Unsolved

It requires some navigation, but there is something I would like to show you. Please click here, go to the bottom of the menu (left), click on ‘wat kunt u doen?’, then on the first link on that page: ‘verstuur een e-card’. Take a look at the map at the bottom of the page. That’s Palestine/Israel.

The red is the amount of land in Palestinian hands (1946 – 2007). The light grey is the amount of land in Jewish/Israeli hands (1946 – 2007).

Lebanon, neighbor to the above, hosts about 200 to 400 thousand Palestinians in various camps around the country. Some people have been living there since 1948. Can you imagine? Living in a refugee camp for 60 years? Life in these camps is not exactly luxurious: high unemployment and poverty rates, militias ruling certain areas (the Lebanese army is not allowed to go inside the camps), housing often consists of random building materials with essential elements (doors, windows) lacking. A friend who works in Bourj el Barajneh, one of the camps, overheard a colleague saying ‘my wife couldn’t go to work today. The roof fell down and it dislodged her shoulder’, in the same tone of voice as if he told her he forgot to pick up the newspaper on his way to the office. Shit happens. That’s life in the camps.

Living in Lebanon it is impossible to forget about the Palestinians. Their presence in Lebanon, and what’s happening to them in their homeland, is a constant factor even outside the news-bulletins. If it’s not in one of the exhibitions, lectures or concerts organized to commemorate the start of the civil war in Lebanon (33 years ago, this April), it’s in the words of Walid’s grandfather who starts many of his stories with ‘when I was young, and the state of Israel didn’t exist, I would walk to [name of a city in Palestine/Israel] to teach there’. And then there is the inevitable response when discussing the news: Sure it’s bad that two soldiers died in Afghanistan. But is anyone concerned with the nine Palestinian children that were killed today?

This is not an accusation. It is merely a reminder of the bizarreness of the situation, a reminder that this should not become ‘normal’. Other people’s thoughts can be found here and here and here.

I didn’t write this because I know what needs to be done (obviously, I don’t). There are many solutions, to as many problems, and none of them will please everyone. I just wrote this because I think it is a situation that requires more attention. And hopefully, if enough people hear about it, somebody will have an idea that works. But I have one suggestion: let’s get rid of the term ‘the Palestinian Problem’ first. The other time somebody thought a certain People constituted a Problem, he called it ‘Judenfrage’, and we all know what happened then.

The sea, and three boys on a bike

“Hey Miss! Want to take our picture?!?” the three boys yelled, and then they raced off, the biggest boy pedaling, the smallest one barely controlling the handlebars.

(Behind me, three red tables with matching chairs and umbrellas were waiting for customers, plastic flower-pieces glued to the tablecloth. A hot afternoon is no time for coffee or arguileh, apparently).

Photo taken on the corniche in Saida, April 8th 2008.

Komt voor de bakker

Om in het uiterste zuiden van Libanon rond te mogen rijden (langs de grens met Israel, waar de UN soldaten de boel ‘bewaken’) moet je als buitenlander een speciale permit hebben. Voor mijn werk moet ik af en toe onze projecten in dat gebied bezoeken, en dus moet ik er één aanvragen. Dat kan elke ochtend van 9 tot 1 bij een kantoor van het leger in Saida, een stad tussen Beirut (waar ik woon) en Tyr (waar ik werk). Het is niet meer dan een stukje papier van 3 bij 3 centimeter met het registratie-nummer van de permit, handgeschreven, maar ik wil geen risico lopen iets verkeerd te doen in een bureacratische procedure: naast paspoort en een oude permit van afgelopen zomer heb ik een uitgebreide brief mee van mijn baas over het hoe en waarom van de aanvraag. Onderweg richting Saida krijg ik een spoedcursus bureaucratische woorden in het Arabisch, beginnend bij wat te zeggen tegen de taxi-chauffeur om op de juiste plaats te geraken, en eindigend met ‘mag ik uw supervisor vragen mijn baas te bellen?’. Je weet maar nooit hoe het loopt.

