Of seatbelts and bumper cars

In a corner of the Corniche, behind a Chinese $1-store and an ice-cream vendor, is an old amusement park. It is a surreal place, especially at night, when lighting is sparse and the number of visitors low. The rides are old and rusty, clearly suffering from the perpetual spray of salty sea-water, some closed down indefinitely, little carts with paint chipping at the edges. The Ferris wheel is still going, even though it is said that one or two of its gondolas have come crushing down over the years – with or without passengers, nobody really knows the story. A little booth in the middle sells tickets – LL 2000 (€1) for a ride.

And then there are the bumper cars. A recent paint-job makes them shiny and attractive, but don’t be fooled: the seats have given up a long time ago, leaving strands of iron wire over a wooden board which will give you bruises with every bump. But despite the name of the attraction, the Lebanese youngsters who jumped on the little cars when they saw us getting in were not in it for the bumping. They drove like they do in regular traffic: speeding up, swerving around, coming close but never actually hitting the other. They didn’t understand my pleasure at racing straight at them, aiming for a head-on collision… I was having fun; they were practicing for the road.

Yesterday was the first day of Ramadan. It was also the first day that police-men were expected to enforce all the traffic rules: no talking on cell-phones while driving, those in the front seat have to wear a seatbelt, no double parking, and definitely no crossing a red light or driving against traffic. We were even warned at a checkpoint, the week before, that ‘from September 1st, we will fine you if we catch you doing one of these things’. People were speculating as to how this would work out. Would it really happen, Lebanese people sticking to the rules? What would the city look like, without the chaos of traffic?

I still recognized Hamra yesterday, with its stinking, honking collection of cars going up the main street. Yet the service-driver did ask me to put the seatbelt, profusely apologizing for the fact that he didn’t see the need but, you know, enforcement of the rules and all. I didn’t mind, although it wasn’t easy to pull down the belt that probably hadn’t been used in 30 years. Baby-steps towards a more organized Lebanon – I’d like to see where this is going.

Polite conversation, translated.

- Morning of good- Morning of light Two mana’ouche zaatar, if you want - On my head Do you want anything in it? - No, I want your health in it - Love of my heart - Just add some olives for the master - Ok Here you go - May your hands be safeguarded - My dear - With safety - God is with you

(in Snack Faysal, Hamra, Beirut; Friday morning 15 August 2008)

+970

So now we can call to Palestine. Until yesterday, if you wanted to talk to someone in the Occupied Territories, you’d have to call from Lebanon to Jordan, and Jordan would connect you to Gaza, Ramallah or the West Bank. It was the first decision of the new minister of telecommunications of the brand new Lebanese government, to open the lines with some of our Southern neighbors. We still can’t make phone-calls to Israel, though. But Israel can call us. They did, during the war of July 2006, to tell us that we were playing with fire by allowing Hassan Nasrallah to ‘play around in our country’, and that we would burn for it. Not that we didn’t notice already. Apparently they are still doing the telephonic anti-propaganda, because a few days ago Walid’s grandfather picked up the receiver and heard a voice explaining to him in perfect Arabic that really, it’s time to get rid of Hezbollah. The old man, not knowing it was a recording on the other end of the line, gave them a piece of his mind: he would decide who to support and who not.

So what if we could call Israel? Would anyone there listen to political advice from this side of the border?

Een niet-Sji'iet

Twee jaar geleden maakte een Nederlandse journaliste een kort filmpje over het uitgaansleven van Beirut tijdens de oorlog met Israel, waarin Faysal, een vriend van mij, geïnterviewd werd. Door het betere knip- en plakwerk tijdens de montage kwam zijn introductie ongeveer over als: “Ik ben Faysal. Ik ben een Sji’ietische moslim. Ik ga elke avond uit en drink alcohol.” De reacties op het filmpje (te zien op de website van het tv-station dat het had uitgezonden) waren voorspelbaar: “Nou, dat is echt geen moslim. Moslims drinken geen alcohol.”

