Kazdoura - een Libanese wandeling

Openingsfilm voor het 2e Pieter Nieuwland Filmfestival. Thema? Reizen.

ls altijd gemaakt met hulp van de inimitable Walid el Houri.

Sexism fatigue

‎"I am tired of being called a shrieking harridan for pointing out inequalities so tangible and blatant that they are regularly codified into law. [...] I am tired of being asked to "cite sources" proving that sexism is real (that RAPE is real, even!), because there is no way to concisely cite decades and decades of rigorous academia. Allow me to point at the fucking library. We can't cite "everything," and our challengers know that. [...] But. I couldn't quit doing this any more than my cells could "quit" processing oxygen (or whatever cells do! Us girls aren't so good in the sciences!). I'm not a feminist by choice, I'm a feminist because this is the world."

Hell yeah. Read more over at Jezebel.

Gelukkige liefde

Uit: Uitzicht met zandkorrel – Wislawa Szymborska

Gelukkige liefde. Is dat normaal,

verdient dat respect, heeft dat nut –

wat moet de wereld met twee mensen

die voor elkaar de hele wereld zijn?

Zonder enige verdienste tot elkaar verheven,

stom toevallig twee uit een miljoen

en er toch van overtuigd

dat het zo moest gaan – als beloning waarvoor?

voor niets;

het licht valt nergens vandaan –

waarom juist op hen, en niet op anderen?

Is dat kwetsend voor ons rechtsgevoel?

- Jazeker.

Schendt dat onze zorgvuldig opgeworpen principes,

stoot het de moraal van zijn top?

- Het een zowel als het ander.

Kijk eens naar het gelukkige stel:

als ze zich nu een beetje inhielden,

om hun vrienden te sterken

neerslachtigheid voorgaven!

Hoor eens hoe ze lachen – aanstootgevend.

Wat voor taal ze bezigen – alleen in schijn begrijpelijk.

En dan al die vormelijkheden, poespas,

die subtiele verplichtingen jegens elkander –

het lijkt wel een komplot achter de mensheid om!

Je kunt nauwelijks voorzien waartoe dit zou leiden,

als hun voorbeeld nagevolgd kon worden.

Waarop zouden poëzie, religie nog kunnen hopen,

wat zou men respecteren, wat nalaten,

wie zou in de kring willen blijven.

Gelukkige liefde? Is dat echt nodig?

Tact en gezond verstand gebieden ons erover te zwijgen

als over een schandaal in Hogere Sferen.

Prachtige kindertjes worden zonder haar hulp geboren.

Nimmer zou ze de aarde kunnen bevolken,

ze komt ten slotte maar zo zelden voor.

Laat de mensen die geen gelukkige liefde kennen

maar volhouden dat er nergens gelukkige liefde is.

Met dat geloof valt het hun lichter te leven, en te sterven.

Vertelsel

Tijdens één van mijn digitale opruimtochten kwam ik het volgende gedicht tegen. Om in gedachten even bij de Syriërs te zijn...

Er was eens een dag

een dag tussen vele

een dag die me zei:

neem vuur, houd het hoog,

en veel vuur, want de weg

is lang, is onbegaanbaar.

Wat deert het als de wanhoop

klopt aan je deur,

poog op te staan

en kras in de muur

eenvoudig, zonder tierlantijnen

‘deze man is wanhopig’

o en zeg je gebieder de sultan

dat je cel niet nauwer is dan

zijn sarcofaag

noch duurzamer dan zijn leven;

op een dag, zei de dag, ontvangt

de aarde zijn lijk,

de voeten naar voren

vergeten erachter

Geschreven door Faraj Ahmad Birqdar (Syrië)

img_2361-resized

Een op de kop geslagen spijker

"In een samenleving die doordrenkt is van het geloof in de markt, is het publieke belang iets virtueels – fijn om over te praten, fijn om anderen aan te herinneren, zonder dat het een weerslag in je eigen leven krijgt. Of je verplaatst je morele betrokkenheid ver buiten je eigen omgeving, een soort outsourcing van de publieke moraal – aidsbaby’s, kindsoldaten, rampenslachtoffers. Dat is mooi, want die mensen hebben het pas echt zwaar, maar het confronteert je met weinig of geen lastige dilemma’s in je eigen omgeving. Wat ben je anderen verplicht? Waar ligt de grens van je betrokkenheid?"

Lees hier de hele column. Bas Heijne voor nrc.nl, 2 juni 2012.