So it has come to this

I’m getting older (oh yes!), and with getting older comes realizing I am a lot more like my parents than I thought I was. I say ‘uh huh’ during conversations, exactly like my mother does when she’s listening to someone, and I catch myself making remarks about my husband’s after-shave exactly like my father does about my mother’s perfume. All in all it’s not so bad, but apparently it’s not just my parents who’ve managed to impress their behavior on me. I realized this last week when I called out a student’s name in class.

“But I wasn’t even doing anything!” she exclaimed.

“And that is EXACTLY the problem,” I heard myself say.

I’m also becoming my teachers.

Mijn soort mensen

Als docent maatschappijleer is de kans groot dat je hier en daar in een politiek-getinte discussie verzeild raakt. Soms met vreemden, en soms met collega’s. Zo ook op een bepaalde dag een aantal weken geleden, toen een collega en ik het oneens waren over de juiste aanpak van de PVV. Zij meende dat deze partij de heersende onvrede in de samenleving een gezicht gaf, en daarom serieus genomen diende te worden, ik vond dat sommige mensen soms best eens te horen mogen krijgen dat wat zij willen (een blank, gristelijk Nederland) niet (meer) tot de mogelijkheden behoort. Die woorden ontlokten een ware tirade. Ik had makkelijk praten, ik kwam natuurlijk nooit met ‘echte allochtonen’ in aanraking, ik was geen oud vrouwtje dat met angst en beven langs een groep opgeschoten Marokkaanse jongens moet lopen op mijn dagelijkse wandelingetje. Met als klapper: ‘Ik ken jouw soort mensen. Jullie hebben een grote mond over gemengde scholen, maar als je zelf kinderen krijgt weet je niet hoe snel je daar een goede, witte school voor moet vinden.’

Waarop een ander opmerkte dat mijn collega één essentiële factor scheen te vergeten: als Walid en ik ooit kinderen krijgen, zijn dat zelf allochtonen. Bingo!

Joop

Dagelijks wandelingetje door de buurt.Ineens staat er een reiger voor m’n neus. ‘Niet schrikken, hij doet niks’ klinkt er van rechts. Een oude Amsterdamse met bruingeverfde haren, twee gouden tanden en bladderende roze nagellak hangt uit het raam op de begane grond. ‘Dat is Joop. Hij komt elke dag even eten. Ik voer ‘m al vier jaar. Die andere twee zijn z’n kleintjes.’

Ze lacht me toe en roept dag schatje tegen een langslopende hond. De wandelaar die aan de hond vastzit, groet terug, waarop ze zegt ja, jij bent ook een schatje hoor! Ze gaat verder over Joop.

‘Mijn man, die is nu al vier jaar dood, die ging elke dag vissen in het Flevopark. En die vogel, met die oranje bek daar, die stond dan altijd naast em. Elke dag. Op een gegeven moment liep ie achter m’n man aan naar huis. Die had alzheimers, dus toen ie zei “Joop staat voor de deur” dacht ik “wie is dat? Ik ken he-le-maal geen Joop!” Maar dit is ‘m dus. Nou komt ie elke dag eten, hij klopt op ’t raam met z’n bekkie en dan krijgt ie kippevleugeltjes. ‘s Ochtends een keer en ’s middags.’

Naast haar staat een bord met stukjes vlees. ‘Ja, ’t kost me klauwen met geld, maar ik zeg altijd maar, ik heb nog nooit een kissie met een brandkast erachter gezien, toch?! En zo is m’n man er toch ook nog een beetje bij.’

It's not over (yet)

The past few days have had me watch with awe, horror and hope the revolution in Egypt. A country I have never visited, and of whom I only know very few citizens personally, yet what's happening now evokes stronger feelings than whatever else is going on at the moment. I've been in awe at the strength of the demonstrators gathered in Tahrir square. I have been horrified by the international (political) reactions, which seem as ready as always to sacrifice the Egyptian people in the name of 'stability'. And time and again, watching the people come back to that square, giving me hope that something else is possible.

It's not time to look back yet, because it's not over. May the Egyptian people be strong enough to get their country back. TaHya Masr [long live Egypt]!

For a closer look, I recommend visiting Sarah Carr's blog Inanities.

If that doesn't make you feel old...

... I don't know what will!