El Maktab*

In Libanon hoef je over het algemeen niet veel zelf te doen. Arbeid is goedkoop, dus er is overal personeel in overvloed. Bij de organisatie waar ik werk, betekent dat er overal een mannetje of vrouwtje voor is, van het aanzetten van de fontein in de hal tot het sorteren en nieten van je papieren aan toe. Een document afleveren? Hoeft niet, hebben we een mannetje voor. Kopje thee zetten? Hoeft niet, hebben we een vrouwtje voor. Twee zelfs. Elke ochtend, precies 10 minuten nadat ik het kantoor binnenkom, wordt mij een glaasje dampend-hete thee geserveerd.

In het begin was dat wel anders. De dames wachtten keurig tot mijn baas gearriveerd was, om dan giechelend het kantoor binnen te schuifelen, een schuine blik op mij te werpen en hem te vragen: ‘Wat wil zij drinken?’ ‘Dat weet ik niet,’ antwoordde mijn baas dan steevast, ‘vraag het haar maar’.

Vol ongeloof keken ze hem dan aan, elke dag opnieuw. Die blonde, ongehoofddoekte buitenlander, die zou hen toch nooit begrijpen als ze haar in het Arabisch zouden vragen wat ze wil drinken? Er werd nogmaals een blik op mij geworpen, schouders opgehaald, en dan werd me voor de zekerheid een kopje koffie én een kopje thee onder de neus geschoven. Toen ik een week lang consequent de koffie had laten staan, werd de conclusie getrokken: thee graag. En thee komt hier automatisch met een paar flinke scheppen suiker.

Het duurde even, maar na een maandje waren de dames over de schok heen en raakten ze eraan gewend dat ik hen in keurig Arabisch, in hun eigen dialect nog wel, een goede morgen wenste. Ik besloot de stap te wagen en hen te vragen of de thee ook wat minder zoet kon.

Laat ik het zo zeggen: of het de perfectie van mijn uitspraak was of de aard van het verzoek zelf is mij nogsteeds niet duidelijk, maar de vraag bleek goed voor een gierende lachbui die zich herhaalde elke keer dat het verhaal aan een toevallig langslopende collega werd verteld. ‘Die buitenlander, die spreekt Arabisch!’ En omdat in Libanon een middenweg niet bestaat, betekent dat dus dat ik volgens hen de taal volledig beheers. Ik speel het spelletje vrolijk mee, met mijn baas als lachende derde op de achtergrond: hij wil graag zien hoe ik me eruit ga redden als ze me een keertje een sandwich met vlees serveren.

* El Maktab: in het Nederlands te vertalen als Het Bureau

Just what we needed to hear from the prime minister

Saturday night, message from a friend“Hey, if you are out, be careful, Amal and Moustaqbal are shooting at each other and they torched a Hezbollah post at Ras Naba’a. Please be careful.”

Monday morning, conversation with my boss “Nicolien, you live in the Hamra-neighborhood right? Have you thought about what to do when a war starts? If it comes to war with Israel, there are two scenarios; air and land. If it is land, we will have time to prepare ourselves because they will definitely tell the UN-soldiers first and let the foreigners evacuate. If it is an air-attack, all we can do is wait and hope not to be in the wrong place at the wrong time. If it is civil unrest, you can come to Sour, the Foundation has facilities to shelter its employees coming from dangerous areas.”

Tuesday night, written on the wall of a café “War is like love, it always finds a way. -- Bertolt Brecht”

Wednesday, on the Naharnet newssite “Premier Fouad Saniora has said civil war is unlikely in Lebanon… ‘I don’t think civil war will happen’ he told BBC.”

Very comforting words. Reassuring indeed.

Waiting for nothing to happen

We think it will happen. In fact, we are quite sure it will happen. In a way, we are waiting for it to happen – at least when it happens, we know it is happening, and then we are finally sure. Yet at the same time, we don’t want it to happen. We hope against all odds that it won’t happen. So what we are doing is waiting for it not to happen. ‘It’ being a war, civil or otherwise.

As I told Sietske, quoting Einstein: ‘One cannot simultaneously prepare for and prevent war.’ Everyone in Lebanon is preparing for war. Those who want to fight are getting weapons, those who don’t want to fight make sure they have some food, water and a spare recharge card for their mobile phone – you don’t want to get stuck in your house for a week without being able to communicate with the outside world.

