Allemania vs Brézil

Vanavond is de finale van Le Mondial, the Worldcup, el Kes el 3alam: de Wereldbeker. En ik denk dat er nergens zo uitbundig, zo ingespannen, zo betrokken meegeleefd wordt als hier. Niet dat Libanon meedoet, nee zeg, op zweet-producerende activiteiten zul je de goedgekapte Libanees niet snel betrappen, maar supporters genoeg. Mocht je zelf om wat voor reden dan ook niet naar de wedstrijd kunnen kijken (hoewel dat allemachtig lastig is, met TV’s overal en nergens, en allemaal, werkelijk ALLEMAAL afgesteld op de wereldkampioenschappen), dan wordt je achteraf door de mensen op straat wel op de hoogte gebracht van de uitslag. Al maandenlang is het straatbeeld vergeven van de vlaggen, met Duitsland en Brazilië als de grote favorieten. Waarom deze twee landen de meeste aanhangers hebben? Vanwege respectievelijk de mooie auto’s en de mooie vrouwen die er vandaan komen.. Op afstand worden deze twee voetbal-reuzen in populariteit gevolgd door Italië en Frankrijk, Engeland en Argentinië en een enkele stijfkop gaat voor Saudi Arabië of Nederland (dat de Nederlandse vlag voorzien moet worden van het woord ‘HOLLAND’ (oranje letters op het wit) geeft wel aan hoe het ervoor staat). Naast vlaggen van normale afmetingen die de balkons sieren, wordt de lokale voorkeur ook weergegeven door enorme lappen van 1,5 bij 3 meter die over de hele breedte van de weg gespannen worden. En, zoals je je misschien kunt herinneren is het erg belangrijk om te allen tijde kleur te bekennen, met name tijdens het autorijden, dus is er nauwelijks een wagen te vinden zonder wapperend vlaggetje aan de antenne of tussen de ramen geklemd. Een enkeling gaat verder en bedekt het hele dak met de nationale kleuren van een land dat hij tijdelijke het zijne noemt. Je bent hier namelijk niet ‘voor’ of ‘met’ Brazilië, nee - mocht ernaar gevraagd worden, dan BEN je Braziliaans.

De wedstrijden worden zoals gezegd overal vertoond; in de meeste café’s en restaurants zijn er speciaal grote schermen voor geïnstalleerd, dus vrijwel niemand kijkt de wedstrijden thuis. Dat zou natuurlijk ook zonde zijn van alle aangeschafte voetbal-shirts. Onder de invloed van alcohol heb ik Libanezen nog niet veel gekke dingen zien doen, maar onder de invloed van voetbal gaan ze graag met elkaar op de vuist (al gaan de meeste frustraties gelukkig alleen gepaard met verbaal geweld). Ook de weinige Libanezen die geen voorkeur hebben voor een bepaald team, leven toch mee: na elke door Nederland gewonnen wedstrijd kreeg ik per sms en telefoon gelukwensen van mijn vrienden, en na het partijtje rugby met Portugal werd mij van alle kanten sterkte toegewenst.

Natuurlijk is het leuk om de wedstrijden te zien, maar het echte feest begint pas als de uitslag bekend is: dan springen de supporters in hun auto om met open ramen en wapperende vlaggen de overwinning te vieren. Al toeterend en schreeuwend rijden ze rondjes door de buurt, steken vuurwerk af en lachen meewarig naar de vlaggendragers van de verliezende partij. Scooter-rijders hullen zich in de kleuren van de overwinnaar en scheuren en masse achter de auto’s aan. Stilletjes-aan verdwijnen de vlaggen van de afgevallen teams van de balkons en de ramen, tot het lijkt alsof heel Beirut voor Italië of Frankrijk is. En ik weet dat het on-Nederlands is, maar ik had het leuker gevonden als Duitsland in de finale had gestaan, en dat ze dan zouden winnen – ik had de gekte graag tot haar hoogtepunt zien komen.

