Qussa

Stories from Afar & Up Close

Filtering by Category: Life

Het kan altijd erger

Faysal (u misschien welbekend uit eerdere verhalen) was er altijd van overtuigd dat hij niet in Libanon zou blijven. ‘Ik haat dit land!’ was zijn meest gehoorde uitspraak, meestal gevolgd door een variatie van ‘ze zouden alle Libanezen moeten afknallen!’ Myrna en ik moesten dan ons uiterste best doen om hem ervan te overtuigen dat er ook leuke dingen zijn in dit land, namelijk, euh... bijvoorbeeld... nou ehm, wij twee waren er toch? Goed, ik was dan wel een onzekere factor, maar Myrna was vastbesloten in Libanon te blijven. Ze vond het pijnlijk te zien hoe de ene na de andere land- en leeftijdgenoot de hoop opgaf dat het ooit beter zou worden, en vervolgens naar de Golf, Europa of Amerika verhuisde om daar een nieuwe baan – en misschien wel een heel nieuw leven – te beginnen. Nu zijn de rollen omgedraaid. Niet dat Faysal het land meer waardeert, maar hij heeft een baan gevonden in Beirut die hij voor geen goud kwijt wil, zelfs niet als zijn immigratiepapieren voor Canada (waar hij al zo’n zes jaar op zit te wachten) eindelijk verwerkt en goedgekeurd worden. Myrna’s optimisme heeft echter geen stand weten te houden; de explosies en politieke onbereidheid tot een oplossing voor de crisis te komen hebben ook haar liefde voor Libanon weten te bekoelen. Gelukkig is ze onlangs getrouwd, en woont de kersverse echtgenoot in het buitenland. Koffers inpakken en gaan, is dan meestal de procedure. Maar Myrna heeft pech. Zij heeft het gepresteerd om Libanon in te ruilen voor Saoedi-Arabië. Dat betekent dat haar man naar Libanon moet komen om haar op te halen, want alleen aankomen op het vliegveld is niet de bedoeling. Het feit dat ze een ondertekende verklaring van haar vader moet hebben om uberhaupt toestemming te krijgen naar het zanderige koninkrijk af te reizen, belooft ook niet veel goeds. Ziedend was ze, dat ze met haar 29 jaar en een master's in dermatologie nog te infantiel wordt geacht haar eigen beslissingen te nemen.

Maar ondanks haar woede over deze vereisten probeert ze het zelf positief in te zien: ‘In de compound [waar alle buitenlanders wonen] kun je gewoon doen wat je wil, echt, het is lang zo erg niet als het lijkt. Tijdens mijn laatste bezoek [net na het huwelijk] heb ik zelfs de eerste 24 uur geen abaya gedragen!’ Dat klinkt veelbelovend, tot we horen dat ze in die 24 uur van het vliegveld naar huis is gereden – midden in de nacht – en de rest van de tijd binnenshuis heeft doorgebracht. Misschien dat het went, zo’n zwarte jurk, maar ik kan me maar moeilijk aan de indruk onttrekken dat ze hier iets slechts voor iets nog slechters heeft ingeruild...

Back in Beirut

The biggest drawback of living in a city is the lack of privacy. From my shared apartment to the Corniche (the entertainment-value of which I have described before), there are people everywhere, so there is no space where I can sing along with the music on my mp3-player without getting some funny looks, or requests to stop the noise. Except today. I came back to Lebanon yesterday and I noticed that the city wasn’t as bustling and noisy as I remembered it. Apparently, Beirutis are afraid of the cold (it is –cough– a chilling twelve degrees celcius.) So tonight, when I went to the Corniche for a run, I took my chance: it was dark, the seaside boulevard was almost deserted, and the few people there I could see from far ahead. The cars parked next to the sidewalk with people watching an empty sidewalk all had their windows closed, so I cranked up the volume on my player and burst out in an ABBA-song. Keeping an eye on the kissing couple against the railing and the lonely jogger I came across to lower my voice on time not to scare anyone, I thought I had the situation completely under control.

Unfortunately, I had forgotten about that one little feature that is part and parcel of life in Beirut: an armed soldier on every streetcorner. Not that the Corniche has any corners, but it does have trees. And right when I took a deep breath to scream out ‘SOS! When you’re gone, how can I even try to go on’ I heard loud laughter behind me – and I turned around just in time to see the tip of a machine gun disappear behind a palmtree.