Klopt. Faysal vindt zichzelf geen moslim. Maar geen religie hebben bestaat niet in Libanon. Bij je geboorte krijg je automatisch de religie van je vader (of die nou ergens in gelooft of niet – hij heeft ‘m weer van zijn vader gekregen), en dat bepaalt vervolgens een heel aantal zaken in je leven: huwelijk, scheiding, erfrecht, het zijn allemaal dingen die in het burgerlijk wetboek niet voorkomen, en die uitsluitend en alleen volgens de ‘wetten’ van je religie geregeld worden. (Zo kunnen Christelijke Maronieten bijvoorbeeld niet scheiden, en krijgen Sunnietische grootouders aan vaderszijde de voogdij over kleinkinderen ouder dan 7 jaar als de vader overlijdt). Je religie zegt niets over je religiositeit, en alles over welke posities je kunt bereiken in de overheid (alleen Maronieten kunnen President en Opperbevelhebber van het leger worden, alleen Sji’ieten kunnen Voorzitter van het Parlement worden, etc.). Gelovig of niet, op je ID-kaart staat een religie vermeld, en aanmeldinsformulieren op scholen en universiteiten hebben zonder uitzondering een vakje voor je godsdienst – een vakje dat je verplicht bent in te vullen.

Faysal zegt dus “Ik ben Sji’iet,” zonder dat hij zich de morele voorschriften van de Islam houdt, en iedereen in Libanon begrijpt dat dat kan. Het gelijkstellen van geloof en gelovigheid, zoals de Nederlander die commentaar leverde op het filmpje deed, gebeurt hier niet – en wordt ook niet begrepen. Atheist? Agnost? Helemaal niets? Dat komt simpelweg niet voor.

Welke feestdagen vier jij eigenlijk? Vroeg mijn collega een paar dagen geleden, vissend naar mijn religie. Dit jaar heb ik kerstmis gevierd, en ik heb gevast voor Ramadan, was mijn antwoord. Oh, ben je geen Christen dan? Vroeg ze door. Nee, ik ben geen Christen. Wat ik dan wel was, wilde ze weten. Mijn Niets. Ik ben helemaal niets, werd ontvangen met een heftig hoofdschudden.

Nee, nee. Je begrijpt het niet. Ik vraag wat je bent, wat is je familie? Walid moest hartelijk lachen toen ik de conversatie navertelde. Zelfs na drie jaar in Nederland is het voor hem nog moeilijk zich voor te stellen dat je je niet automatisch met een religie identificeert, omdat je die nou eenmaal bij je geboorte is toegeschreven. Als je in Libanon niet gelooft, dan betekent dat niet dat je ‘niets’ bent – dan betekent dat dat je niet-iets bent.

Dus in Libanon ben ik een niet-Protestant. En Faysal is een niet-Sji’iet.

Hup Holland Hup

At the time of writing, it’s 2 for the Dutch team and 0 for the Italians. I still don’t really understand the excitement that football generates in this country, seeing that the only sport worth a national team is basketball, but tonight there truly is something at stake. No, I don’t say that because it’s my own national team playing. It’s because of their opponent. Look at this… 1968 Italy wins European Championship. and 1968 ‘Operation Gift’: Israel Defense Forces (IDF) commando raid on Beirut International Airport.

1982 Italy wins the World Cup. and 1982 ‘Operation Peace of Galilee’ / First Lebanon War: Israeli invasion of Lebanon, up to and including Beirut, resulting in the occupation of South Lebanon (liberated in 2000).

2006 Italy wins the World Cup. and 2006 ‘Second Lebanon War’. Israel attempts to invade Lebanon, bombs large parts of South Lebanon, Southern Suburbs of Beirut and Bekaa.

See the pattern? It’s mainly for safety reasons that I want the Dutch team to win…