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

“Only in Lebanon, my friend, only in Lebanon”

Er zijn hier dingen waar ik verbazingwekkend snel aan gewend ben geraakt, en er zijn hier dingen waar ik denk ik nooit zonder een gevoel van verwondering dan wel amusement aan voorbij kan gaan. Om er maar een paar te noemen: • Draadloos internet bij McDonalds. Omdat het zo’n gezellige plek is om te gaan zitten computeren. • Beter nog: valet parking bij McDonalds. Drive-thru is zooo passé • Bij elke parkeergarage je kofferbak en motorkap open moeten doen voor explosieven-inspectie • Of, als je lopend bent: je de inhoud van je handtas laten inspecteren door de bewaking – niet als je de winkel verlaat, maar vóórdat je naar binnen gaat • LL 1000 oftewel 50 cent voor een broodje falafel (inclusief groente), maar LL 18000 (inderdaad, 9 euro) voor een drankje • Op pad zijn met een groep van 6 vrouwen en 2 mannen, en aan het eind van de avond de mannen de rekening laten betalen (zo’n 300 euro) • Ongebreideld staren en bestaard worden, zonder dat iemand vraagt “Heb ik wat van je aan?” • Mensen die direct naar je voeten kijken als je langs loopt, om te zien hoe hoog je hakken zijn, en dan verschrikt weer opkijken als ze ontdekken dat je slippers draagt

En in het kader van “maak je nog wel eens iets geks mee, Nicolien?”:

• Een taxi-chauffeur die geen geld aan wil nemen omdat hij het zo zielig vindt dat Nederland van Portugal verloren heeft • Een interview doen met de schoondochter van de president • Een club-eigenaar ontmoeten en uitgenodigd worden om mee te gaan naar de Bekaa-vallei om te leren schieten (met een machine-geweer, jaja)

En oh! Ik ben verhuisd! Naar een huis met 5 buitenlandse huisgenoten (Faysal is weer terug naar zijn ouders), een zingende moskee om de hoek, een vleugel in de woonkamer en een balkon met uitzicht op zee....

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

A Good Catch - Beirut style

In Beirut heerst een mannentekort. Een studie van AUB (American University of Beirut) afgelopen zomer wees uit dat er voor elke Libanese man van huwbare leeftijd (grofweg 25-45 jaar) ongeveer 7 vrouwen beschikbaar zijn.Geen wonder dus, dat hier de lelijkste mannen met de mooiste vrouwen rondlopen. En geen wonder dat alle vrouwen hun uiterste best doen er zo mooi mogelijk uit te zien, in de hoop niet tot de 6 ongelukkigen van de 7 te behoren. Want ongelukkig ben je, als je hier niet een man aan de haak weet te slaan. De druk van de ouders is enorm: jongens krijgen alle tijd om rond te vogelen, maar meisjes dienen na hun afstuderen toch echt zo snel mogelijk te trouwen. En niet met zomaar iemand, natuurlijk, maar met een “good catch”. Een “good catch” is een man van een goede familie, met het juiste geloof, een goede baan en een goede reputatie. Liefde en leeftijd zijn van ondergeschikt belang.

De volgende conversatie vond plaats nadat ik een zondagmiddag bij de ouders van Faysal had doorgebracht en een telefoontje kreeg van een jongen waar ik die avond wat mee zou gaan drinken:

S: (Faysal’s moeder): En met wie ga je straks wat drinken? Ik: Een vriend S: Hoe heet hij? Ik: Ahmad S: En wat is zijn achternaam? Ik: el-H…. S: Oh, maar die kennen wij! Zijn ouders zijn vrienden van ons. Oh, gelukkig, dan is het goed, hij komt van een goede familie. Waarom neem je Rody niet mee?

Rody is Faysal’s zus. Ze is 26, heeft 2 universitaire studies afgerond, werkt bij een van de meest prestigieuze banken van Libanon, maar is in haar ouders’ ogen mislukt zolang ze niet getrouwd is. En aangezien deze Ahmad in kwestie een ‘good catch’ is, volgens hun maatstaven, was dit het uitgelezen moment om de twee aan elkaar voor te stellen. Enigzins pissig, dat wel, omdat ik hem kennelijk aan de haak had weten te slaan, maar bereid om elke gelegenheid aan te grijpen – en dus ging Rody met ons mee. Al snel bleek dat Rody en Ahmad niet echt bij elkaar passen, maar dat wist Ahmad galant op te lossen door haar, zogenaamd voor een werk-gerelateerde vraag, het telefoonnummer van zijn vrijgezelle broer te geven. Zelfde familie, betere baan... niet slecht.