De taxi-chauffeur heeft niet veel woorden nodig: ‘kazerne’ en een blond hoofd is genoeg. Als hij ontdekt dat ik wat Arabisch spreek, vraagt hij of ik ‘iemand ken’ in de kazerne. Nee, mijn wasta reikt niet zo ver. De zijne wel: hij krabbelt twee namen op een papiertje en drukt me op het hart naar hen te vragen en te zeggen dat ik hem ken.

Dan sta ik aan de slagboom bij de kazerne en probeer aan de soldaat op wacht uit te leggen waar ik voor kom. Eerst maar eens zonder de connecties van de taxi-chauffeur proberen. De soldaat vraagt me een half uurtje te wachten, ik ben te vroeg. Geen probleem, ik had gerekend op lange wachttijden: ik ga met mijn boek naast het wachtershuisje in de zon zitten. Dat lijkt hem een beetje zenuwachtig te maken, en hij belt naar de kazerne voor versterking. De tweede soldaat checkt mijn papieren voor de aanvraag en constateert dat de benodigde kopie van mijn paspoort ontbreekt. Die kan ik 20 meter verderop bij de bakker laten maken.

Even meen ik dat mijn Arabisch toch niet zo goed is als gedacht. De bakker? Of schept hij er genoegen in de buitenlanders voor de gek te houden?

Maar inderdaad: ik wandel naar de bakkerij en behalve twee ovens is er ook een kopiëer-apparaat aanwezig. “Eén mana’ouche en twee kopiën van mijn paspoort, alstublieft.”

De rest van het procedure verloopt net zo simpel, en de wasta van de taxi-chauffeur blijven onaangeroerd: langs de slagboom naar binnen, telefoon afgeven aan het mannetje bij de deur, boven in het kantoor het aanbod van een kopje koffie of thee afslaan, zien hoe brief van de baas, kopie van paspoort en pasfoto aan elkaar geniet worden, en het kleine stukje papier met het oh-zo-belangrijke registratie-nummer in ontvangst nemen. Ik mag zelfs kiezen voor hoe lang ik ‘m wil: een dag, een week of een maand? Ik was op vanalles voorbereid, maar niet dat het zo makkelijk zou gaan...

That's also a way to find someone

Not everyone has cute maids walking past their parking lot every day. And not everyone considers the maid partner-material. Take for example the lady who walked up next to us when we were waiting for Walid to arrive at the airport, Sunday night. She looked me up and down twice and asked Walid’s mom: ‘Foreigner?’

After that, a stream of questions followed. Who were we waiting for? Where was Walid’s mother from? What’s her family name? And finally, when the answers to the previous questions proved satisfactory: does she have a daughter? Because, see, this lady was waiting for her son. And her son, he’s a lawyer in America. And he needs to get married.

What an opportunity, an unmarried lawyer from America!

Walid’s mother had seen it coming, and denied her daughter’s existence. That did nothing to end the lady’s quest; she merely turned around to talk to the two boys next to us. Was that pretty girl she saw them with their sister? Would they mind calling her over?

The girl came and was subjected to a similar interrogation. Where did she live? Family name? What university did she go to? And how old was she? Again, disappointment: the girl was in her early twenties, her son in his late thirties. The lady shook her head and walked off, looking around for another suitable candidate.

I never saw him arriving, this lawyer from America. But I have no doubt she found him a wife.

Season's Greetings - last week's worth

Thursday - the Prophet’s Birthday: call all Muslim friends to congratulate them. First check if the Sunnis and Shi’a agree on this date since the Shi’a are always a little later with those things. Friday - Mother’s Day: call all my friend’s mothers who have ever said ‘I am your mother in Lebanon’, plus all my female friends who have children, to congratulate them. Not my own mother, though, because where she lives, Mother’s Day is in May.

Sunday - Easter: call all my Christian friends to congratulate them. Oh wait, no, only my Catholic/Maronite friends, the Orthodox celebrate it three weeks later.

Happy days for everyone. And a big egg from the streets of Damascus (Syria).