A day in the life...

Vandaag was een rustige dag. Zoals gezegd werd ik ’s nachts alleen wakker van de muggen – de doffe dreunen van de bombardementen in de verte hielden me niet uit mijn slaap. Pas rond een uur of 8 werd ik wakker, aan de draaiende ventilator kon ik zien dat we stroom hadden. En stroom betekent TV en internet! Als eerste dus alle zenders checken, zien wat er ’s nachts heeft plaatsgevonden. Niet veel nieuws: bombardementen in het zuiden en de Bekaa.We hangen rond op de bank, bellen en sms-en vrienden binnen en buiten Libanon. De meeste van mijn huisgenoten zijn nog in Beirut, maar veel buitenlandse vrienden zijn vertrokken of onderweg. Andrew smst vanuit Syrië, probeert me over te halen ook te vertrekken, maar op het nieuws zijn er berichten over bombardementen op alle wegen naar Syrië, dus ik blijf hier. Naar de supermarkt: de wegen zijn leeg en ook in de winkels zijn niet veel mensen te vinden. Er zijn verbazingwekkend veel verse producten; vlees, zuivel en groente en fruit. Mensen slaan grote zakken mail en rijst in, blikken tonijn en bonen, en pakken kaarsen en batterijen. De pretpakketten met 2 flessen Pepsi en een zak popcorn blijven, ondanks de aanbieding, hoog opgestapeld in de schappen liggen.

Dan komt er een bericht van de Nederlandse ambassade: “Frankrijk is een evacuatie aan het voorbereiden, Nederland doet daaraan mee, nader bericht volgt.” Faysal en ik rijden naar mijn appartement om de rest van mijn spullen op te halen; mijn huisgenoten zijn inmiddels ook aan het inpakken. We scheuren terug, bruggen en tunnels vermijdend, want de geruchten dat de Israelis die binnenkort gaan bombarderen zijn hardnekkig. Even is er geen stroom, dus de concierge krijgt de opdracht mijn tassen naar boven te dragen. Tot ons grote geluk zet het bedrijf op de 3e verdieping even later de generator aan, en kunnen we op de hoogte blijven van de gebeurtenissen. Er zijn ongeveer 7 nieuwszenders die we om de beurt bekijken. Elke zender heeft de politieke kleur van de ‘eigenaar’, en het nieuws heeft de bijbehorende prioriteiten: Al Manar bijvoorbeeld is van Hezbollah, en zendt non-stop propaganda-filmpjes uit met opzwepende marsmuziek en teksten onder in beeld die het laatste nieuws weergeven.

De rest van de dag brengen we zo door: op de hoogte proberen te blijven van het nieuws, nog eens met vrienden sms-en, zeker nadat er bekend wordt dat alle wegen naar Syrië inmiddels afgesloten zijn en de vuurtoren en de haven van Beirut gebombardeerd zijn. Voor lezen of studeren ben ik wat te onrustig, en ook de anderen houden het bij kletsen en dutjes doen. Wachten, wachten en wachten. De grappen worden steeds grover, zeker als er beelden op TV verschijnen van verkoolde families, en kinderen die onthoofd zijn, op de vlucht voor de Israelische bombardementen. Aan het begin van de avond komt er nieuw bericht van de ambassade: er is een gezamelijke poging van EU landen om vanaf maandag de Europeanen het land uit te krijgen. Er is beperkte capaciteit, en families en mensen met medische complicaties eerst. Ik heb me wel ingeschreven, maar erbij gezegd dat ik pas onderaan de lijst hoef – mensen die echt weg moeten eerst graag.

Buiten is het nogsteeds rustig; de meeste winkels zijn gesloten, auto’s rijden er nauwelijks, alleen veel scooters met jongens van mijn leeftijd die uit verveling over de lege brug gaan rondcrossen. Wat een verschil met een gewone zaterdagavond, wanneer de stad vergeven is van de dure auto’s en toeterende taxi op weg naar restaurants en nightclubs. Vanavond zouden we naar een concert van Sean Paul gaan, maar de dancehall artiest is waarschijnlijk veilig op Jamaica gebleven...

