War of Water

“You are stealing our water!” It was a women’s voice, and she was screaming at the top of her lungs.“No I am not, you come here all the time and take everyone’s water!” the man yelled back angrily. A third one joined. “They filled it up yesterday! If you don’t steal it, then why are we out of water again now?” She was even louder and angrier than the other two.

I know wars are being fought in the Middle East over water, but I didn’t know they were being fought right outside my bedroom window, on the roof of the neighboring building. Yet here they were, and they kept screaming until the two women decided to take action, bringing their jerrycans to the roof to single-handedly fill their tank.

Water in Lebanon is an interesting phenomenon. Lebanon is one of the few countries in the region to have ‘rivers’ – and this definition should be taken broadly; a stream of a few meters wide is called a river – going through almost every area of the country. Water, it is jokingly said, is Lebanon’s oil: it’s a blessing and a curse in one (as the neighboring countries will always try to find ways to control the flow to their own benefit). Yet having all these streams running through the country doesn’t mean that one is guaranteed to have running water in the house, in fact, quite the opposite.

Most buildings have gigantic tanks on the roof, ranging in size from a hundred to a thousand liters of water, that provide water for all the apartments. Every few days, a government truck passes by and delivers water at street-level, that is then pumped up to these tanks on the roof. If you are unlucky, you can be out of water for quite a while – the government tank didn’t pass by; or they did but there was no electricity at the time so the pump to get it to the roof didn’t work; or the neighbors have felt the need to water all their plants and have thus used up the ration for the week, leaving the tank empty.

Meanwhile, my roommate and I have a slightly different problem in our new little house on the roof. The government truck did pass by, the electricity was there to pump it up, and the tank is still full of water as the other apartments on this floor are still uninhabited. Yet not a drop of water is coming out of our taps. The landlord can’t seem to find out what the problem is despite our repeated pleas and threats (and apparently plumbers are a rare species these days), but to prevent total social exclusion as a result of a lack of cleanliness, he gave us the keys to an empty apartment on the third floor. Showering, washing hands, doing the dishes, everything is done on the third floor. That’s why we can be seen sneaking down the stairs in our pyjamas in the middle of the night, with a roll of toilet-paper in our hands…

Eid Kariem! - Gelukkig Suikerfeest!

De eerste week van Ramadan was het ergst: honger, dorst, de hele dag aan niets anders kunnen denken dan eten en drinken. In de weken erna wende het langzaam maar zeker, het hongergevoel werd minder, de laveloosheid aan het eind van de middag – vlak voor de iftar – niet meer zo overweldigend. Ik begon de lol van het vasten in te zien: kijken hoe lang je het vol kunt houden zonder nieuwe brandstof voor je lichaam. Het werd me weer eens duidelijk dat de geest veel sterker is dan het lichaam, en ik kan me nu voorstellen dat Ramadan, naast alle TV-shows waarin auto’s en koelkasten weggegeven worden, ook een heel spirituele ervaring kan zijn. De reacties van anderen op mijn vasten waren over het algemeen positief – vooral ouders van vrienden konden het erg waarderen dat ik wilde voelen wat zij elk jaar lang een maand meemaken. Een beetje vreemd vonden ze het vaak ook wel, vooral toen bleek dat ik daadwerkelijk de héle Ramadan bleef volhouden. ‘Samidoun?’ vroegen ze dan als ze me zagen, ‘nogsteeds volhardend?’. Mensen van mijn leeftijd wilden vooral weten of ik me aan álle regels hield – tijdens deze heilige maand is seks hebben uit den boze, maar aangezien Walid op dag één naar Nederland was vertrokken, hoefde ik over een antwoord daarop niet na te denken.

Een groot voordeel voor mij was dat Ramadan ook de maand is van de gezamelijke maaltijden, waarbij uitgebreid gekookt wordt voor zoveel mogelijk mensen. Het feit dat ik alleen woon en aan het vasten was, maakte dat ik zo ongeveer om de avond uitgenodigd was voor een iftar bij een bevriende familie. Wat overbleef van de vegetarische gerechten kreeg ik dan keurig in tupperware mee naar huis, dus te eten had ik altijd – ik heb in de hele maand precies drie keer zelf gekookt.