I had an argument with a friend; I said her mother panics too much. She says her mother is very calm, she just asks her to come home whenever something happens – for example when there is a car-crash and the drivers have gotten into a fight. To me, this should not be a reason to abandon everything and go home; it’s just two people settling a dispute in a rough way. To her mother, this could be the one incident that sets off a civil war.

Maybe they are right. Maybe my youth in a peaceful country has falsely made me believe that things are right until they go wrong, instead of wrong waiting to explode as life is considered here. Maybe the best thing to do when on the brink of war is to always play it safe, to be well-prepared in as many ways as possible. But then who is going to stop it?

Current topic: contraceptive techniques.

My boss (a single man nearing his 50s) and I are writing a report about our project on Reproductive Health in one of the villages in the South. The women have been tested, poked, tickled, and listened to, and now is the time to look at the results and decide what to do next. However, the data have been collected in Arabic and those paying for the project (the World Health Organization) need the findings in English, so our lack of Arabic-English dictionary means we have to do some creative translating. My boss: Ok, so there is this thing that women use, it goes inside and the Arabic word means it is twisted. Me: What is it made of, rubber? Metal? Could it be a diaphragm, is it shaped like a little bowl? Yes it is made of rubber, but it is not shaped like a small cup, it really is more like a, well, ehm… An IUD – Intra Uterine Device then, maybe? But then it is not made of rubber, those are made of copper, I believe. Copper? Contraceptives made of copper? Alright… Anything else? Well, there is another method, it is, well, you count, you know? You count? What do you count? Well you count the days that you can and that you can’t… Ah, yes, let me look this one up… ‘periodieke onthouding’, ehm… here it is, ‘the rhythm method’. Any others?

Yes, there is also, when you stop. ... Celibacy? Abstinence? No, you stop while you are busy… in French it is called ‘ejaculation extra uterinaire’ … … Do you mean coitus interruptus? That you end it just before you get there? Yes, yes! In Arabic we call that, ehm, you know, when you have diabetes and your hand or foot is so infected it has to be cut off… what is that called? Do you mean amputation? That’s it! That’s what it’s called in Arabic. Amputated intercourse.

Op z'n hondjes (maar dan met wapens)

Het gaat er weer lekker aan toe, politiek gezien. De presidentsverkiezingen zijn voor de 14e keer uitgesteld, aanstaande donderdag is er een demonstratie gepland ‘ter herdenking van de aanslag op voormalig premier Rafik Hariri en tegen de inmenging van Syrië en Iran in de Libanese politiek’ (maar vóór de inmenging van de VS, Frankrijk en Saudi Arabië), en in de openbare spreekbeurten van de belangrijkste politici worden er steeds minder doekjes om gewonden. ‘We zijn niet bang voor confrontatie, wij hebben geen probleem met raketten en zijn klaar voor oorlog’, aldus Druzen-leider Walid Jumblat. ‘We zullen alles verbranden, wat groen is en wat droog is’ – zelfde spreker. Saad Hariri (zoon van, ja), leider van de Sunni’s, drukte het iets minder poetisch maar daarom niet minder duidelijk uit: ‘als we uitgedaagd worden, zullen we niet met de handen gebonden toekijken.’

De speeches doen me niet veel – ik versta ze nauwelijks, dus echt bang word ik er niet van. Wat er na die speeches gebeurt is een ander verhaal: groepjes aanhangers van de betreffende politicus scheuren door de straten met wapperende vlaggen uit de ramen en open daken, en er wordt naar hartelust in de lucht geschoten alsof het een feestdag is. Langzaamaan worden ook de straten één voor één geclaimd. Gisteren waren het 7 mannetjes die een aantal straten vererop een enorme poster van de Hariri’s (vader en zoon) over de weg spanden. Vervolgens bleven ze rondhangen, van tijd tot tijd een paar schoten afvurend. Buurt na buurt, straat na straat wordt het territorium afgebakend. Zou ik moeten verhuizen als er over mijn straat een spandoek gespannen wordt van een politicus van ‘het andere kamp’?