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

Updates - nr. 2

** Update 15 juli 15u. **De Nederlandse ambassade bericht een evacuatie voor te bereiden. Ik weet niet of ik wel wil gaan. Hier weet ik tenminste wat er gebeurt, hoe het klinkt, hoe het voelt. Sommige van mijn vrienden hier zeggen me te gaan, anderen zeggen dat ik moet blijven, dat dit mijn onderzoek is. Ik weet het niet. Van Faysal's ouders mag ik blijven, een vriend in Ashrafiyeh heeft me zijn bank aangeboden. Ik heb in elk geval al mijn spullen uit mijn appartement hierheen verhuisd.

We krijgen van alle kanten nieuws. Elk gerucht over mogelijke doelwitten of aanvallen wordt rondgebeld en gecheckt aan de hand van websites, verschillende TV zenders en een mini-radiootje als de stroom weer uitvalt. We wachten en wachten. Me concentreren op een boek of spelletje is moeilijk. Af en toe vliegen er Israelische vliegtuigen over en veroorzaken explosie-geluiden als ze door de geluidsbarriere knallen. Libanezen noemen dit waarschuwingen, maar waarschuwingen voor wat? Wat gaan ze precies bombarderen? Waar gaan ze heen? Iedereen denkt dat de niet-Hezbollah residential areas wel veilig zullen zijn, maar is dat ook zo? Zolang de zon schijnt is het allemaal niet zo erg, pas als het donker wordt, wordt ik echt zenuwachtig. Vooral omdat de Israeli's zeggen zo weinig mogelijk burgers te willen raken, en wanneer zijn er minder mensen op de weg dan om 4 uur 's ochtends?

Boudewijn, dit is dial-up internet dus Skype gaat niet.

** Update 15 juli 7.30u. ** Evacutie begint vanaf maandag, maar uiteraard gezinnen en medische gevallen eerst. Ik heb dus nog even om een beslissing te nemen, als er uberhaupt plek voor mij is op de boot. Inmiddels zijn de haven in Beirut en de vuurtoren gebombardeerd. De vuurtoren is 5 minuten lopen van mijn oude huis, maar daar ben ik nu dus niet. Ik denk dat we vannacht in de kelder slapen.

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

Updates

** Update 15 juli 8.30u. **Gisteravond na de toespraak van Nasrallah (leider van Hezbollah) waren de straten leeg en verlaten, maar vannacht was het relatief rustig in deze buurt, dus hebben we goed kunnen slapen. We hadden zelfs eventjes stroom, maar dat is nu helaas weer afgelopen. En hoe snel het gaat: om 4 uur vanochtend werd ik even wakker, hoorde wat ontploffingen in de verte en dacht 'da's te ver weg', en sliep weer verder.

Nu is het afwachten wat Israel's reactie is op het in de fik zetten van een van hun boten, behalve dan verhevigde bombardementen in het zuiden. Het advies van de ambassade is nogsteeds 'binnenblijven'.

** Update 15 juli 10.30u. ** We hebben weer even stroom, dus internet en TV. Israel heeft besloten voluit te gaan, en bombardeert nu behalve alle wegen (zelfs de kleine bergweggetjes) naar het zuiden, ook die naar het noorden. Dat betekent dat er nu absoluut geen manier meer is om het land te verlaten (eerder probeerden mensen nog via Tripoli naar Syrie te gaan). Ehm, voorlopig zit ik hier dus nog wel even.

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

Boem!

Nou, over gekte gesproken... Zoals je misschien hebt gehoord op het nieuws, zijn Hezbollah en Israel flink aan het vechten geslagen. Een korte samenvatting van de schade aan Libanese zijde: 27 burgers en 1 soldaat gedood; een groot aantal bruggen vernield in het zuiden langs de grens, maar ook op 16km van Beirut; een gapende krater die de snelweg van Beirut naar het Zuiden onderbreekt; aanvallen op de Hezbollah headquarters in het Zuiden en op Al Manar, het TV-station van Hezbollah, in de buitenwijk van Beirut; en het vliegveld gesloten na aanvallen op de landingsbanen.