Lebanese lies

One of the most annoying things of living in Lebanon as a foreigner is that when you meet people for the first time, they will either try to convince you that you are crazy for wanting to live here, of they will try to ‘sell’ their country to you (neither of which has worked with me, just yet). Being crazy refers to the fact that, according to many Lebanese people, living here means you have to put up with Lebanese people, which can be a bit of a challenge. It also means you can be hit by a car at any moment or die because a passing politician is blown up right next to you. Those who try the positive approach usually come up with lame stereotypes such as ‘It’s a great place to live because we all speak 3 languages; English, French and Arabic. For example, we say ‘hi, kifak, ça va?’ To be honest, in more than 12 months in Lebanon, I’ve heard this phrase exactly once. Other than that, mixing words from 3 languages doesn’t mean you speak 3 languages, as far as I know – unless we would consider Dutch people tri-lingual because they use words like ‘shit’, ‘sorry’, and ‘überhaupt’ in their everyday speech. But I digress.

The other thing people like to boast about is the fact that one can ‘ski in the mountains and swim in the sea’ in the same day. Again, I have only heard once of people who did this (and they only did it to prove this claim is true). Usually, it is either too cold to swim, or there is not enough snow to ski. Yesterday it may have been possible though – judging from Sietske’s pictures, the weather was quite warm in Beirut, whereas we were up in the Cedars (around 2000m. above sea level), and this was our view:

Snow in the Cedars

For me, the temperatures up there felt like practicing for tomorrow: return to The Netherlands, for a few weeks. What's left for me now is to wish everyone Adha Karim, Merry Christmas, and a wonderful 2008. Until then!

Broodnodig (even iets heel anders)

Het was zomer 2005, mijn eerste bezoek aan Libanon, en Reina en ik reden door een achterafstraatje in Beirut toen ze plotseling stopte naast een mannetje op een fiets. Over zijn stuur hingen doorschijnende plastic zakken met wat leek op bruine lappen. Reina gaf de man 1000 lira (€0.50) en kreeg een zak aangereikt, die ze achteloos op de achterbank gooide. “Dit is mijn favoriete brood", zei ze, "dit vind je nergens buiten Libanon.” Saj

Veel Libanese gerechten worden met brood geserveerd; de bekendste daarvan ongetwijfeld de hommus en moutabbal (aubergine-dip, ook bekend als baba ganousj) waarbij het brood niet weg te denken is. Maar een echte Libanees laat het daar niet bij: die eet ook de salade met een stuk brood in de hand, en de kip, en dient de gegrilde stukjes lamsvlees op gewikkeld in brood. En de broodconsumptie neemt alleen maar toe naarmate men verder richting het Zuiden gaat: tegen de Israelische grens aan wordt zelfs de spaghetti met brood in plaats van een vork gegeten.

Stap 1 Stap 2

Dat het hier niet om bruine boterhammen gaat moge duidelijk zijn. Over het algemeen gebruikt men groot uitgevallen pita-achtig brood, platter en van pizzaformaat, maar elke streek kent haar eigen variatie. Zo eet men in het Noorden brood dat heerlijk smaakt, maar de textuur heeft van een zeem, en is het Zuiden gespecialiseerd in mar’ou’, een soort flinterdunne lap die op plaatsen doorschijnend is. Het wordt gebakken op een saj, een ronde, bolle ijzeren plaat die van onderen verhit wordt, en het eindproduct heeft qua doorsnee de afmeting van een vierpits gasfornuis. Da’s natuurlijk lastig transporteren, vandaar de foto’s van origami met mar’ou’ op deze pagina: een snelcursus in ‘van saj naar diepvries-formaat in 5 stappen’.

Stap 3 Stap 4

Zie? Blijft bijna niks van over! Eindproduct

If I could choose…

For today, the homework for English class was to write a few lines on ‘if I could live in any country in the world, I would choose…’. I present you with a random sample of the choices of the 9-year old students of Rawdah HS Elementary school in Southern Beirut:

“…I would choose Spain, because my parents studied there and lived there for 15 years and they speak very good Spanish.”

“…I would choose Denmark, because I have the Danish nationality, and it is a very green and peaceful country.”

“…I would choose Dubai, because my father and my uncles work there, and they cannot travel to Lebanon often.”

“…I would choose London, because the schools are free, there is no pollution because of smart actions of the government, and because the roads are good and very far from the houses so you can have calmness in your living room.”

While the first three choices point mercilessly at the rather saddening exodus of Lebanese people that is going on and has been going on for decades, the last one just makes me nod my head in agreement. I can’t wait to spend some time in a city that does not have honking cars everywhere, all the time…