Ik was niet de enige die in de loop van de maand haar energie hervond. Hamra, de belangrijkste winkelstraat in mijn buurt, was in de eerste week elke avond uitgestorven, maar met het naderen van Eid el Fitr (Suikerfeest) gingen veel kledingwinkels na inftar weer open, en caféetjes en coffeeshops zoals Starbucks bleven hun klanten bedienen tot 4 uur ’s ochtends (vlak voor het mannetje met de trommel door de straten liep om aan te kondigen dat het moment van vasten weer was aangebroken).

En vandaag is het dan eindelijk Eid el Fitr. De meeste mensen hebben vrij; ze zijn in hun nieuwe kleding op weg naar een uitgebreide lunch met de familie, de kinderen rennen door de straten om de laatste restjes vuurwerk af te steken. Ik vier het met een middagmaal van spaghetti en broccoli... eindelijk weer lekker zelf koken.

Will they, or will they not?

It’s not like Lebanon doesn’t have enough problems of its own (problematic presidential elections and a faltering economy only the most obvious of them) to also worry about what is going on in the wider region. It’s just that whatever happens in the wider region will inevitably have consequences for the country. It is thus that a move like president Bush’s, declaring the Iranian Revolutionary Guard a terrorist organization, is slightly worrying. In itself, of course, it doesn’t mean that the United States will attack Iran. Yet this declaration will be very convenient if/when they do attack, because then no ‘martial law’ or ‘human rights treaty’ will be applicable to any Iranian soldiers captured by the United States, and they can be locked away for years without a process as is happening now in Guantanamo Bay, but this time without criticism of any foreign governments or human rights organizations – after all, they would lawfully be labeled as ‘terrorists’, not as ‘prisoners of war’ to whom rules and rights apply.

And there are other things happening in the States that are slightly worrying because of the possible consequences in the region. Once again it is not a remark like that of the French minister of foreign affairs, who flat out stated that ‘we have to prepare for the worst’ in regards to Iran (although words like these have a big impact here, where people know all too well what it is to be in a war and how little it can take to start one, and these kinds of threats are taken very seriously here – judging by the amount of phone calls I received right after the news where the French minister’s words were broadcast to urge me not to visit Iran as was my plan at the time). What is worrying are the much more ingenious ways in which Iran is depicted not only as evil, with its ‘undemocratic, fanatical (Islamic) regime’, but as indistinguishable from the ‘terrorists’ who attacked the United States on their own soil, on 11 September 2001.

Right after the attacks on the World Trade Centre, Osama Bin Laden was the big bad boy and Al-Qaeda, the Taliban and Afghanistan with him. The country was invaded by the American army and its allies (the Dutch, unfortunately, among them), in the name of punishing those responsible for the crime. Yet a year later, in his speech to commemorate what happened on that fateful day in 2001, president Bush spoke of the attacks that “brought grief to [his] country”, but not even once did he mention the name of Osama Bin Laden. He did, however, speak of evil, of Saddam Hussein (whom he mentioned 8 times) and the Iraqi regime (brought up 15 times in his speech)*. This speech was just one of many with which he managed to slowly but surely blur the distinction between those who committed the crime of September 11 (or who, in American eyes, supported them), and generally unwanted Middle Eastern regimes, and was later followed by the invasion of Iraq.

Just a few weeks ago, Iranian president Ahmedinejad visited New York City (I’m still wondering how he managed to get a visa, because the application form clearly states that ‘being or having been part of a terrorist organization will probably influence the outcome of the visa-process’ or something similar, but that aside), where he was told he would not be allowed to visit Ground Zero, the site of the attacks of 11 September 2001. Supposedly, this was because his safety couldn’t be guaranteed. Yet in light of the above, it would not be farfetched to think that apparently, the accusations of ‘providing arms to Iraqi insurgents’ are not providing a big enough aura of evil to the Iranian regime, and thus a new, unspoken but very present, link between September 11 and an unwanted Middle Eastern regime is being made. What the consequences of the making of this connection will be, we can only wait and see, but the past does not bode well for the future.