Hier in het Westelijke deel van Beirut merk ik er (nog) niet zo heel veel van. Er rijden een stuk meer soldaten rond dan normaal, en af en toe een auto met luidsprekers op het dak en wapperende Hezbollah-vlaggen. De meeste taxi's hebben de radio afgesteld op een nieuwszender, in plaats van de gebruikelijk habibi-habibi liedjes. Ook zie ik regelmatig groepjes mannen rondom een radiootje, aandachtig luisterend wat de prognoses voor de situatie zijn. Het enige dat ik hoorde waren een paar doffe dreunen in de verte, vanmorgen vroeg, ik vermoed dat het de aanvallen op het vliegveld of het Al Manar-kantoor waren. Mijn Syrische huisgenoot zat al vroeg aan de TV gekluisterd en was zo vriendelijk om voor vertaling te zorgen.

Gisteren kreeg ik een telefoontje van de Nederlandse Ambassade, of ik alsjeblieft niet naar het zuiden wil reizen. Vandaag zijn het vooral Libanese vrienden die bellen, vragen of ik bang ben en of ze iets voor me kunnen doen. "Wij zijn het gewend, weet je, maar voor jou is het allemaal nieuw" zeggen ze - alsof zij niet dichter bij de doelwitten wonen dan ik, en veel meer te verliezen hebben, met hun hele familie hier en geen mogelijkheid om naar een ander land uit te wijken.

De komende paar uren danwel dagen zullen uitwijzen wat het gaat worden. Gezien de ingewikkeldheid van de situatie op internationaal vlak durft niemand hier voorspellingen te doen. Hoe is dat bij jullie?

** Update, 13 juli 13u. ** Inmiddels wordt naast het Zuiden ook het Noorden (de Bekaa-vallei) gebombardeerd, zijn er 34 doden gevallen en heeft Israel een land-, zee-, en luchtblokkade opgelegd aan Libanon.

** Update, 13 juli 17.30u. ** Mogelijke bombardementen op de route naar Damascus, dus geen mogelijkheid meer om het land te verlaten. Israel waarschuwt dat de zuidelijke delen van Beirut (Dahia, waar Al Manar TV ook is) waarschijnlijk vanavond of vannacht gebombardeerd zullen worden. Dodental in Libanon is inmiddels opgelopen tot meer dan 50.

Een goede bron voor Engelstalig nieuws is trouwens www.naharnet.com, als je echt up-to-date geinformeerd wil worden.

** Update, 13 juli 23u. ** Israel heeft een lading pamfletten rondgestrooid boven Beirut om mensen te waarschuwen niet in de buurt van Hezbollah-gebouwen e.d. te komen. Ironisch genoeg zijn de pamfletten uitsluitend en alleen in de Christelijke wijken van Beirut terecht gekomen.

** Update, 14 juli 05u. ** Ben inmiddels tijdelijk verhuisd naar Faysal's ouders, dichterbij de bombardementen (3,5 km verderop) maar wel fijn om niet alleen te zijn. De eerste keer dat ik bommen hoor en zie ontploffen in 'real life'. Vanuit de buurt worden anti-raket-kogels (jaja, mijn oorlogsvocabulaire is erg uitgebreid) afgevuurd, uiteraard zonder erg veel uit te richten. Faysal's ouders zijn het niet met elkaar eens of we nou naar de kelder (veilig) of het dak (interessant) zullen gaan. Voorlopig drinken we hete muntthee en zien we de schade aan op TV, af en toe opgeschrikt door een enorme dreun.

Marise, mijn telefoonnummer is +961 3 389 425, maar aangezien ze de electriciteitscentrales aan het bombarderen zijn, weet ik niet hoe lang ik nog mijn telefoon kan opladen.

