De cultuur van tegenwoordig

Lesgeven in 4 VWO, een vrijwel geheel witte klas in Almere. Ik leg uit wat het verschil is tussen dominante cultuur (“het geheel van waarden, normen en kenmerken dat door de meeste mensen binnen een samenleving wordt geaccepteerd”) en tegen-cultuur (“mensen die zich afzetten tegen de dominante cultuur of daar een bedreiging voor vormen. Via protesten proberen deze mensen de dominante cultuur te veranderen”). Een leerling steekt zijn hand op en vraagt: ‘Dus Geert Wilders is een voorbeeld van een tegencultuur?’

Ik probeer hem uit te leggen dat Wilders, hoewel luidruchtig protesterend, juist onderdeel is van de dominante cultuur. Dat hij zelfs vindt dat hij die beschermt. De leerling is het hier niet mee eens. ‘Die man begrijpt het niet. We ZIJN hier toch gewoon allerlei kleuren, met Moslims en alles!’

Wat heerlijk te constateren dat in hun wereldbeeld de Nederlandse cultuur niet automatisch wit en christelijk is!

I can’t believe it’s Dutch, episode 1: Eurodance

(This is the first in a series of posts about ‘unknown Dutch treasures’ – themselves usually well-known, but not the fact that they originated here, in this tiny country. Enjoy!) I made a ‘citizenship kit’ for Walid a while ago, to give him some background to life in Holland. (And also so I wouldn’t have to explain cultural references over and over again.) It contained, among other things, a list of songs and movies by Dutch artists that were popular when I grew up.

And what would you know? Some of those were the same songs he grew up with. He just never knew they were Dutch. Now I wouldn’t say they are the greatest legacy of the Dutch people for the rest of the world, but I bet it made a lot of people happy. Do you remember this one?

No Limit by 2Unlimited (aka Ray & Anita), early nineties.

Or this one?

We like to party by the Vengaboys, late nineties.

I thought you would. All Dutch!

Koetjes en kalfjes

Walid volgt een cursus Nederlands voor buitenlanders aan de Universiteit van Amsterdam. Met het leren van de taal komen natuurlijk ook gewoontes en gebruiken om de hoek kijken, en af en toe komt hij vol verbazing thuis over wat hij nu weer over dit kikkerlandje gehoord heeft. Meestal is het positief, maar laatst ook niet: hij klaagde dat ze constant gesprekjes met elkaar moeten voeren over het weer. Elke les opnieuw. Kennelijk praten Nederlanders nogal graag over zon, regen en wat dies meer zij. En het is waar: sinds hij mopperend thuiskwam, heb ik welgeteld 7 keer over het weer gepraat. Dat is best veel, als je bedenkt dat dat pas twee dagen geleden was. Het probleem is vooral dat het me nu zo opvalt, en ik hard mijn best moet doen om een ander onschuldig gespreksonderwerp te verzinnen. Lukt niet.

Gelukkig stuurde een vriend me vandaag het volgende citaat: Het is maar goed dat het weer van tijd tot tijd verandert, anders zouden 9 van de 10 mensen niet weten hoe een conversatie te beginnen. De afzender is een Libanees.

We zijn dus gelukkig niet de enigen die voor ons sociaal verkeer van de weergoden afhankelijk zijn.

How can you tell…

… that you’re back in Beirut? It’s when you run into 11 people you know in the first 6 hours after leaving the house. It’s when you wake up from the sound of construction works and the smell of foul. It’s when you can have a cup of tea in a hidden place on the seaside. It’s when you walk past a bar called ‘Starbuzz’ that has all its TVs tuned to the ‘Fashion TV Arabia’ channel, including the one underneath the floor in the entrance.

It’s when you can’t think of anything else to do except go for lunch, go for coffee, go for dinner, and go for a drink – and you don’t even mind. It’s when you agree to meet people and they don’t show up, but it doesn’t matter because others do. It’s when you see an ad for ‘Philippina woman wanted to help 55 year old man in small house’ right above a poster for the weekly Filipina Disco; Sunday from noon to 7pm.

It’s when you wonder why everyone stares at you until you realize you’re the one sticking out again. It’s the sound of honking cars is louder than your own thoughts. It’s when you can satisfy your craving for both donuts and saj 24/7. It’s when there’s always someone saying ‘you didn’t eat enough, have some more’. It’s when you see a billboard for diet pills that promise to ‘cut the fat and burn the calories’ with free delivery, so you don’t need to move to get them.

Beirut, it’s good to be back (even if it’s only for a short while).

P.S. I have some trouble uploading pictures to my blog, but if you click on the light-blue parts of the sentences you will see examples of what I am talking about.

Even new habits die hard

Some habits are hard to acquire. Others are not. For example, it didn’t take me long to pick up the Lebanese habit of asking ‘do you want/need anything?’ upon leaving. Whether it’s leaving a room going to the kitchen, leaving the house to go shopping, or even getting off the bus to go to work (I’m not kidding, I once heard a guy ask the bus-driver if he needed anything – how he would get the wanted item to the bus-driver once he would drive off, I don’t know); you ask the question every single time.

Usually, the question is answered with ‘your health’ – as in, you don’t need to bring me anything other than your safe return. Hardly ever is it met with an actual request to bring anything. If somebody does ask for something specific, it’s most likely because your destination is spoken of earlier and they know you’re going to that exact store that carries the item they need.

The problem started when I came back to the Netherlands and forgot that this is not standard practice. Every time I left the office, I would ask my colleagues ‘do you need anything?’ First they didn’t know what I meant. ‘Do I need anything? Like, what kind of thing?’ I would try to save face by making up a story about going to the supermarket rather than to the soup-place around the corner for lunch, to increase the chances of them thinking the question was a genuine one, rather than a strange routine I had picked up abroad. When they started ordering their groceries from me, however, it was time to lose the habit.

I still ask it though, but only on one occasion: just before packing my bags to go to Lebanon. The perpetual request?

Stroopwafels. Lots and lots of stroopwafels.

stroopwafels-1