* Source: Robert Fisk: The Great War for Civilisation: The Conquest of the Middle East (2006)

We would never have just one

I was learning names of fruits and vegetables and I wanted to know the word for 'apricot'. 'Mishmosh', Jamil (who is trying to teach me Arabic) said. Knowing just the slightest bit of Arabic grammar, it sounded like a plural to me, and so I asked again. 'One apricot', I said. He looked at me, puzzled. 'Why would you want to know the word for one apricot? These things are tiny! You would never have just one!' I begged to differ; I am pretty sure I regularly eat just one apricot. To Jamil, this was total insanity: you don't eat one rice, or one lentil, do you? It took me a few minutes to get him to tell me the singular: mishimsheh. When I walked home I stopped at the vegetable-seller to get a zucchini. I picked a nice one, took my wallet out of my purse and looked at the shopkeeper for the price. The man waved with his hand. 'Khalas', he said, 'it's ok.' I motioned that really, I wanted to pay - after all, he has a shop and I am buying my food for dinner. He once again told me no, shook his head and said: 'It's a zucchini. Just one.'

Stille tocht

‘Zinloos geweld’ is een term die je niet zult horen in Libanon. Niet dat er niet gevochten wordt – in tegendeel, karakteristiek Mediterraans geschreeuw is aan de orde van de dag – maar zonder dodelijke afloop. Ruzies in het nachtleven, zelfs na grote hoeveelheden alcohol, blijven meestal beperkt tot wat geschreeuw over en weer en een enkele rake klap. Bovendien is er altijd het risico dat iemand plotseling een wapen tevoorschijn haalt (vrijwel elk gezin heeft wel één of twee vuurwapens in huis, en die blijven heus niet altijd in de keukenlade liggen) dus worden de meeste vechtersbazen tot rust gemaand voor het echt uit de hand kan lopen. Toch is het niet moeilijk een ‘onnatuurlijke dood’ te sterven in Libanon – word politicus, soldaat of verzetsstrijder/terrorist en een bomaanslag of oorlog zal je binnen de kortste keren aan je einde helpen. Dat dit geweld niet als zinloos wordt gezien, mogen duidelijk zijn – je dient je land, en als ik de begrafenis-toespraken mag geloven is er geen hoger doel dan daarvoor te sterven. Ook burgers die omkomen in een oorlog worden geëerd als ware patriotten, hun leven een offer voor het grote nationalistische ideaal.

Een autobom voor een politicus raakt nooit alleen het doelwit van de aanslag; lijfwachten en omschuldige omstanders sterven of raken gewond, verliezen ledematen of zijn levenslang getraumatiseerd. Opvallend genoeg is er over het algemeen maar weinig aandacht voor de overledenen die geen politieke waarde hebben – wier leven zelfs na hun dood als inzet wordt gebruikt in het grote politieke spel. Ze zijn allemaal slachtoffers van een publieke moord, maar hun dood wordt alleen in privé-kringen betreurd. Tot de laatste bomaanslag, vorige week, op een relatief onbekend parlementslid. Een jonge man (slechts 363 dagen ouder dan ik), net teruggekomen uit Frankrijk om in Libanon een leven op te bouwen, was op het verkeerde moment op de verkeerde plek en verloor zijn leven door de autobom die parlementslid Antoine Ghanem van het leven beroofde. Zijn naam: Charles Chigani. Deze keer was het de dood van de onschuldige voorbijganger die de meeste aandacht kreeg. Er werden posters geprint met zijn foto, billboards met zijn naam verschenen in Beirut, en gisteravond was er, speciaal voor hem, een ‘stille tocht’ van mensen in het wit die met kaarsen in de hand een stuk door downtown liepen.

De niet-politiek gelieerde organisatie ‘Gallas!’ (Genoeg!) was mede-organisator en greep de gelegenheid aan om de vijandige politieke partijen nogmaals te vragen de strijdbijl te begraven en een einde te maken aan de al zo lang durende politieke crisis. Maar de meeste van mijn vrienden geloofden er niet in, ze waren ervan overtuigd dat ook zijn dood een politiek schaakstuk zou worden, en weigerden mee te lopen in de tocht. ‘Zijn familie is Falangist (rechts-fanatiek-Christelijk) en je zult zien dat ze de aantallen gaan gebruiken als bewijs van steun aan hun partij’. Zelfs al sterf je een zinloze dood, dan zullen we er achteraf wel politieke betekenis aan geven.