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)

Allemania vs Brézil

Vanavond is de finale van Le Mondial, the Worldcup, el Kes el 3alam: de Wereldbeker. En ik denk dat er nergens zo uitbundig, zo ingespannen, zo betrokken meegeleefd wordt als hier. Niet dat Libanon meedoet, nee zeg, op zweet-producerende activiteiten zul je de goedgekapte Libanees niet snel betrappen, maar supporters genoeg. Mocht je zelf om wat voor reden dan ook niet naar de wedstrijd kunnen kijken (hoewel dat allemachtig lastig is, met TV’s overal en nergens, en allemaal, werkelijk ALLEMAAL afgesteld op de wereldkampioenschappen), dan wordt je achteraf door de mensen op straat wel op de hoogte gebracht van de uitslag. Al maandenlang is het straatbeeld vergeven van de vlaggen, met Duitsland en Brazilië als de grote favorieten. Waarom deze twee landen de meeste aanhangers hebben? Vanwege respectievelijk de mooie auto’s en de mooie vrouwen die er vandaan komen.. Op afstand worden deze twee voetbal-reuzen in populariteit gevolgd door Italië en Frankrijk, Engeland en Argentinië en een enkele stijfkop gaat voor Saudi Arabië of Nederland (dat de Nederlandse vlag voorzien moet worden van het woord ‘HOLLAND’ (oranje letters op het wit) geeft wel aan hoe het ervoor staat). Naast vlaggen van normale afmetingen die de balkons sieren, wordt de lokale voorkeur ook weergegeven door enorme lappen van 1,5 bij 3 meter die over de hele breedte van de weg gespannen worden. En, zoals je je misschien kunt herinneren is het erg belangrijk om te allen tijde kleur te bekennen, met name tijdens het autorijden, dus is er nauwelijks een wagen te vinden zonder wapperend vlaggetje aan de antenne of tussen de ramen geklemd. Een enkeling gaat verder en bedekt het hele dak met de nationale kleuren van een land dat hij tijdelijke het zijne noemt. Je bent hier namelijk niet ‘voor’ of ‘met’ Brazilië, nee - mocht ernaar gevraagd worden, dan BEN je Braziliaans.

De wedstrijden worden zoals gezegd overal vertoond; in de meeste café’s en restaurants zijn er speciaal grote schermen voor geïnstalleerd, dus vrijwel niemand kijkt de wedstrijden thuis. Dat zou natuurlijk ook zonde zijn van alle aangeschafte voetbal-shirts. Onder de invloed van alcohol heb ik Libanezen nog niet veel gekke dingen zien doen, maar onder de invloed van voetbal gaan ze graag met elkaar op de vuist (al gaan de meeste frustraties gelukkig alleen gepaard met verbaal geweld). Ook de weinige Libanezen die geen voorkeur hebben voor een bepaald team, leven toch mee: na elke door Nederland gewonnen wedstrijd kreeg ik per sms en telefoon gelukwensen van mijn vrienden, en na het partijtje rugby met Portugal werd mij van alle kanten sterkte toegewenst.

Natuurlijk is het leuk om de wedstrijden te zien, maar het echte feest begint pas als de uitslag bekend is: dan springen de supporters in hun auto om met open ramen en wapperende vlaggen de overwinning te vieren. Al toeterend en schreeuwend rijden ze rondjes door de buurt, steken vuurwerk af en lachen meewarig naar de vlaggendragers van de verliezende partij. Scooter-rijders hullen zich in de kleuren van de overwinnaar en scheuren en masse achter de auto’s aan. Stilletjes-aan verdwijnen de vlaggen van de afgevallen teams van de balkons en de ramen, tot het lijkt alsof heel Beirut voor Italië of Frankrijk is. En ik weet dat het on-Nederlands is, maar ik had het leuker gevonden als Duitsland in de finale had gestaan, en dat ze dan zouden winnen – ik had de gekte graag tot haar hoogtepunt zien komen.

(oorspronkelijk geplaatst op qussa.johojournal.nl)