In de afgelopen jaren heeft Rody al vanalles geprobeerd om een man te vinden: studie-genoten, vrienden en collega’s zijn ingeschakeld, bruiloften bezocht, zelfs de plaatselijk koppelmadam heeft al pogingen ondernomen. (Daar zijn er een flink aantal van in Beirut, dames die precies bijhouden wie kinderen heeft in huwbare leeftijd en die over het algemeen benaderd worden door wanhopige ouders om hun kinderen eens wat telefoonnummers toe te schuiven. Mocht er uiteindelijk een huwelijk uit voortkomen, dan krijgt de madam een deel van de kado’s als betaling.) Helaas wist zelfs deze madam geen man te vinden die voldoet aan de eisen van Rody en haar ouders.

Sinds kort zit er echter schot in de zaak. Niet Ahmad’s broer, maar een 40-jarige Libanees die in Amerika woont en die haar een keer gezien heeft op een bruiloft. Zijn moeder vond Rody ook wel geschikt, dus nu belt hij haar 3 keer per dag om te zeggen hoe mooi ze is en hoe lief en hoe slim. En Rody heeft zo genoeg van het gezeik van haar ouders dat ze inmiddels op bezoek is geweest bij zijn zus en zijn moeder om zijn babyfoto’s te bekijken. Deze zomer komt hij naar Libanon om haar te ontmoeten, dus met een beetje mazzel wordt haar moeder’s wens binnenkort vervuld. Of het Rody gelukkig zal maken? Hij is een “good catch”, dus dat moet haast wel...

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

Zo leer je nog eens wat!

Tja, als ik vraag om onderwerpen, dan moet ik ze daarna natuurlijk wel behandelen... Dus hier gaan we dan! Cijfers over de samenstelling van de Libanese bevolking zijn moeilijk te vinden. Dit heeft te maken met het feit dat de samenleving bestaat uit 17 (!) verschillende religieuze groeperingen, die ieder een bepaald percentage van de belangrijke posities in het land toegewezen hebben gekregen ten tijde van de onafhankelijkheid in 1943. Toentertijd waren er ongeveer evenveel Moslims als Christenen, maar omdat de Christenen bang waren dat Libanon opgenomen zou worden door de omringende Islamitische landen (met name Syrië ), wisten ze ervoor te zorgen dat zij altijd de president zouden leveren, en daarnaast ook altijd een kleine meerderheid aan zetels in het parlement zouden hebben. Al snel na de onafhankelijkheid klopte er van deze verhouding helemaal niets meer, onder andere vanwege de emigratie van veel Christenen en het hogere geboortecijfers onder Moslims. Eén van de oorzaken van de burgeroorlog was dan ook het feit dat Moslims aandrongen op een hertelling van de bevolking, en de bijbehorende herverdeling van de belangrijke overheidsposities, wat door de Christenen pertinent geweigerd werd. Tot op de dag van vandaag is er geen hertelling geweest... dus is het gokken geblazen.

Volgens de ‘officiële’ schattingen van de CIA is het bevolkingsaantal bijna 4 miljoen. Daar moet bij gezegd worden dat er buiten Libanon nog zo’n 12 miljoen Libanezen schijnen te zijn, o.a. in Brazilië, Australië, Frankrijk en een aantal landen in het Midden–Oosten en Afrika. Voor zover ik weet is polygamie niet toegestaan, of anders in elk geval zeer ongebruikelijk, maar omdat alle ‘familie-zaken’ geregeld worden door de religieuze autoriteiten en dus niet onder de nationale wetgeving vallen, zou het kunnen dat het wel voorkomt. Geboortecijfers worden, zoals gezegd, angstvallig geheim gehouden – ik denk dat de meeste gezinnen iets groter zijn dan in Nederland, zo’n 3 kinderen gemiddeld? Heel veel meer is waarschijnlijk ook niet te onderhouden, want het inkomen van de meesten komt niet boven de $300 per maand uit (afgezien dan van die 10% van de bevolking waar ik steeds over schrijf, maar die verdienen dan weer afschuwelijk veel!), en zelfs het salaris van een pas afgestudeerde dokter komt vaak niet boven de $600 uit.

