweer bepaalde wie er wel en niet langs de hekken mocht om de situatie op film vast te leggen. De aanwezigheid van het Libanese leger begon daarom aan de wegen rondom Dahye, maar inmiddels zijn de tanks al een flink aantal straathoeken verder richting het centrale (en meest verwoeste) gedeelte gestationeerd, onderweg op elk kruispunt een gewapende soldaat achterlatend.

Nu is de Libanese man bepaald geen straf om naar te kijken, dus maak ik graag een wandelingetje door de buurt. Voor mijn Libanese vriendinnen is deze aanblik echter niets nieuws, dus zijn de dames druk bezig een excursie voor het weekend te plannen: een ritje naar het zuiden. Niet om de schade en verwoesting te bekijken, maar om de UN-soldaten eens goed in zich op te nemen. Aldus Rima: “Mmmm.... Italiaanse mannen...!”