Allemania vs Brézil
Vanavond is de finale van Le Mondial, the Worldcup, el Kes el 3alam: de Wereldbeker. En ik denk dat er nergens zo uitbundig, zo ingespannen, zo betrokken meegeleefd wordt als hier. Niet dat Libanon meedoet, nee zeg, op zweet-producerende activiteiten zul je de goedgekapte Libanees niet snel betrappen, maar supporters genoeg. Mocht je zelf om wat voor reden dan ook niet naar de wedstrijd kunnen kijken (hoewel dat allemachtig lastig is, met TV’s overal en nergens, en allemaal, werkelijk ALLEMAAL afgesteld op de wereldkampioenschappen), dan wordt je achteraf door de mensen op straat wel op de hoogte gebracht van de uitslag.
Al maandenlang is het straatbeeld vergeven van de vlaggen, met Duitsland en Brazilië als de grote favorieten. Waarom deze twee landen de meeste aanhangers hebben? Vanwege respectievelijk de mooie auto’s en de mooie vrouwen die er vandaan komen.. Op afstand worden deze twee voetbal-reuzen in populariteit gevolgd door Italië en Frankrijk, Engeland en Argentinië en een enkele stijfkop gaat voor Saudi Arabië of Nederland (dat de Nederlandse vlag voorzien moet worden van het woord ‘HOLLAND’ (oranje letters op het wit) geeft wel aan hoe het ervoor staat).
Naast vlaggen van normale afmetingen die de balkons sieren, wordt de lokale voorkeur ook weergegeven door enorme lappen van 1,5 bij 3 meter die over de hele breedte van de weg gespannen worden. En, zoals je je misschien kunt herinneren is het erg belangrijk om te allen tijde kleur te bekennen, met name tijdens het autorijden, dus is er nauwelijks een wagen te vinden zonder wapperend vlaggetje aan de antenne of tussen de ramen geklemd. Een enkeling gaat verder en bedekt het hele dak met de nationale kleuren van een land dat hij tijdelijke het zijne noemt. Je bent hier namelijk niet ‘voor’ of ‘met’ Brazilië, nee - mocht ernaar gevraagd worden, dan BEN je Braziliaans.
De wedstrijden worden zoals gezegd overal vertoond; in de meeste café’s en restaurants zijn er speciaal grote schermen voor geïnstalleerd, dus vrijwel niemand kijkt de wedstrijden thuis. Dat zou natuurlijk ook zonde zijn van alle aangeschafte voetbal-shirts. Onder de invloed van alcohol heb ik Libanezen nog niet veel gekke dingen zien doen, maar onder de invloed van voetbal gaan ze graag met elkaar op de vuist (al gaan de meeste frustraties gelukkig alleen gepaard met verbaal geweld). Ook de weinige Libanezen die geen voorkeur hebben voor een bepaald team, leven toch mee: na elke door Nederland gewonnen wedstrijd kreeg ik per sms en telefoon gelukwensen van mijn vrienden, en na het partijtje rugby met Portugal werd mij van alle kanten sterkte toegewenst.
Natuurlijk is het leuk om de wedstrijden te zien, maar het echte feest begint pas als de uitslag bekend is: dan springen de supporters in hun auto om met open ramen en wapperende vlaggen de overwinning te vieren. Al toeterend en schreeuwend rijden ze rondjes door de buurt, steken vuurwerk af en lachen meewarig naar de vlaggendragers van de verliezende partij. Scooter-rijders hullen zich in de kleuren van de overwinnaar en scheuren en masse achter de auto’s aan. Stilletjes-aan verdwijnen de vlaggen van de afgevallen teams van de balkons en de ramen, tot het lijkt alsof heel Beirut voor Italië of Frankrijk is. En ik weet dat het on-Nederlands is, maar ik had het leuker gevonden als Duitsland in de finale had gestaan, en dat ze dan zouden winnen – ik had de gekte graag tot haar hoogtepunt zien komen.
(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)