Waarom mensen dan nog jaren studeren, als er toch nauwelijks werk is en ze toch niet veel gaan verdienen? Zoals één van mijn kennissen in een interview zei: “We gaan toch niet níet studeren omdat we dan wel een baan kunnen vinden? Nee, dan zou het land maar wat dom worden!” En dus zijn er behalve al die afgestudeerde dokters en financiële slimmerds (die naar het buitenland moeten vertrekken omdat er in Libanon geen werk is) nog ongeveer 1 miljoen immigranten, met name uit Sri Lanka, India, de Filippijnen en Ethiopië, die hier het vuile werk opknappen: huishoudsters (inwonend, 24 uur per dag beschikbaar), conciërges, vuilnismannen, bouwvakkers – ik zie vrijwel nooit een Libanees zulk werk doen. Bedelaars zijn er nauwelijks, op een paar gehandicapten na die ieder een eigen buurt hebben, en er zijn een aantal straatverkopers die geurende bloemenslingers of pakjes kauwgom verkopen, maar ook die zijn niet echt talrijk (helaas vaak wel erg jong, jongetjes van rond de 8 jaar...). Ik denk niet dat dit betekent dat er geen écht arme mensen zijn, het zal eerder te maken hebben met enerzijds altijd kunnen terugvallen op familie, en anderzijds schaamte om je armoede aan anderen bekend te maken.

Zo, weer een beetje wijzer?

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

El Corniche

Al die glimmende auto’s, die enorme flessen champagne, de korte rokjes en de glitterende sieraden waar ik eerder over geschreven heb, zijn uiteraard niet voor iedereen weggelegd. Om precies te zijn, gaat het hier om minder dan 10 procent van de bevolking.Maar niet getreurd – de rest van de inwoners van Beirut zit bepaald niet thuis achter de geraniums, maar hangt lekker rond op de Corniche.

De Corniche is de boulevard die Beirut scheidt van de Middellandse Zee. Aan die kant gaat de rotsige kust 2 meter naar beneden, waar mannetjes staan te vissen en jongens in de golven rondspartelen. Op de Corniche zelf is het een drukte van jewelste. Handkarren, met grote lampen in het donker, worden voortgeduwd door verkopers van gekookte maiskolven, bonenprutjes en vleesreepjes. Op de bankjes onder de palmbomen zitten oude mannetjes te schaken en families uitgebreid te picknicken. Op sommige bankjes, daar waar de kapotte straatverlichting zorgt voor wat meer privacy, zitten stelletjes die voorzichtig elkaars hand vasthouden. Ook het hek aan de waterkant dient als zitplaats, meestal voor jonge mannen die de langslopende vriendinnengroepjes bestuderen. De dames flaneren, hun rokken zwierend en de bijpassende hoofddoeken zachtjes golvend. Af en toe doet een geparkeerde auto dienst als sound-system, en kan iedereen meegenieten van melodramatische Libanese liefdesliedjes (habibi, habibi!). Meestal zitten er dan een paar jongens aan de andere kant van de Corniche, op plastic tuinstoelen, lurkend aan een waterpijp. Die waterpijpen worden weer verhuurd vanuit andere geparkeerde auto’s, waar ze in rijtjes opgesteld staan op een lakentje. Al met al lijkt het misschien een heerlijke plek om uit te rusten, maar vergis je niet: de Corniche is ook dé uitgelezen plek om te sporten, als je geen geld hebt voor een duur sportschool-abonnement. Stoere jongens op fietsen en skates scheuren overal langs en tussendoor, en kleine groepjes oudere dames en heren komen een paar keer per avond langs tijdens hun ‘power-walk’ – een versneld afgespeelde wandeling.

Ik zou graag elke avond rondhangen op de bankjes onder de palmbomen, starend naar de zee, maar helaas, dat is niet de bedoeling: ‘ons soort mensen’ doet dat niet. Ik kan er nog net gaan hardlopen, overdag, maar een gezellige picknick ‘s avonds? Ik dacht het niet. Je zou nog wel eens op een kakkerlak kunnen stappen! Voor de middle- / upperclass is een ‘kazdoura’ (wandelingetje) niets anders dan een ritje in de auto lángs de Corniche. Ook lekker... zucht.

(hier wat foto’s, overdag, om een idee te geven van deze mooie stad!)

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)