“Only in Lebanon, my friend, only in Lebanon”

Er zijn hier dingen waar ik verbazingwekkend snel aan gewend ben geraakt, en er zijn hier dingen waar ik denk ik nooit zonder een gevoel van verwondering dan wel amusement aan voorbij kan gaan. Om er maar een paar te noemen: • Draadloos internet bij McDonalds. Omdat het zo’n gezellige plek is om te gaan zitten computeren. • Beter nog: valet parking bij McDonalds. Drive-thru is zooo passé • Bij elke parkeergarage je kofferbak en motorkap open moeten doen voor explosieven-inspectie • Of, als je lopend bent: je de inhoud van je handtas laten inspecteren door de bewaking – niet als je de winkel verlaat, maar vóórdat je naar binnen gaat • LL 1000 oftewel 50 cent voor een broodje falafel (inclusief groente), maar LL 18000 (inderdaad, 9 euro) voor een drankje • Op pad zijn met een groep van 6 vrouwen en 2 mannen, en aan het eind van de avond de mannen de rekening laten betalen (zo’n 300 euro) • Ongebreideld staren en bestaard worden, zonder dat iemand vraagt “Heb ik wat van je aan?” • Mensen die direct naar je voeten kijken als je langs loopt, om te zien hoe hoog je hakken zijn, en dan verschrikt weer opkijken als ze ontdekken dat je slippers draagt

En in het kader van “maak je nog wel eens iets geks mee, Nicolien?”:

• Een taxi-chauffeur die geen geld aan wil nemen omdat hij het zo zielig vindt dat Nederland van Portugal verloren heeft • Een interview doen met de schoondochter van de president • Een club-eigenaar ontmoeten en uitgenodigd worden om mee te gaan naar de Bekaa-vallei om te leren schieten (met een machine-geweer, jaja)

En oh! Ik ben verhuisd! Naar een huis met 5 buitenlandse huisgenoten (Faysal is weer terug naar zijn ouders), een zingende moskee om de hoek, een vleugel in de woonkamer en een balkon met uitzicht op zee....

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)